HEINEKEN IN PARIJS-ROUBAIX Al bij de laatste algemene ledenverga dering van de Heineken Toerclub Am sterdam werd het idee naar voren ge bracht: Er moet iets bijzonders gedaan worden. Dat bijzondere kreeg na een lange voorbereidingsperiode gestalte in de deelname van 11 Heineken medewer kers aan de toerversie van de wieler klassieker Parijs-Roubaix. Deze elf mensen waren: Tj. Bokma, R. Bürmann, C. v. Etten, M. Herblot, P. v. Ingen, T. de Jong, A. Koornstra, D. en M. Parmen- tier, C. Wildschut en P. Kaaij. Hoe alles vanaf 10 mei precies verlopen is, leest u hieronder in het verslag van de heer Kaaij. Zaterdagmorgen 10 mei werd er ver trokken richting Parijs, waar er tezamen met een grote groep Nederlanders (voornamelijk leden van de toerclub "Le Champion") werd overnacht in 'Chateau de Montvillargenne' in het plaatsje Gouvieux ten westen van Chantilly. Na het diner aldaar werd er vroeg op stok gegaan omdat de wekker de vol gende morgen al om 3.30 uur zou aflo pen, om bijtijds de startplaats Villers St. Paul te kunnen bereiken. Om 6 uur ver trok de complete groep dan richting Roubaix, nog vol goede moed en kracht. De eerste 60 km (van de 250!!), gingen met grote snelheid onder de wielen door, hoewel sommigen zich nog bijna vergisten in een lastige klim vlak voor de eerste controle bij Noyon. Deze werd nog bemoeilijkt door een opstopping van volgauto's die ook weer tot gevolg had dat onze volgauto met de eminente chauffeur Ruud van Zonderen, met het reservemateriaal en het krachtvoer pas 45 min. later arriveerde. Vertraging dus, maar wat gaf het, we hoefden pas om halfzeven 's avonds binnen te zijn De tweede etappe naar Elincourt was al een stukje lastiger: méér heuvels, strak ke wind schuin tegen en de eerste ver moeide spieren zorgden ervoor dat het tempo wat zakte. Na een korte stop on derweg, kwam de groep wat verbrok keld aan in de controleplaats, waar we weer wat water konden tanken en wat krachtvoer tot ons namen. Hier ook de verheugende mededeling op de bor den: Geduld a.u.b. kasseien over 18 km.... wat hadden we er nog een zin in!? Al ras bleek dat de ideale fietstempi zo ver uit elkaar kwamen te liggen dat de groep zich opsplitste in enkelingen en kleine groepjes. Vooral op de eerste keitjes bleek dit een grote rol te spelen. In het begin vlogen we als de bekende else duivels' over de kinderhoofdjes die toen nog, dat bleek later, vrij be hoorlijk waren neergelegd. We keken elkaar aan met een gezicht van 'is dat nou alles?'. En dit gevoel bleef ons beheersen tot de eerste grote materiaalpech: de za delpen van Herblot was afgebroken on der de zwaar trillende belasting van het wegdek. Met kunst en vliegwerk had den we na ruim een uur zijn vélo weer raceklaan Enkele kilometers later arri veerden we in de laatste controleplaats Orchies, waar we bemerkten hoe lekker een doodgewone appel smaakte. Hoe meer we het einde naderden, hoe meer steun we ontvingen van de talrijke toeschouwers langs de route. Het was enorm hoe deze Fransen met ons mee leefden en het 'allez Heineken!'was niet van de lucht. Bij alle doorkomsten was er applaus voor de deelnemers en over al was men bereid de bidons met fris water te vullen. In enkele gevallen kwam men zelfs met brood en limonade aandragen! Het heeft ons weer moed en kracht gegeven. Na Orchies dachten we het ergste ge had te hebben, maar hoe anders was de werkelijkheid. Steeds talrijker wer den de stukken kasseienweg, steeds langer (of leek dat zo?) en steeds slech ter. Het leek uiteindelijk wel alsof ze de keien met de losse hand in een bedje hadden gegooid. Het einde van onze krachten was nabij. Een laatste klim voor Roubaix (voor mijn gevoel wel 10 km lang) nekte de laatste sporen kracht in m'n benen. En toen eindelijk het bord "Roubaix 5 km". Als in een droom werden de laatste kilometers afgelegd, het plaatsnaambord van Roubaix heb ik nooit gezien. Wel het richtingbord met daarop Vélodrome en een streep op de weg met erbij geschreven 1000 m. Ik reed samen met een Fransman die al om half 5 was vertrokken Om tien voor zeven reed ik samen met Bokma het vélodrome binnen. Applaus was ons deel, ik huilde bijna. Vijf minuten eerder waren Bürmann, Herblot, de Jong en Koornstra al gearri veerd en tien minuten na ons kwamen de overige leden van onze Heineken- groep binnenvallen, moe maar blij. Ten slotte nog een woord van grote be wondering voor onze oudste deelnemer en tevens de organisator van de tocht: André Koornstra. Proficiat André en be dankt. Professioneel poseren de elf rijders van de etappe Parijs-Roubaix voor de foto, alvorens van start te gaan. Staand van links naar rechts: de heren R. van Zonderen (bezemwagenchauffeur), A. Koorn stra, D. Parmentier, M. Parmentier, P. van Ingen, C. Wildschut en R. Bürmann. Zittend van links naar rechts: Tj. Bokma, M. Herblot, C. van Etten, P. Kaaij en T. de Jong. 17

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1980 | | pagina 17