deerde "links uit de flank", blies de aanval en voerde mijn kleine keurtroep aan in een laatste stormloop tegen de zich fel verzettende zon. Ik won, en be reikte na een paar honderd meter gloei hitte en het verlies van tal van liters zweet de veilige schaduw. Het was een eenvoudig boeren-café. Voor het huis, onder een rieten afdak, zaten rustige mannen, bezig de zon dagmiddag te verteren met het luiste ren naar de verhalen van een eenar mige grijsaard, misschien wel een vete raan van Miltiades. Binnen - maar alle ramen en deuren stonden wijd open - zaten vier vrouwen te kaarten. Af en toe vlamde een razend snel debat op als een spelletje uit was. Het meubilair was eenvoudig, simpele houten tafeltjes en dito stoelen met rieten zittingen. De schaduw was een weldaad, maar ik ontdekte daarnaast nog drie koele din gen. Aan de muur een reclameplaat voor AMSTEL BIER, voorstellend een helder glas van die mij zo dierbare drank met daarvoor gedrapeerd Hol landse tulpen, achter in de gelagkamer een electrische ijskast, geheel be dauwd, en tenslotte de koele blik van de waardin waarmee zij haar kinderen, de bezoekers, de kippen in het hete zand en de nieuwe gast monsterde. Ik voelde mij meteen thuis, liet mij met een zucht van opluchting neer op een stoel, waarna ik mijn dorst begon te verslaan en het geleden vochtverlies aanvulde met de mij zo bekende lafenis. Ik had mijn privé-slag bij Marathon ge wonnen en ik liet verder de zee de zee. Een beter "stekkie" dan dit zou ik toch niet kunnen vinden. Ah, nog een flesje Amstel uit de bedauwde ijskast, alstu blieft. Het is een bekend verhaal hoe, na af loop van de echte slag bij Marathon, de behaalde zege zo spoedig mogelijk aan Athene moest worden gerapporteerd, en dat dit communicatie probleem werd opgelost door een hopliet. Die draafde, bepakt en gezakt, naar de stad en, al daar aangekomen, kon hij nog net met zijn laatste adem rapporteren: "ver heugt u, wij hebben overwonnen" waarna hij van uitputting dood neerviel. Het uur naderde dat ook ik terug moest naar Athene in het voetspoor zo gezegd van die dappere boodschapper. Verder houdt hier elke vergelijking op. Want aan wie moest ik mijn zege melden? Ik was ook niet van plan te gaan lopen en dood neer te vallen. Een comfortabele bus vervoerde mij. Toch, elke overwinning gaat gepaard met verliezen: toen in het centrum 192 en op de flanken duizenden gesneu velden, en ik miste bij terugkeer in Athene mijn vulpen. Naar mijn stellige overtuiging is die niet verloren gegaan of gestolen, maar eenvoudig in de damp verdwenen of opgelost in de zweetdruppels, mij uitgeperst door de zon van Marathon. Troost voor dit verlies vond ik spoedig, 's avonds op een café-terras met Griek se relaties, waar aan vele tafeltjes Am- stel geserveerd werd. Een mooi gezicht, dat mij ook weer herinnerde aan het eenvoudige cafeetje bij Marathon. Ik hief in gedachten mijn glas ter ere van die oude Grieken, die daar een despotie overwonnen hadden en ideeën van vrij heid, democratie en van nog zoveel meer gered. Proost, Marathon! 1) hopliet, een zwaarbewapende soldaat. 2) stele, een rechtop staande grafsteen, grafzuil. Toelichting. In die tijden, circa 500 v.C., was het Per zische wereldrijk de grootste politieke factor. Het werd bestuurd door konin gen, absolute alleen-heersers. Tweemaal heeft dit rijk getracht het in vele staatjes versplinterde Griekenland direct onder de voet te lopen. De eerste keer onder koning Darius in 490 v.C., welke poging, zoals wij hebben gezien, bij Marathon mislukte. De tweede keer vond de aanval tien jaar later plaats, in 480 v.C., onder koning Xerxes. Ook deze aanval liep op een grandioze mislukking uit, al was het wel een tijd lang kantje boord. In deze tweede Perzische oorlog valt de beroemde verdediging van de pas Ther mopylae, waar 300 Spartanen onder hun koning Leonidas tot de laatste man sneuvelden, "aan hun woord getrouw" zoals het beroemde grafschrift meldt. Het woord "barbaar", barbaros, bete kent o.a. een vreemdeling, een niet- Griek. 11

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1980 | | pagina 11