Een typisch huis van de Lappen, bestaande
uit palen, plaggen en schors.
zich op alles wat warm was. Of het nu
koffie of een menselijk lichaam was, ze
zaten overal. En ook al smeer je je nog
zo goed in met muggenolie, je vergeet
altijd wel een plekje of anders stroomde
het wel van je af door het sterke transpi
reren dat je deed. Bovendien was het
zo'n fel soort dat ze overal doorheen
prikten. De grote kunst was dan ook
je tent in te gaan zonder dat zij de ge
legenheid kregen mee naar binnen te
glippen. Maar ja, ze zijn er nu eenmaal
dus je moet er maar aan proberen te
wennen. Lukt dat je niet, dan ben je ver
loren. Ookhet wassen ging vlug-vlug en
had je je niet ingesmeerd met muggen
olie, dan kon je niet eens rustig gaan
zitten om te eten maar moest dat in
looppas gebeuren. Voor het bereiden
van eten hadden weeen benzinetoestel
letje bij ons, maar we merkten al snel
dat je beter op een gewoon vuur van
hout kon koken. Door de as uit te
strooien, kun je meer pannen gebrui
ken. Voor het geval dat onze rugzak nat
zou worden bij het overwaden van een
beek of rivier, hadden we de lucifers in
was gedompeld opdat zij niet nat zou
den worden. Later kwamen wij ook te
weten waar je droog hout kuntzoeken".
Omdat beiden regelmatig beken moes
ten doorwaden of een rivier moesten
oversteken door met behulp van een
waadstok van (veen)heuvel naar heuvel
te springen - soms was zo'n heuvel hol,
zodat je erin zakte en er door de ander
uitgetrokken moest worden-, was het
risico groot dat de rugzak in het water
terecht zou komen. Daarom hadden zij
alle spullen in plastic gewikkeld en een
tegen de regen beschermende hoes
over de rugzak bevestigd.
"Wat een enorme indruk op je maakt",
aldus de heer Barthel, "zijn de ren
dieren. Deze dieren zijn vrij tam, zodat
je ze tot op zo'n 100 meter kuntnade-
ren. Soms zag je een hele kudde en
andere keren zag je een klein groepje
van twee of drie dieren. Ik heb trouwens
een schitterend gewei gevonden, ge
heel intact. Het enige probleem was
dat het circa V/2 kilo woog. Menige
avond heb ik het ding dan ook vervloekt
maar als ik dan 's morgens mijn tent uit
kwam en het weer zag, was ik toch blij
dat ik het nog niet weggegooid had"
Hulp
Van Saltoluokta naar het Akkajaure-ge-
bied gingen ze met de bus. Aangezien
er geen dienstregeling bestaat, is het
noodzakelijk goed te informeren of er
wel een bus gaat, en zo ja, desnoods de
hele dag te blijven wachten tot hij komt.
"Mis je de bus, dan heb je pech gehad.
Niemand zal op je wachten want ieder
leeft voor zich. De Zweedse Toeristen
Vereniging is wel zo goed georgani
seerd dat als je bijvoorbeeld je been
breekt, ze je met helicopters kunnen
ophalen. Maar dan moet je wel eerst om
hulp roepenVoor dit doel waren de
heren uitgerust met een fluitje om
S.O.S. te kunnen fluiten en ook had de
heer Barthel van zijn zeilboot thuis
vuurpijlen meegenomen.
Spookachtig
In de omgeving van de Akka("Eengroot
bergmassief, schitterend mooi: net een
kroon met allemaal gletsjers, een be
roemd gebied trouwens voor bergbe
klimmers") heeft de heer Barthel steeds
door valleien en langs rivieren gelopen.
"Verdwalen is niet mogelijk, mits je
kaart kunt lezen. Het is ook prettig ter
hoogte van de boomgrens te lopen, die
op circa 800 m. ligt. Boven die grens
heb je geen last van muggen, maar
moet je constant over rotsblokken klau
teren. Op een dag daalde het kwik in
eens tot 4°C.; we hebben ook een paar
keer met vorst gelopen. Dan is het wel
bitter koud hoor!". Van de Akkajaure
ging de tocht naar het Padjalenta Natio
nal Park, een gebied met hoog gelegen
valleien met alleen maar meren, vaak
op diverse hoogtes gelegen, en zonder
bomen. "Soms deed het enigszins
spookachtig aan, want je voelde je er
echt helemaal alleen. Het was doodstil.
Ik begrijp best dat sommige mensen
daar helemaal niet tegen kunnen",
geeft de heer Barthel toe. Een leuke
herinnering bewaart hij ook aan het
moment waarop zij een steenarend
zagen komen aanvliegen, die, naar later
bleek, verdreven werd door een heel
klein, dapper (waarschijnlijk moeder-)
vogeltje.
Beide vrienden moesten veel rotsachtig ge
bied doorkruisen, zoals ook hier.
Regen
Op gegeven moment sloeg het weer
helemaal om. In de tweede week van
augustus was het in verscheidene val
leien al echt herfst en beneden in de
dalen al behoorlijk fris: het was nu hele
maal afgelopen met het mooie weer.
"We zagen zwarte wolken over de ber
gen komen aankruipen en hebbendaar-
om een paar uur flinkdoorgestapt. Maar
het mocht niet baten, want uit drie of
vier dalen tegelijk kwam het slechte
weer aanzetten. Als het regent, helpt je
niets meer. Alles wordt door en door
nat. Het klinkt ongetwijfeld vies, maar je
enige behoud is 'savonds je natte
kleren voor droge te verwisselen en dan
's morgens die natte weer aan te trek
ken. En wat maakt het ook uit? Of je nu
nat wordt door de regen of door het
transpireren! Het enige voordeel van
regen is dat er dan geen muggen zijn".
De regen werd echter zo hevig dat de
heren Barthel en Van Beekhoven een
hut opzochten om in te overnachten.
Het praktische van een hut is dat je over
een droogkamer kunt beschikken.
"Het is een ongelooflijke ervaring. Je
huurt ook geen kamer maar een bed,
zodat je in de hut, wel verdeeld in diver
se ruimtes, bij andere mensen slaapt.
De sfeer is er ontzettend gezellig: ieder
een rommelt door elkaar en wisselt er
varingen uit. Voor je het weet, ben je
één grote familie. Zo'n hut is kraakhel
der. Het leuke vind ik dat iedereen een
soort woudlopersmentaliteit heeft. Het
kan de mensen dan ook helemaal niet
schelen hoe ze er uit zien qua kleding,
als het maar praktisch is. Er zal ook
nooit opgeschept worden over dure
materialen die ze hebbenIn deze hut
werd afgezien van het plan een stuk via
Noorwegen te lopen, maar -gezien het
Een dal in het Padjalenta National Park.
slechte weer-te proberen met een boot
eerder uit Göteborg naar Nederland te
vertrekken. Hoewel hetzeer moeilijk ge
worden was zich nog te kunnen oriën
teren, doordat de regen kleine stroom
pjes in enorme beken en meren veran
derd had, verliep de terugreis vrij voor
spoedig. De rugzak was leger en de
conditie werd steeds beter. Met een
boot voeren zij naar Kvikkjokk. "Het
was heerlijk om, na die hele tijd in de
bergen gelopen te hebben, weer in een
gebied te komen met veel plantengroei.
Dit is de streek waar de laatste beren
van Europa leven", aldus de heer Bar
thel. "Je kon ook merken dat het steeds
gecultiveerder werd: je zag weer ge
kapte bomen en je kwam veel (Zweedse)
dagjesmensen tegen. Vanaf Kvikkjokk
hebben we in twee dagen de afstand
van 1600 km. naar Göteborg gereden.
Bijna zouden we het niet op tijd ge
haald hebben omdat we 300 km. meer
moesten rijden dan we gedacht hadden.
Wij hadden namelijk niet gezien dat op
de kaart Zuid-Zweden met een andere
schaalverdeling was aangegeven dan
Noord-Zweden. Het werd nog even
spannend toen bleek dat de Thorline
vol was. Vijf minuten voor het vertrek
van het schip kregen we pas te horen
dat wij mee mochten varen omdat er
iemand niet was komen opdagen!".
9
