CHAUFFEUR
BEZEMWAGEN:
Met t zweet in
zijn handen achter
het stuur
RONDE'MISS
MARION KROTT:
Trots op haarvader
Zwoegend bedwingen de wielrenners de
Keuteberg. Vooraan ziet u hier Joop Zoete
melk.
de eerste keer door de finish zijn gere
den.
,,Zo'n dag of tien van te voren gaan we er
heen om de aankondigingsspandoeken
in en rondom het parcours op te hangen.
Vaak moet je dan rare capriolen uithalen
om ze goed zichtbaar op te hangen. Je
moet overal opklimmen en mensen toe
stemming vragen of we bijvoorbeeld een
paal in hun tuintje mogen plaatsen. Op
de donderdag voor de Amstel Gold Race
proberen we het meeste te doen. Vrij
dags komt iedereen altijd met alle mo
gelijke dingetjes die nog geregeld moe
ten worden. Als het dan eenmaal zo ver
is, ben ik op van de zenuwen. Ik was één
keer al drie maanden gestopt met roken,
de nacht na de Amstel Gold Race heb ik
toen toch weer een sigaret opgestoken.
Dan zie je het hele gebeuren weer langs
je heen trekken. Eén keer waren we ver
geten de bloemen en beker aan de ron-
de-miss te geven, moest ik me op het
laatste nippertje door de mensen
heenwringen, gelukkig heeft niemand er
iets van gemerkt." Na de huldiging van
de winnaar hebben Dik en zijn mannen
ongeveer drie uur nodig om de zaak
weer af te breken. ,,Daar proberen we
ieder jaar weer een record in te verbete
ren," lacht hij.
Wie op 16 maart jl. 's avonds naar het
radioprogramma Goal heeft geluisterd,
heeft hem kunnen horen: Tonny van
Stek, medewerker van de afdeling recla
me-service en tijdens de Amstel Gold
Race chauffeur van de bezemwagen.Ik
ben een enorme wielerenthousiast,"
vertelt hij, ,,en bij veel wielerwedstrijden
aanwezig. Ze vroegen me toen mijn me
ning over de invloed van deze strenge
winter op het sportgebeuren. Dat was
naar aanleiding van de wielerwedstrijd
De Ster van Zwolle."
De bezemwagen is de auto die de wie-
Ierkaravaan inclusief de volgauto's af
sluit. ,,lk zit in de allerlaatste auto. Wiel
renners die afvallen, kunnen bij mij in de
auto komen, dan zet ik hun fiets achterin
en krijgen ze wat te drinken. Veel wiel
renners die afvallen, fietsen echter op
eigen gelegenheid terug. Ook wielren
ners die meer dan vijftien minuten
achterop raken, moeten uit de koers ge
nomen worden in verband met de ver
keersveiligheid. Je kunt de weg niet zo
lang afgesloten houden. Er rijdt een ju
rylid met mij mee die hierover beslist.
Volgens mij valt in totaal bij de Amstel
Gold Race toch wel zo'n zeventig pro
cent van de renners af."
De sfeer in de bezemwagen is natuurlijk
niet juichend: ,,Soms haal ik ze meer
dood dan levend binnen," vertelt Tonny
van Stek. „Over het algemeen zijn ze erg
stil en zitten ze bij mij op de achterbank
bij te komen. Ik heb zelf de tourradio aan,
zodat ik precies weet wat er gebeurt."
Ook Tonny van Stek vindt de Amstel
Gold Race een heel speciale belevenis.
„Als de laatste achterblijver is afgestapt
en je moet de laatste wielrenner inhalen,
rijd ik soms wel eens met zo'n honderd
kilometer per uur door een stadje als
Tonny van Stek vlak voor de start van de Am
stel Gold Race in Heerlen. De rest van de dag
zal hij grotendeels in zijn bezemwagen door
brengen.
Valkenburg. Je hoeft dan op geen ver
keersregels te letten, want alles is toch
afgezet; of je nu links of rechts om een
vluchtheuvel heen rijdt, maakt niet uit.
Prachtig vind ik dat! Soms moet je wel
weer heel voorzichtig zijn. Bijvoorbeeld
bij de Keuteberg. Daar kom ik met moei
te op, want ik rijd achter die laatste ren
ner aan. Als deze dan eenmaal boven is,
stromen al die toeschouwers naar bene
den zodat je er met de auto haast niet
meer doorkomt. Dan rijd ik met het zweet
in m'n handen toeterend naar beneden."
Voor Tonny was het de derde keer dat hij
met de Amstel Gold Race mee reed. En
als het aan hem ligt, zullen er nog heel
wat keertjes volgen.
Vastbesloten zich niet door een haar
bedreigende griep te laten vellen, slikt
Ronde-miss Marion Krott hier samen met
winnaar Jan Raas op het ere-podium naast de
finish in Meerssen.
ronde-miss Marion Krott de avond voor
de Amstel Gold Race nog welgemoed
wat penicilline en fluistert ze me ondeu
gend in m'n oor: „Misschien is er mor
gen wel een hele leuke wielrenner bij."
De volgende dag blijken alle griepbacil-
len het loodje gelegd te hebben en wordt
Marion als een stralende ronde-miss in
een grote open Mercedes rondgereden
in de nabijheid van de wielerkaravaan.
Het was voor haar de eerste keer dat zij
deze race meemaakte. „Weet je wat ik er
nou het allerleukste van vind?" vraagt
ze. „Dat ik nu eens zie waar mijn vader
altijd mee bezig is. Hij is zo vaak van huis
voor de wielersport dat ik het leuk vind
hem bij dit evenement bezig te zien. En ik
moet je zeggen: ik ben trots op hem!"
Na afloop van de race raakt ze er niet
over uitgepraat. Rijdend in de open wa
gen heeft ze volop de sfeer kunnen
proeven. „Ik stond ervan te kijken zoveel
mensen als er hiernaartoe waren geko
men. Op sommige punten was het wer
kelijk ongelooflijk druk. Weet je wat ik
zo'n mooi gezicht vond? Als we vlak
langs sommige wielrenners reden en je
zag ze zwoegen, dan zag je ook hoe die
beenspieren helemaal opzwollen. Soms
had ik het wel met ze te doen. Vooral met
de jongens die achterbleven. Dan had ik
ze wel iets willen toeroepen om ze op te
peppen, maar ja, dat kun je natuurlijk
niet doen." Zelf springt Marion ook nog
wel eens op de tweewieler. „Dan fiets ik
naar Zandvoort of zo. Maar ik doe het
zuiver voor m'n plezier hoor!"
Onder een wolkenloze hemel fietsen de wiel
renners het 237 km lange parcours af door het
heuvelachtige Zuidlimburgse landschap.
