Kluis
Wegmarkering door middel van palen.
weldige zandstorm overvallen. Nauwe
lijks waren ze van de schrik bekomen of
een van de medereizigers kreeg voed
selvergiftiging. Dankzij de meegeno
men medicamenten was deze gelukkig
weer snel onder controle. Ondertussen
was het zo heet dat de benzine in de
leidingen verdampte, zodat de mecha
nische benzinepomp niet meer werkte.
Ze bonden doeken, die elke twintig mi
nuten nat gemaakt moesten worden, om
de carburateur en de pomp. Zelf vergin
gen ze natuurlijk ook de hele dag van de
dorst. Met zijn drieën dronken ze zo'n 25
liter water per dag. Omdat de grootste
afstand tussen twee plaatsen, waar
benzine en water getankt moest worden,
ongeveer duizend kilometer bedroeg,
sleepten ze 260 liter benzine en 160 liter
water met zich mee.
Ook etenswaren hadden de reizigers
voor de hele tocht bij zich. Alleen brood,
groenten en fruit kochten ze onderweg.
Slapen deden ze meestal in de open
lucht. „Hoewel wij een tent meegeno
men hadden, hebben we deze nauwe
lijks gebruikt," aldus de heer Hamers.
„Meestal sliepen we onder de sterren
hemel. Deze was mooier dan ik ooit ge
zien heb. Die stilte in zo'n woestijn
maakt een geweldige indruk, vooral
's avonds."
In Tamanrasset (Algerije) bezochten
onze reizigers een hoogst interessante
plaats. Ze gingen er naar de kluis van de
kluizenaar Père Charles de Foucauld,
een ex-vreemdelingenlegioenofficier.
„Zijn kluis ligt hoog in de bergen bij Ta
manrasset en is heel moeilijk te berei
ken. Op de tocht erheen zagen we een
aantal rotstekenen met afbeeldingen
van mensen en dieren. Een fantastisch
precies uit zoals je in de boeken leest:
„Opeens zie je midden in een grote
zandzee een groepje hardgroene palm
bomen met wat huisjes eronder en een
waterbron. De grotere oasen, zoals El
Golea en Ghardaia zijn zelfs uitgegroeid
tot hele stadjes.
Na In Salah was volgens hen het echte
avontuur voorbij, omdat dan de geasfal
teerde weg begint. Wel is het landschap
daar nog prachtig; er liggen namelijk
r -vs
-■s.'sa
-
Een echtwoestijntafereel" met op de achtergrond het begin van het Hogargebergte.
landschap, geweldig woest en volledig
vergelijkbaar met een maanlandschap."
Wat ze jammer vinden, is dat ze weinig
contact hebben gehad met de plaatse
lijke bevolking. „We hebben alleen een
paar kleine karavanen gezien. De mee
ste mensen mijden de woestijn om
streeks deze tijd van het jaar vanwege
de grote hitte."
De oasen zagen er volgens de heren
erg mooie zandduinen. Het echte avon
tuur betekende voor hen: de hele dag
door zand en over bijna onbegaanbare
wegen zwoegen en 's avonds om acht
uur bekaf op hun veldbedden in de open
lucht neervallen, met een heel voldaan
gevoel.
Voor hen die het na willen doen, wel
opschieten, want in 1980 zal de hele
route geasfalteerd zijn!
Een zandheuvel in Algerije.
