©©dQoüCiaïidffg H©fiDdl2®@0Dt5 ÖXBSSS
„HET WAS GEWELDIG!"
gloeiende water in het koffiefilter te mik
ken, wat tóch misging, zodat de koffie-
prut over de kachel stroomde en je ver
volgens alles kon gaan soppen... Wan
neer je de koffie dan met behulp van je
tegen de wanden klemmende ellebogen
en schrap zettende voeten van het kom
buis naar de stuurhut had weten te
brengen en onze kwartiermeester Rob je
in niet mis te verstane taal uitfoeterde
omdat je in je grote stomheid iets ge
vaarlijks had uitgehaald... (In de niet mis
te verstane taal hoorde ik dan een on
dertoon van schrik en bezorgdheid over
de hem toevertrouwde guppen**).
Wanneer je na een zware hondewacht,
nauwelijks drie uurtjes geslapen heb
bend, alweer gepord werd omdat je dan
de hutten moest gaan soppen... Als je
dan door gebrek aan slaap en door ver
moeidheid overmand het niet meer zag
zitten, dacht je: Wat ben ik toch begon
nen Maar wanneer dan vier dagen voor
het einde van de reis Jos, de opper
stuurman, een gepeperde donder-
speech houdt, omdat de aandacht ver
slapt en de bevelen niet meer perfect
opgevolgd worden, kortom, velen een
inzinking hebben, dan denk je: Ik ben het
gelukkig niet alleen. Dan komt het einde
in zicht. We worden officieel ingehaald.
Als we ons in Eendracht-matrozenkielen
Met het eiland Wight op de achtergrond
maakte Akkerman deze opname van het
overreiken door bootsman Arend van enkele
flesjes Heineken bier voor de bemanning van
een douaneboot
Gerrit Damen: tijd nodig om het zeezeilen
onder de knie te krijgen.
Spectaculaire aankomst in Amsterdam van de vol opgetuigde Eendracht.
hondewacht - van 0.00 uur tot 4.00 uur
guppen - aanduiding voor stommelingen, geen vlees en
geen vis, totaal niets op het gebied van het zeezeilen
Voorafgegaan door een blusboot van de
Havendienst, die met reusachtige wa
terfonteinen de aankomst feestelijk be
geleidde, liep de Eendracht op maandag
26 september jl. tegen twaalven de ha
ven van Amsterdam binnen. Onder grote
belangstelling werd de laatste klus, het
afmeren aan de Prins Hendrikkade,
geklaard. Samen met een stel jonge
gasten stapten af de oudste twee op
stappers van deze Eendrachtreis, de
heren C.A.(Kees) Akkerman (60), uit Rot
terdam en G.J.A. (Gerrit) Damen (43) uit
Den Bosch. Daar stonden ze dan, de
twee winnaars van de Eendrachtreis
1977! Moe, en nog wat onwennig-vast op
hun prille" zeebenen, maar met een in
tens gevoel van voldaanheid aan het
einde van een onbeschrijfelijk fijne bele
venis. Hoe onbeschrijfelijk fijn deze
,,(zee)reis-van-je-leven" was, beschreef
Kees Akkerman: onvergetelijke herinne
ring...
Kees Akkerman, uit wiens bedankbrief
wij de volgende passages lichtten.
zodat ik nu, nadat alle vermoeidheid
verdwenen is en ik het tekort aan slaap
heb ingehaald, rustig alles de revue kan
laten passeren.
De reis zal altijd een onvergetelijke her
innering blijven, zowel in positieve als in
negatieve zin. Het positieve is het
avontuur (je weet bij benadering niet wat
je boven 't hoofd hangt) waaraan je bent
begonnen, de kameraadschap, de hulp
vaardigheid, de fijne gesprekken die
ontstonden tijdens de hondewacht*,
wanneer de zee glad was, de maan in het
water weerspiegelde en de Eendracht
zich vredig voortbewoog. Of, wanneer je
's avonds geen wacht had en in het
dagverblijf onder het genot van sterke en
minder sterke drankjes en het zingen
van mooie (en minder nette) maar ge
weldige zeemansliederen zat te prutsen
met eindjes touw, zeildoek, garen, zeil-
naalden enzovoort en je de kunst
probeerde machtig te worden van de
wirwar van platte, halve, Turkse, paal- en
ik-weet-niet-wat-voor-knopen. En als je
dan zat te knoeien, Arend de bootsman
met z'n geweldige rooie baard je toe-
bromde: „Jongen, zit niet te ma-
crameeën, we zijn hier met zeemans
knopen bezig." Die sfeer is geweldig, die
kun je niet onder woorden brengen.
De negatieve kanten (die achteraf ei
genlijk positief bleken te zijn) waren voor
mij de hondewachten en dergelijke.
Wanneer je op het slingerende schip met
overkomende zeeën eerst een paar
honderd vierkante meter zeil moest ver
wisselen en je vier uur gewerkt had als
een paard, waarna je dan midden in de
nacht in de stampende kombuis koffie
moest zetten... Je probeerde dan het
«NDfttfK