©©dQoüCiaïidffg H©fiDdl2®@0Dt5 ÖXBSSS „HET WAS GEWELDIG!" gloeiende water in het koffiefilter te mik ken, wat tóch misging, zodat de koffie- prut over de kachel stroomde en je ver volgens alles kon gaan soppen... Wan neer je de koffie dan met behulp van je tegen de wanden klemmende ellebogen en schrap zettende voeten van het kom buis naar de stuurhut had weten te brengen en onze kwartiermeester Rob je in niet mis te verstane taal uitfoeterde omdat je in je grote stomheid iets ge vaarlijks had uitgehaald... (In de niet mis te verstane taal hoorde ik dan een on dertoon van schrik en bezorgdheid over de hem toevertrouwde guppen**). Wanneer je na een zware hondewacht, nauwelijks drie uurtjes geslapen heb bend, alweer gepord werd omdat je dan de hutten moest gaan soppen... Als je dan door gebrek aan slaap en door ver moeidheid overmand het niet meer zag zitten, dacht je: Wat ben ik toch begon nen Maar wanneer dan vier dagen voor het einde van de reis Jos, de opper stuurman, een gepeperde donder- speech houdt, omdat de aandacht ver slapt en de bevelen niet meer perfect opgevolgd worden, kortom, velen een inzinking hebben, dan denk je: Ik ben het gelukkig niet alleen. Dan komt het einde in zicht. We worden officieel ingehaald. Als we ons in Eendracht-matrozenkielen Met het eiland Wight op de achtergrond maakte Akkerman deze opname van het overreiken door bootsman Arend van enkele flesjes Heineken bier voor de bemanning van een douaneboot Gerrit Damen: tijd nodig om het zeezeilen onder de knie te krijgen. Spectaculaire aankomst in Amsterdam van de vol opgetuigde Eendracht. hondewacht - van 0.00 uur tot 4.00 uur guppen - aanduiding voor stommelingen, geen vlees en geen vis, totaal niets op het gebied van het zeezeilen Voorafgegaan door een blusboot van de Havendienst, die met reusachtige wa terfonteinen de aankomst feestelijk be geleidde, liep de Eendracht op maandag 26 september jl. tegen twaalven de ha ven van Amsterdam binnen. Onder grote belangstelling werd de laatste klus, het afmeren aan de Prins Hendrikkade, geklaard. Samen met een stel jonge gasten stapten af de oudste twee op stappers van deze Eendrachtreis, de heren C.A.(Kees) Akkerman (60), uit Rot terdam en G.J.A. (Gerrit) Damen (43) uit Den Bosch. Daar stonden ze dan, de twee winnaars van de Eendrachtreis 1977! Moe, en nog wat onwennig-vast op hun prille" zeebenen, maar met een in tens gevoel van voldaanheid aan het einde van een onbeschrijfelijk fijne bele venis. Hoe onbeschrijfelijk fijn deze ,,(zee)reis-van-je-leven" was, beschreef Kees Akkerman: onvergetelijke herinne ring... Kees Akkerman, uit wiens bedankbrief wij de volgende passages lichtten. zodat ik nu, nadat alle vermoeidheid verdwenen is en ik het tekort aan slaap heb ingehaald, rustig alles de revue kan laten passeren. De reis zal altijd een onvergetelijke her innering blijven, zowel in positieve als in negatieve zin. Het positieve is het avontuur (je weet bij benadering niet wat je boven 't hoofd hangt) waaraan je bent begonnen, de kameraadschap, de hulp vaardigheid, de fijne gesprekken die ontstonden tijdens de hondewacht*, wanneer de zee glad was, de maan in het water weerspiegelde en de Eendracht zich vredig voortbewoog. Of, wanneer je 's avonds geen wacht had en in het dagverblijf onder het genot van sterke en minder sterke drankjes en het zingen van mooie (en minder nette) maar ge weldige zeemansliederen zat te prutsen met eindjes touw, zeildoek, garen, zeil- naalden enzovoort en je de kunst probeerde machtig te worden van de wirwar van platte, halve, Turkse, paal- en ik-weet-niet-wat-voor-knopen. En als je dan zat te knoeien, Arend de bootsman met z'n geweldige rooie baard je toe- bromde: „Jongen, zit niet te ma- crameeën, we zijn hier met zeemans knopen bezig." Die sfeer is geweldig, die kun je niet onder woorden brengen. De negatieve kanten (die achteraf ei genlijk positief bleken te zijn) waren voor mij de hondewachten en dergelijke. Wanneer je op het slingerende schip met overkomende zeeën eerst een paar honderd vierkante meter zeil moest ver wisselen en je vier uur gewerkt had als een paard, waarna je dan midden in de nacht in de stampende kombuis koffie moest zetten... Je probeerde dan het «NDfttfK

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1977 | | pagina 20