per dag hadden we onszelf beloofd, m'n
maat Nico van Gent en ik. Meestal haal
den we 't ook, maar we waren wel erg
laat binnen, als we bijvoorbeeld een
routebordje hadden gemist en later vele
kilometers terug moesten. We hielden
een schema aan van 32 dagen voor de
hele rit van 6800 km."
De meest vreemde hindernissen moes
ten worden genomen.
In Missouri bijvoorbeeld, ongeveer acht
mijl voor Golden City, eindigde de weg
opeens in een enorme waterplas. De
weg bleek overstroomd te zijn door een
rivier. Van Woudenberg en nog enkele
anderen vonden daar een briefje van
andere Championners met de fraaie
tekst: „Zwemdiploma A, B en C vereist.
Veel geluk!" Van Woudenberg: „We be
grepen dat zij er doorheen waren ge
gaan. En wij voelden ook niets voor om
rijden en dus gingen we. Jan Veldt voor
op en wij er voorzichtig achteraan, met
de fiets op de schouder. Het liep goed af;
het diepste punt bleek één meter te zijn!"
Nog maar nauwelijks weer op het zaderl
gezeten zag de groep de volgende plas
voor zich. Daar ook maar doorheen.
Maar deze was dieper en enkelen ston
den tot aan hun oksels in het water. „Je
voelde je als een vroegere pionier. Alles
ging goed. Later hoorden we dat het
vreselijk gevaarlijk was geweest, want er
waren daar giftige slangen en bovendien
had de weg wel weggespoeld geweest
kunnen zijn. Toch was dit voor mij de
mooiste belevenis van de reis."
Na 23 dagen strak in het schema gefietst
te hebben had de groep 4844 km afge
legd. Er waren (nog) geen uitvallers.
Daar komt dan nog bij, dat de wegen
lang niet altijd vlak en geasfalteerd wa
ren. De vele gravelwegen zorgden voor
stuifpartijen en voor menige lekke band
en gebroken spaak. De 28ste dag, een rit
door de Appalachians is een te zware
tocht geworden voor Hein van Wouden
berg. Al enkele dagen hadden hij en en
kele anderen van zijn groep last van
overgeven, waarschijnlijk door het te
veel ijskoud drinken, zoals hij zelf ver
klaarde. Enfin, tijdens die etappe met
enkele zware klimpartijen ging 't alle
maal niet meer. „Nog niet helemaal op
geknapt en daardoor te snel vermoeid
was ik," zei Hein naderhand. „Nog nooit
van m'n leven heb ik zo kapot gezeten
als toen op die lange klim van 7 kilome
ter." Hij kapte ermee. De stand op zijn
kilometerteller was toen 5767 km. Hij
Na een (kleine) valpartij was Ome Bertus er
als verzorger snel bij.
vond 't erg jammer om te moeten stop
pen. Guus Baanders bracht hem met de
wagen naar Wytheville, vanwaar hij een
busverbinding had naar Norfolk, waar
het vliegveld van vertrek was.
Hulsman (58 jaar) beleefde ondertussen
een geheel eigen Bikecentennial. Sa
men met een groep van dertien andere
Nederlanders, ook leden van Le Cham
pion startte hij voor de korte „Trail dat
wil zeggen van Berea (Appalachians)
naar Williamsburg, bij Yorktown in Virgi
nia. Een afstand van ongeveer 1500 km.
Het plan was deze afstand in 21 dagen
weg te trappen. Na enkele dagen op het
zadel hield Hulsman het wielrijden ech
ter voor gezien. Hij stapte over, als
chauffeur, op de volgauto van de groep.
Vanaf dat ogenblik ontpopte hij zich tot
een geboren verzorger. Hij zorgde dan
ook letterlijk voor alles: 's morgens wek
te hij het hele stel, maakte het ontbijt
klaar, deed boodschappen, verzorgde
de was van zijn ploeggenoten enzovoort.
Op rustdagen verwende hij ze met „thee
op bed".
„En een Hollandse pot dat 'ie kookte!"
vertelde André Heijm, een van de leden
van de groep en in het dagelijks leven
bedrijfsfotograaf bij Draka Kabel te
Amsterdam (De heer Heijm stelde ons
zijn op schrift gezette verhaal plus een
aantal dia's ter beschikking, waarvoor
wij hem zeer erkentelijk zijn. Red.) Het
was Heijm verder opgevallen dat bijna
elke Amerikaan een (vaak zelfs meer dan
één) auto bezit, die gemakkelijk de 180
km/uur haalt. En toch is er niemand die
het in z'n hoofd haalt de maximumsnel
heid te overschrijden. „De mensen wa
ren bijzonder enthousiast, we werden
steeds geestdriftig begroet en ze waren
ons erg terwille."
Op 4 juli, Onafhankelijkheidsdag, was de
groep van Ome Bertus en Heijm in Wil
liamsburg, waar ze een typisch Ameri
kaanse streetparade bijwoonden. Inwo
ners van de stad liepen veelal in histori
sche kleding en het was een groot feest.
In en rond Williamsburg zijn grote ge
deelten van de Amerikaanse geschiede
nis begonnen. Hier werden de eerste
emigranten uit Europa naartoe ge
stuurd. Ook is de Europese bouwstijl
duidelijk herkenbaar, met de nadruk op
de Engelse.
In de buurt van Williamsburg lag de
laatste bike-inn voor de groep en die was
door Ome Bertus feestelijk versierd met
vlaggetjes. Enkele dagen later moest
men afscheid nemen van de VS en van
New York vloog men naar Amsterdam,
waar Schiphol een warme „thuishaven"
bleek te zijn door de vele familieleden,
vrienden en bekenden die de globetrot
ters opwachtten.
Hein met vijf makkers op weg naar de Lolopas in Montana, dicht bij de grens met Idaho.
15