per dag hadden we onszelf beloofd, m'n maat Nico van Gent en ik. Meestal haal den we 't ook, maar we waren wel erg laat binnen, als we bijvoorbeeld een routebordje hadden gemist en later vele kilometers terug moesten. We hielden een schema aan van 32 dagen voor de hele rit van 6800 km." De meest vreemde hindernissen moes ten worden genomen. In Missouri bijvoorbeeld, ongeveer acht mijl voor Golden City, eindigde de weg opeens in een enorme waterplas. De weg bleek overstroomd te zijn door een rivier. Van Woudenberg en nog enkele anderen vonden daar een briefje van andere Championners met de fraaie tekst: „Zwemdiploma A, B en C vereist. Veel geluk!" Van Woudenberg: „We be grepen dat zij er doorheen waren ge gaan. En wij voelden ook niets voor om rijden en dus gingen we. Jan Veldt voor op en wij er voorzichtig achteraan, met de fiets op de schouder. Het liep goed af; het diepste punt bleek één meter te zijn!" Nog maar nauwelijks weer op het zaderl gezeten zag de groep de volgende plas voor zich. Daar ook maar doorheen. Maar deze was dieper en enkelen ston den tot aan hun oksels in het water. „Je voelde je als een vroegere pionier. Alles ging goed. Later hoorden we dat het vreselijk gevaarlijk was geweest, want er waren daar giftige slangen en bovendien had de weg wel weggespoeld geweest kunnen zijn. Toch was dit voor mij de mooiste belevenis van de reis." Na 23 dagen strak in het schema gefietst te hebben had de groep 4844 km afge legd. Er waren (nog) geen uitvallers. Daar komt dan nog bij, dat de wegen lang niet altijd vlak en geasfalteerd wa ren. De vele gravelwegen zorgden voor stuifpartijen en voor menige lekke band en gebroken spaak. De 28ste dag, een rit door de Appalachians is een te zware tocht geworden voor Hein van Wouden berg. Al enkele dagen hadden hij en en kele anderen van zijn groep last van overgeven, waarschijnlijk door het te veel ijskoud drinken, zoals hij zelf ver klaarde. Enfin, tijdens die etappe met enkele zware klimpartijen ging 't alle maal niet meer. „Nog niet helemaal op geknapt en daardoor te snel vermoeid was ik," zei Hein naderhand. „Nog nooit van m'n leven heb ik zo kapot gezeten als toen op die lange klim van 7 kilome ter." Hij kapte ermee. De stand op zijn kilometerteller was toen 5767 km. Hij Na een (kleine) valpartij was Ome Bertus er als verzorger snel bij. vond 't erg jammer om te moeten stop pen. Guus Baanders bracht hem met de wagen naar Wytheville, vanwaar hij een busverbinding had naar Norfolk, waar het vliegveld van vertrek was. Hulsman (58 jaar) beleefde ondertussen een geheel eigen Bikecentennial. Sa men met een groep van dertien andere Nederlanders, ook leden van Le Cham pion startte hij voor de korte „Trail dat wil zeggen van Berea (Appalachians) naar Williamsburg, bij Yorktown in Virgi nia. Een afstand van ongeveer 1500 km. Het plan was deze afstand in 21 dagen weg te trappen. Na enkele dagen op het zadel hield Hulsman het wielrijden ech ter voor gezien. Hij stapte over, als chauffeur, op de volgauto van de groep. Vanaf dat ogenblik ontpopte hij zich tot een geboren verzorger. Hij zorgde dan ook letterlijk voor alles: 's morgens wek te hij het hele stel, maakte het ontbijt klaar, deed boodschappen, verzorgde de was van zijn ploeggenoten enzovoort. Op rustdagen verwende hij ze met „thee op bed". „En een Hollandse pot dat 'ie kookte!" vertelde André Heijm, een van de leden van de groep en in het dagelijks leven bedrijfsfotograaf bij Draka Kabel te Amsterdam (De heer Heijm stelde ons zijn op schrift gezette verhaal plus een aantal dia's ter beschikking, waarvoor wij hem zeer erkentelijk zijn. Red.) Het was Heijm verder opgevallen dat bijna elke Amerikaan een (vaak zelfs meer dan één) auto bezit, die gemakkelijk de 180 km/uur haalt. En toch is er niemand die het in z'n hoofd haalt de maximumsnel heid te overschrijden. „De mensen wa ren bijzonder enthousiast, we werden steeds geestdriftig begroet en ze waren ons erg terwille." Op 4 juli, Onafhankelijkheidsdag, was de groep van Ome Bertus en Heijm in Wil liamsburg, waar ze een typisch Ameri kaanse streetparade bijwoonden. Inwo ners van de stad liepen veelal in histori sche kleding en het was een groot feest. In en rond Williamsburg zijn grote ge deelten van de Amerikaanse geschiede nis begonnen. Hier werden de eerste emigranten uit Europa naartoe ge stuurd. Ook is de Europese bouwstijl duidelijk herkenbaar, met de nadruk op de Engelse. In de buurt van Williamsburg lag de laatste bike-inn voor de groep en die was door Ome Bertus feestelijk versierd met vlaggetjes. Enkele dagen later moest men afscheid nemen van de VS en van New York vloog men naar Amsterdam, waar Schiphol een warme „thuishaven" bleek te zijn door de vele familieleden, vrienden en bekenden die de globetrot ters opwachtten. Hein met vijf makkers op weg naar de Lolopas in Montana, dicht bij de grens met Idaho. 15

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1976 | | pagina 15