WIE KOMT
REDAKTIE
VERSTERKEN?
Het redaktieteam, dat elke
14 dagen de jeugdpagina
Drieluik 67 verzorgt, behoeft
nodig enige uitbreiding. Wie
komt op korte termijn de
jeugdredaktie versterken.
Graag even een telefoontje
aan Yvonne Luycks (toestel
2188, Amsterdam).
haar werken door een deskun
dige zeer zeker niet over het
hoofd zal worden gezien, komt
ook weer boven, wanneer zij
praat over de verkoop van haar
schilderijen. Aan de ene kant
vindt zij het vreselijk vervelend,
zou zij ze het liefst bij zich
houden om er uren naar te kij
ken en er telkens weer iets aan
te veranderen; aan de andere
kant verkoopt zij ze dolgraag,
misschien wel, omdat dat voor
haar een bewijs is, dat er men
sen zijn die haar kunst waar
deren en begrijpen. Maar dat
moeten dan weer wél aardige,
vriendelijke mensen zijn en voor
al dit laatste zegt zij, alsof zij
het over een dier heeft, waar
voor de nieuwe eigenaars goed
moeten zorgen.
Fotomodel
had geen effect
Waneer wij haar tenslotte vra
gen of het fotomodel en de bij
zonder fantasierijke tekst in de
folder van de Heineken Galarij
effectief zijn geweest, moet zij
eerlijk bekennen, dat haar 'auto
theorie' toch minder succes
bleek te hebben, dan zij aan
vankelijk had gehoopt en ver
wacht, al is er inmiddels een
koper op de proppen gekomen,
die haar nog steeds met een
bezoek moet vereren, maar die
naar alle waarschijnlijkheid wel
weer zal vertrekken, wanneer hij
ziet, 'dat ik niet die mooie mien
van de foto ben'.
En dan vertelt Ria Rettich ons
nog veel meer. Zij doet haar
levensopvatting aan de hand
van talloze voorbeelden aan ons
uit de doeken, geeft uitspraken
weg over schildertechnieken,
religie in de kunst, het genie
van Dali en de Akademie met
haar wonderslechte docenten,
zodat wij, na Ria veel succes
gewenst te hebben met haar
schilderijen en in het bijzonder
het verkopen daarvan, met hoof
den, boordevol kunst en wat
dies meer zij, teruggingen naar
de brouwerij.
Yvonne
ROTTERDAM
de pensioengerechtigde leef
tijd voor de dames van 55
naar 60 is gegaan.
dit weliswaar vijf jaar dich
ter bij die van de heren is
gekomen maar
deze voorstanders der eman
cipatie de bedoelingen der
dolle mina's toch een tikkel
tje verkeerd begrijpen
.zij er beter aan hadden ge
daan in dit geval als dolle
voorvechters voor mannen
op te treden, die nog steeds
tot hun 65e moeten zwoe
gen
AMSTERDAM
de dames niet geacht wor
den te denken
ze dat aan de heren moeten
overlaten
na dagen 'denken' de nieu
we werkwijze uitkomt
de nieuwe werkwijze al ja
ren in gebruik is
er dus niets verandert
HH daarom zo duur zijn
het trappenhuis aan het ein
de van de gang in het nieu
we hoofdkantoor zeer ge
vaarlijk is
daar iemand zo zijn of haar
been kan breken in het don
ker
het dan dagen kan duren
voordat iemand anders het
ontdekt
dat komt omdat er bijna nie
mand van die trappen ge
bruik maakt
dit ook kennelijk niet de be
doeling is
het alleen van nut is als er
brand uitbreekt
de deur, die op straat uit
komt dan echter hermetisch
gesloten blijkt te zijn
deze ook hermetisch afge
sloten moet blijven
de sleutel er echter wel
naast hangt achter een gla
zen ruitje
daar ook een hamertje bij
hangt
hamertje tik dus nog steeds
niet uit de tijd is
de tap haar invloed ondanks
de censuur toch wel laat
gelden
kort na het verschijnen van
de tap over het kleed in het
nieuwe hoofdkantoor (zie
conversienummer), laatstge
noemde aanwinst plotseling
verdween
de hal er nu weer een stuk
killer uit is gaan zien
de suggestie in overweging
is genomen het kleed in
stukken te snijden
er dan ten minste vier ka
mers wat aangekleder uit
zullen zien
vertoonde met het 'juiste' ge
zicht van Ria Rettich, maar op
iedere belangstellende zeer ze
ker een (misschien wat zacht
uitgedrukt) prettige indruk moet
hebben achtergelaten. Ria zegt
hier zelf over: 'Ach, weet je, het
is net als met auto's. Die ver
kopen ze toch ook altijd met
mooie meiden erop'.
De biografie bleek evenmin op
waarheid te berusten. Uit veel
onsamenhangende, snel achter
elkaar gesproken opmerkingen
over haar vader, haar vrienden,
haar zoon, haar jeugd en de
man met wie zij momenteel
samenwoont, kunnen wij onge
veer samenvatten, hoe haar le
ven tot nu toe dan wél is ver
lopen.
Waanzinnige
dingen maken
'Ik geloof, dat ik begon met
schilderen toen ik 16 was. Van
m'n moeder moest ik werken op
een atelier. Hoeden maken. Die
had nog helemaal dat geëikte
idee in d'r hoofd, weet je wel,
van werken en dan na een paar
jaar trouwen. Maar in dat
schuurtje, daar maakte ik in
tussen de meest waanzinnige
dingen. Als ik dat nü nog zie
Ik plakte van die rollen papier
tegen de muur en begon dan te
schilderen. Boven het hoeden-
atelier zaten een paar schilders.
Die meisjes, waarmee ik werkte,
zeiden altijd, dat ik daar vooral
niet naar toe moest gaan. Maar
dat heb ik tenslotte toch ge
daan. Ze zeiden daarboven toen
meteen, dat ik les moest gaan
nemen, waarna ik op de Rijks-
akademie voor Beeldende Kun
sten terecht kwam'.
Compensatie voor
de kaalheid
Belangrijk voor haar werken is
ook haar katholieke opvoeding
geweest. Tijdens een korte pe
riode, waarin zij leefde en werk
te op Wittenburg, nam zij
hiervan afstand, maar langzaam
aan is zij de waarde van de
hele religieuze entourage eigen
lijk voor het eerst duidelijk in
gaan zien. 'Die kerk, dat is toch
iets geweldigs. Die muziek, dat
orgel! Daar krijg je een ontzet
tende kick van. Ik ben ook naar
Rome geweest en ik heb daar
vloekend en tegelijkertijd met
tranen in mijn ogen van gewel
digheid door het Vaticaan ge
lopen! Maar God zelf is niks.
Dat is gewoon een compensatie
voor de kaalheid in je leven'.
Ondanks haar opgewekte pra
ten en breeduit lachen is zij,
naar zij zelf toegeeft, erg nega
tief, hetgeen onder meer blijkt
uit het thema van al haar wer
ken. (Zij schildert bij voorkeur
'mensjes, die zitten in kamer
tjes'). Wat haar namelijk ma
teloos intrigeert, is de moed van
de mensen om steeds weer ver
der te gaan. 'Waarom plegen
de mensen geen zelfmoord?
Daarvan heb ik al van kindsaf-
aan een kick. Waanzinnig ge
woon. M'n vader - ik had een
vreselijk vadercomplex die zat
de hele dag maar. Alleen maar
zitten. En dan af en toe stond
hij op. Alleen om niet te hoeven
zitten, begrijp je. Maar m'n
onderwerpen haal ik overal van
daan. Soms wijk ik af van m'n
vaste schema en loop ik uren
over straat. Gewoon indrukken
opdoen en kijken naar al die
mensen, die je op je weg tegen
komt'.
Wanneer zij haar eerste schil
derijen met die van nu verge
lijkt, ligt daarin haar hele ont
wikkeling besloten. Zoals zij
momenteel schildert, wil zij zich
geenszins bij een bepaalde
'stroming' indelen, terwijl zij
daarentegen vroeger deel uit
maakte van verschillende stijl
groepen. Zij startte bijvoorbeeld
na de akademie, met de cobra
groep, die zij het beste kan
omschrijven als een eigentijds
stuk poëzie en waarin zij onder
meer terecht kwam door veel
gesprekken met Stanley Brown,
die haar veel leerde over boe
ken, schilders en werken, waar
van zij op de Akademie nooit
had gehoord. Korte tijd later
stapte zij over op het expres
sionisme van Appel, maar de
periode, waarop zij uiteindelijk
met het meeste genoegen en
met de meeste trots vooral ook
terugblikt, is de tijd dat zij in
Salzburg les kreeg van Ko-
koschka. 'In de zes weken dat
ik daar was, heb ik meer ge
leerd dan in die vier jaar Aka
demie'.
Gevoelsmatig
schilderen
Een van onze vragen gold de,
ons inziens, moeilijke combina
tie, die zij moet maken tussen
het schilderen en het opvoeden
van haar kind, waarover zij het
volgende zei: 'Dat is inderdaad
vreselijk moeilijk. Vooral omdat
ik met schilderen vreselijk ge
voelsmatig te werk ga. Ik moet
altijd in een bepaalde stemming
zijn. Ik moet dan alieen zijn en
zet muziek op, en wanneer ik
dan bezig ben, weet ik opeens
wat ik op het doek wil zetten.
Schilderijen zijn
wensdromen
En op zo'n moment wordt er
dan gebeld en komt Ewald, m'n
zoontje, uit school, die om aan
dacht vraagt en wil, dat ik me
met zijn huiswerk bemoei. Dan
ben je er natuurlijk helemaal uit.
Ik kan ook niet zoals Picasso,
die gewoon waanzinnig goed is,
en die ik vreselijk benijd, op
een virtuoze manier series schil
derijen achter elkaar maken.
Mijn stemming wisselt zo vaak.
Mijn schilderijen zijn ook wens
dromen. Je droomt over de mo
menten, dat je je happy kunt
voelen en onwillekeurig breng je
daarvan iets over op je doek'.
De tegenstrijdigheid, die in
Jeugdrubriek onder redaktie van madeleen van eek, hans jonkers,
ad sinkeldam, yvonne schutselaars, leen molenaar, suzan van der
grint, lida eenhuizen, piet arink, mary van overdam en yvonne luycks.
11