WIE KOMT REDAKTIE VERSTERKEN? Het redaktieteam, dat elke 14 dagen de jeugdpagina Drieluik 67 verzorgt, behoeft nodig enige uitbreiding. Wie komt op korte termijn de jeugdredaktie versterken. Graag even een telefoontje aan Yvonne Luycks (toestel 2188, Amsterdam). haar werken door een deskun dige zeer zeker niet over het hoofd zal worden gezien, komt ook weer boven, wanneer zij praat over de verkoop van haar schilderijen. Aan de ene kant vindt zij het vreselijk vervelend, zou zij ze het liefst bij zich houden om er uren naar te kij ken en er telkens weer iets aan te veranderen; aan de andere kant verkoopt zij ze dolgraag, misschien wel, omdat dat voor haar een bewijs is, dat er men sen zijn die haar kunst waar deren en begrijpen. Maar dat moeten dan weer wél aardige, vriendelijke mensen zijn en voor al dit laatste zegt zij, alsof zij het over een dier heeft, waar voor de nieuwe eigenaars goed moeten zorgen. Fotomodel had geen effect Waneer wij haar tenslotte vra gen of het fotomodel en de bij zonder fantasierijke tekst in de folder van de Heineken Galarij effectief zijn geweest, moet zij eerlijk bekennen, dat haar 'auto theorie' toch minder succes bleek te hebben, dan zij aan vankelijk had gehoopt en ver wacht, al is er inmiddels een koper op de proppen gekomen, die haar nog steeds met een bezoek moet vereren, maar die naar alle waarschijnlijkheid wel weer zal vertrekken, wanneer hij ziet, 'dat ik niet die mooie mien van de foto ben'. En dan vertelt Ria Rettich ons nog veel meer. Zij doet haar levensopvatting aan de hand van talloze voorbeelden aan ons uit de doeken, geeft uitspraken weg over schildertechnieken, religie in de kunst, het genie van Dali en de Akademie met haar wonderslechte docenten, zodat wij, na Ria veel succes gewenst te hebben met haar schilderijen en in het bijzonder het verkopen daarvan, met hoof den, boordevol kunst en wat dies meer zij, teruggingen naar de brouwerij. Yvonne ROTTERDAM de pensioengerechtigde leef tijd voor de dames van 55 naar 60 is gegaan. dit weliswaar vijf jaar dich ter bij die van de heren is gekomen maar deze voorstanders der eman cipatie de bedoelingen der dolle mina's toch een tikkel tje verkeerd begrijpen .zij er beter aan hadden ge daan in dit geval als dolle voorvechters voor mannen op te treden, die nog steeds tot hun 65e moeten zwoe gen AMSTERDAM de dames niet geacht wor den te denken ze dat aan de heren moeten overlaten na dagen 'denken' de nieu we werkwijze uitkomt de nieuwe werkwijze al ja ren in gebruik is er dus niets verandert HH daarom zo duur zijn het trappenhuis aan het ein de van de gang in het nieu we hoofdkantoor zeer ge vaarlijk is daar iemand zo zijn of haar been kan breken in het don ker het dan dagen kan duren voordat iemand anders het ontdekt dat komt omdat er bijna nie mand van die trappen ge bruik maakt dit ook kennelijk niet de be doeling is het alleen van nut is als er brand uitbreekt de deur, die op straat uit komt dan echter hermetisch gesloten blijkt te zijn deze ook hermetisch afge sloten moet blijven de sleutel er echter wel naast hangt achter een gla zen ruitje daar ook een hamertje bij hangt hamertje tik dus nog steeds niet uit de tijd is de tap haar invloed ondanks de censuur toch wel laat gelden kort na het verschijnen van de tap over het kleed in het nieuwe hoofdkantoor (zie conversienummer), laatstge noemde aanwinst plotseling verdween de hal er nu weer een stuk killer uit is gaan zien de suggestie in overweging is genomen het kleed in stukken te snijden er dan ten minste vier ka mers wat aangekleder uit zullen zien vertoonde met het 'juiste' ge zicht van Ria Rettich, maar op iedere belangstellende zeer ze ker een (misschien wat zacht uitgedrukt) prettige indruk moet hebben achtergelaten. Ria zegt hier zelf over: 'Ach, weet je, het is net als met auto's. Die ver kopen ze toch ook altijd met mooie meiden erop'. De biografie bleek evenmin op waarheid te berusten. Uit veel onsamenhangende, snel achter elkaar gesproken opmerkingen over haar vader, haar vrienden, haar zoon, haar jeugd en de man met wie zij momenteel samenwoont, kunnen wij onge veer samenvatten, hoe haar le ven tot nu toe dan wél is ver lopen. Waanzinnige dingen maken 'Ik geloof, dat ik begon met schilderen toen ik 16 was. Van m'n moeder moest ik werken op een atelier. Hoeden maken. Die had nog helemaal dat geëikte idee in d'r hoofd, weet je wel, van werken en dan na een paar jaar trouwen. Maar in dat schuurtje, daar maakte ik in tussen de meest waanzinnige dingen. Als ik dat nü nog zie Ik plakte van die rollen papier tegen de muur en begon dan te schilderen. Boven het hoeden- atelier zaten een paar schilders. Die meisjes, waarmee ik werkte, zeiden altijd, dat ik daar vooral niet naar toe moest gaan. Maar dat heb ik tenslotte toch ge daan. Ze zeiden daarboven toen meteen, dat ik les moest gaan nemen, waarna ik op de Rijks- akademie voor Beeldende Kun sten terecht kwam'. Compensatie voor de kaalheid Belangrijk voor haar werken is ook haar katholieke opvoeding geweest. Tijdens een korte pe riode, waarin zij leefde en werk te op Wittenburg, nam zij hiervan afstand, maar langzaam aan is zij de waarde van de hele religieuze entourage eigen lijk voor het eerst duidelijk in gaan zien. 'Die kerk, dat is toch iets geweldigs. Die muziek, dat orgel! Daar krijg je een ontzet tende kick van. Ik ben ook naar Rome geweest en ik heb daar vloekend en tegelijkertijd met tranen in mijn ogen van gewel digheid door het Vaticaan ge lopen! Maar God zelf is niks. Dat is gewoon een compensatie voor de kaalheid in je leven'. Ondanks haar opgewekte pra ten en breeduit lachen is zij, naar zij zelf toegeeft, erg nega tief, hetgeen onder meer blijkt uit het thema van al haar wer ken. (Zij schildert bij voorkeur 'mensjes, die zitten in kamer tjes'). Wat haar namelijk ma teloos intrigeert, is de moed van de mensen om steeds weer ver der te gaan. 'Waarom plegen de mensen geen zelfmoord? Daarvan heb ik al van kindsaf- aan een kick. Waanzinnig ge woon. M'n vader - ik had een vreselijk vadercomplex die zat de hele dag maar. Alleen maar zitten. En dan af en toe stond hij op. Alleen om niet te hoeven zitten, begrijp je. Maar m'n onderwerpen haal ik overal van daan. Soms wijk ik af van m'n vaste schema en loop ik uren over straat. Gewoon indrukken opdoen en kijken naar al die mensen, die je op je weg tegen komt'. Wanneer zij haar eerste schil derijen met die van nu verge lijkt, ligt daarin haar hele ont wikkeling besloten. Zoals zij momenteel schildert, wil zij zich geenszins bij een bepaalde 'stroming' indelen, terwijl zij daarentegen vroeger deel uit maakte van verschillende stijl groepen. Zij startte bijvoorbeeld na de akademie, met de cobra groep, die zij het beste kan omschrijven als een eigentijds stuk poëzie en waarin zij onder meer terecht kwam door veel gesprekken met Stanley Brown, die haar veel leerde over boe ken, schilders en werken, waar van zij op de Akademie nooit had gehoord. Korte tijd later stapte zij over op het expres sionisme van Appel, maar de periode, waarop zij uiteindelijk met het meeste genoegen en met de meeste trots vooral ook terugblikt, is de tijd dat zij in Salzburg les kreeg van Ko- koschka. 'In de zes weken dat ik daar was, heb ik meer ge leerd dan in die vier jaar Aka demie'. Gevoelsmatig schilderen Een van onze vragen gold de, ons inziens, moeilijke combina tie, die zij moet maken tussen het schilderen en het opvoeden van haar kind, waarover zij het volgende zei: 'Dat is inderdaad vreselijk moeilijk. Vooral omdat ik met schilderen vreselijk ge voelsmatig te werk ga. Ik moet altijd in een bepaalde stemming zijn. Ik moet dan alieen zijn en zet muziek op, en wanneer ik dan bezig ben, weet ik opeens wat ik op het doek wil zetten. Schilderijen zijn wensdromen En op zo'n moment wordt er dan gebeld en komt Ewald, m'n zoontje, uit school, die om aan dacht vraagt en wil, dat ik me met zijn huiswerk bemoei. Dan ben je er natuurlijk helemaal uit. Ik kan ook niet zoals Picasso, die gewoon waanzinnig goed is, en die ik vreselijk benijd, op een virtuoze manier series schil derijen achter elkaar maken. Mijn stemming wisselt zo vaak. Mijn schilderijen zijn ook wens dromen. Je droomt over de mo menten, dat je je happy kunt voelen en onwillekeurig breng je daarvan iets over op je doek'. De tegenstrijdigheid, die in Jeugdrubriek onder redaktie van madeleen van eek, hans jonkers, ad sinkeldam, yvonne schutselaars, leen molenaar, suzan van der grint, lida eenhuizen, piet arink, mary van overdam en yvonne luycks. 11

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1970 | | pagina 11