HOLLAND POP HOLLAND POP
POP HOLLAND POP HOLLAND
Jeugdrubriek onder redaktie van madeleen van eek, hans jonkers,
rudie van eekert, ad sinkeldam, gerry van esch, rené prins, yvonne
schutselaars, leen molenaar, suzan van der grint, albert lakwijk, lida
eenhuizen, michel subelack, mary van overdam en yvonne luycks.
den van dit viertal nog vlak
voordat de grote buien losbarst
ten. Met de prachtige stem en
de twaalfsnarige gitaar van lei
der Roger McGuin, sologitarist
Clarence White, bassist Skip
Batin en drummer Gene Person
werd in hoog tempo een revival
van zes jaar Byrd-successen
voor de microfoon gebracht. Zo
erg goed zelfs, dat de heren
minstens vier maal met een
waanzinnig 'We want more'-
gebrul werden teruggeroepen.
Vermeld ik verder nog van deze
verregende zaterdag, moeilijk
luisterend onder grote flarden
plastic, achtereenvolgens Coun
try Joe, jammer genoeg zonder
zijn Fish; de fascinerende Dr.
John The Nighttripper (onlangs
nog te zien geweest in VPRO-
picknick) en een energiek op
treden van de rauwe Britse
groep The Family.
Leger des
Heils
ook present
's Zondag werden we gewekt
door de beatband van het Leger
des Heils. Deze heren waren
niet gecontracteerd, dus moes
ten ze weer snel verdwijnen.
Drie dagen en nachten bivakkeerden
jongelui van alle slag op de grote
weiden in het bos.
Tienduizenden hippe vogels groepten
samen in het Kralingse Bos. De min
der hippe watervogels Cop de voor
grond) bleven liever in hun eentje
Daarna werden we vergast op
enkele jazz-optredens van onder
andere Han Bennink en de Ame
rikaanse Chicago Art Ensemble.
Ook de demonstraties van de
Water Walking Events trokken
veel aandacht. Dit zijn grote
plastic driehoeken in het water,
die zich over het water bewegen
als de personen erin gaan lopen
tegen de opstaande vlakken
(zie foto).
De grote
ontdekking
Het eerste werkelijke enthou
siasme werd die zondag opge
bracht voor Mungo Jerry ('In
The Summertime'), waarbij dui
zenden plastic etensbordjes en
closetrollen door de grauwe
lucht vlogen. Een van de grote
ontdekkingen van dit festival
was de Amerikaanse groep It's
A Beautiful Day, ook weer met
de blijkbaar zeer populaire elek
trische viool, deze keer virtuoos
bespeeld door de klassiek ge
oriënteerde David Laflamme.
Geweld was er zondagavond/
-nacht en wel uit de elektra's
en kelen van de Britse groepen
Pink Floyd en Soft Machine.
Het was echter wel erg goed
uitgebalanceerd geweld en het
begon wederom te dagen in het
oosten toen men op het podium
de overigens uitstekende ge
luidsinstallatie voorgoed op 'off
kon zetten.
Doodstil bos
Wat achterbleef was een enor
me rotzooi in een doodstil bos.
Stil was 't ook weer in de Alex-
anderpolder en in Kralingen.
Misschien konden de vaders en
moeders in de flats en de een-
gezinswoninkjes maandagmor
gen weer een vogeltje horen
fluiten. Volgend jaar weer zo'n
festival? Ja graag; misschien
met Heineken (blikbier) als
sponsor.
Hans
Bos drie dagen en nachten
praktisch niet zouden verstom
men.
Gezapig lagen er toen ongeveer
20.000 liefhebbers in de bloed
hete zon het strakke programma
voor de diverse optredens door
te nemen. De geroutineerde fes
tival gangers onder hen wisten
echter al, dat dat programma
waanzinnig zou uitlopen. Zo ook
bij ons in Rotterdam. We moes
ten al tot half acht wachten
voordat de eerste klapper van
het festival op het gigantische
podium verscheen. Direct dus
geweldig enthousiasme van de
massa, toen al uitgegroeid tot
60.000, voor Canned Heat, in
het bijzonder voor Bob 'The
Bear' Hite, die de mensen voor
het eerst die middag in de
echte festivalstemming wist te
brengen.
Swingen,
klappen en
springen
De rest van de avond verliep
fluitend; een minder interessant
optreden van de Flock, je weet
nog wel, het gefiedel van het
Grand Gala, daarna de Euro
pese première van de Hot Tuna,
min of meer een kopie van de
Jefferson Airplane, met als
steunpilaren wondersologitarist
Jorma Kaukonen en bassist
Jack Cassidy; we zouden die
twee later in de nacht nogmaals
terugzien.
Eerst kregen we omstreeks mid
dernacht nog Santana te ver
werken en deze heren brachten
het toch voor elkaar de ver
moeide scene geheel in extase
te brengen. Bij duizenden kro
pen ze uit hun slaapzak, om
vervolgens als waanzinnigen te
swingen, te klappen en te sprin
gen op de ritmische klanken
van deze 'live' bijzonder fasci
nerende groep.
Toen, na eigenlijk veel te lang
wachten, stond plotseling Jef
ferson Airplane voor onze neus
en de vermoeide massa kwam
weer van de grasmat, het laat
ste restje pep uit de lichamen
persend om deze fantastische
formatie bezig te zien. De in
dringende stem van zangeres
Grace Slick (in een futuristi
sche leren rok en een gehaaxt
nethemd) schalde door het
rustieke bos tot de zaterdagzon
langzaam doorbrak en miss
Slick zich afvroeg 'Where our
east was'.
Slapen
onder de
blote hemel
Voor degenen onderons die toen
nog door wilden trippen behoef
de het feest nog niet afgelopen
te zijn. Verderop in het bos wa
ren grote tenten neergezet, waar
onze vaderlandse discjockeys
hun beste beentje voor konden
zetten. De rest kon gewoon gaan
slapen op de diverse campings
in slaapzakken of gewoon onder
een oude deken of poncho.
Hierbij toch even een compli
ment voor de uitstekende orga
nisatie, die onder andere ook
geweldig voor de inwendige
mens had gezorgd tijdens dit
driedaags bivak.
De zaterdag werd dus relaxend
doorgebracht; af en toe wat
angstig naar de betrekkende
Hollandse lucht kijkend. Eigen
lijk in afwachting van hét ge
beuren van dit festival, name
lijk het optreden van de Ameri
kaanse Byrds. En het werd in
derdaad een fantastisch optre
Het is er toch van gekomen.
Eindelijk heeft Nederland een
Pop-festival gehad. Na maan
denlang keihard werken van een
aantal enthousiaste jongelingen,
was het vrijdagmiddag 26 juni
om 2 uur zover. De knoppen
van de 2000 Watt-versterkers
werden omgedraaid door stage
manager Ian Knight en uit 40
Marshall-boxen donderden de
popgolven, die in het Kralingse
In de ban van de muziek.
In trance
7