Jeugdrubriek onder redactie van made-
leen van eek, hans jonkers, rudie van
eekert, ad sinkeldam, greet de klerk,
rené prins, els küper, cor lange, yvonne
schutselaars en emmy bangma
„Will the rest of „The Moodys"
please step on stage again, there
are a two hundred thousand people
waiting for them". Dit waren de
eerste geluiden, die wij opvingen
van het tweede music-festival (30
en 31 augustus) op het eiland
Wight (Engeland) uit de mond van
de speaker, nadat de Moody Blues
hun optreden hadden besloten met
een nummer uit hun nieuwste al
bum In Search Of The Lost Chord.
Na een staande ovatie van zeker
twintig minuten kreeg het 200.000-
koppige publiek de gevraagde
toegift.
Na een ingewikkelde reis waren
we eindelijk op Wight aangeko
men. Onmiddellijk viel ons de ge
weldige discipline en kalmte op
onder de meer dan tweehonderd
duizend hippies uit de gehele
wereld, die waren gekomen om
het fenomeen Bob Dylan (29 jaar),
sinds drie jaar weer op de plan
ken, te zien optreden.
Allen hadden zij er een inspan
nende reis voor over gehad, even
als een weekend in de open lucht
slapen en iedere keer zeker an
derhalf uur voor een kraam wach
ten om een hot-dog te kunnen
kopen.
Alvorens Dylan te kunnen ver
welkomen, moest de menigte
eerst nog het een en ander ver
werken. Zo hadden vlak voor on
ze komst The Who een geweldige
show gegeven en praktisch heel
hun splinternieuwe dubbel-l.p.
„Tommy lire vertolkt, waaroij
lead-guitarplayer Peter Townshend
aan het slot zijn guitaar tegen het
metershoge zeildoeken plafond
van het podium had gesmeten.
Toen wij zaterdagnacht om onge
veer vier uur vermoeid het terrein
verlieten, zaten er reeds duizen
den voor de poort van de enorme
arena te wachten om 's zondags
zo dicht mogelijk aan de voeten
van de Amerikaanse folk-protest-
zanger te kunnen liggen. Wij zijn
maar in onze slaapzak gekropen.
oogstte bij de vele Britten onder
het publiek.
Na veel te lang wachten, waar
door de spanning op het laatst te
snijden was, verscheen tegen tien
uur allereerst The Band die op
fenomenale wijze enkele zeer be
kende nummers bracht. Een half
uur later kwam dan glimlachend,
in wit costuum en geel overhemd
gestoken, onder een hels kabaal
van de menigte Bob Dylan het
enorme podium op. Zeker ander-
Foto boven: Een
klein gedeelte van
de 200.000 poplief
hebbers en -sters.
De zondag was meer voor de cul-
turelen. Men luisterde naar onder
meer Julie Felix en de Ameri
kaanse folksinger Richie Havens,
die op zijn speciale manier ver
schillende liedjes van de Beatles
vertolkte en dus zeer veel succes
Belangstelling voor
Bob Dylan na zijn
aankomst op Wight.
NICE YOUNG
GENTLEMAN
GEVRAAGD
Miss P. (Pamela?, Priscilla?)
Rose (26 jaar) uit Engeland
heeft enige tijd geleden een
excursie gemaakt naar onze
Rotterdamse brouwerij. Naar
aanleiding daarvan schreef zij
een bedankje naar de bedrijfs
leider en een verzoek om een
correspondentievriend. Zij, die
hun Engels willen ophalen,
kunnen schrijven naar:
Uuj., V* Aulitjr i iuuu
I Torquay, Devon ENGLAND.
half uur lang wist hij de 200.000
muisstil te houden met zijn aller
beste nummers als She is an
Artist, It ain't me Babe, Mr. Tam-
bourin Man en zijn laatste hit
I Threw it all away. Toen plotse
ling, zoals hij was gekomen, ver
dween hij, alleen ongeveer drie
ton rijker. Zelfs een ,,more"-ge-
brul uit duizenden kelen kon deze
Dylan niet terughalen.
Ook de door de pers algemeen
verwachte Jamsession, met aan
wezige beroemdheden als George
Harrison en Ringo Starr van de
Beatles, Bill Wyman en Keith
Richard van de Stones, Eric Clap
ton, Ginger Baker en Stevie Win-
wood van de pas geformeerde
Blind Faith, bleef uit.
Zo ging eigenlijk het tweede Wight
popfestival voor ons als een
nachtkaars uit, temeer daar wij
na het optreden direct van het
veld moesten vertrekken, om
's nachts weer de bus, de trein,
de pont en de boot Dover-Zee-
brugge te halen om tenslotte
oververmoeid en ondervoed weer
thuis te komen.
Hans
