Dr. J. P. Ton (tussen de twee hoofd lozen in) houdt zich lang staande in de ballengooitent. (Foto Trouw) wanden, weggewerkte muren. Op die witte wanden kon men met viltstiften aan touwtjes naar hartelust schrijven, tekenen en alles uiten wat men maar wilde, hoewel de mensen die dit deden het eigenlijk helemaal niet konden, en de mensen die het wèl konden het niet deden, omdat ze het dagelijks doen. De muziek bestond uit een stealband, een beatband, platen die aan elkaar ge kletst werden door een diskjockey van radio Luxemburg en een jazzbandje. De fotografen schoten maar raak en voor dat je wist dat je er op stond had je al een foto van jezelf te pakken (gratis). Je kon ook een foto-affiche van jezelf laten maken voor 7,50 hetgeen er erg goed uitzag. De juffrouw van die vijf spelletjes was gekleed in een veren stola en zat in een heel klein hokje. Voor een kwartje kon je kiezen uit blaasvoetbal, hoedje wip, vlooienspel, mikado en boter-kaas- en-eieren. Een zandlopertje gaf de tijds duur aan. Bij de ballengooitent kon je mikken op de hoofden van zes bekende figuren in de reclame, onder wie dr. J. P. Ton, voorzitter van het Genootschap en drs. J. L. Klein, directeur van het Genoot schap. Twee hoofden omver betekende een troostprijs, drie hoofden een hoofd prijs. De beatgirls van Helen Leclerq gaven, begeleid door de stealband, een op zwepende demonstratie weg en toonden hun lenigheid en gevoel voor ritme. De Franse kaas en wijn dienden om de honger te stillen en de dorst te lessen. De lichteffecten werden geprojecteerd op de jongens van de beatband, die er geen last van schenen te hebben, al zou een normaal mens er gek van wor den. De gokautomaat bestond uit een meer dan levensgroot geschilderde „dame", waar je een kwartje in moest gooien, waardoor er twee schijven gin gen draaien, die je kans gaven op een zuurstok. Verder kon men genieten van een com plete modeshow, variërend van gewoon tot chique, van mini tot maxi en maxi- maxi, van hip tot ouderwets. Er liepen twee meisjes rond die kennelijk niet wisten wat ze aan moesten trekken. De één was beschilderd, de ander droeg een koord je. Dit mocht allemaal en kon allemaal en het was nog echt ook, behalve die juffrouw die van boven tot onder volgeplakt zat met snoepjes; zij was niet echt en was dan ook na verloop van tijd helemaal kaal geplukt, net zoals de zaal na afloop van het feest. Madeleen en Margöt Het werk van een klaar-in-een- paar-seconden-fotograaf. Een lange ketting met een hart eraan om je nek, middel, hoofd of arm; een geheel versierde toestand; een witte wand met viltstiften aan touwtjes; vier verschillende soorten muziekuitbarstin- gen; klaar-in-een-paar-seconden-fotogra- fen; een juffrouw met wie je vijf spelle tjes kon doen; filmvoorstellingen; een ballengooitent; de beatgirls van Helen Leclerq; Franse kaas wijn; lichteffec ten; een soort gokautomaat. Confronteer hier drieduizend reclame mensen mee en je hebt: Publigala II of wel Diss-Miss-Play, het jaarfeest van het Genootschap voor Reclame. Het speelde zich af op 1 november '68 tus sen negen uur 's avonds en vier uur 's ochtends in het Congres-centrum van de RAI te Amsterdam. Wij zijn daar een kijkje gaan nemen om te zien hoe reclame bedrijvend Neder land zich vermaakt op een feest dat speciaal voor de mensen van dit vak werd georganiseerd. Ze hebben niet te klagen gehad over alles wat hierboven opgenoemd werd. Trouwens, daar willen we graag nog even op terugkomen: Dat hart aan die ketting had te maken met prijzen van dagblad Trouw. Die geheel versierde toestand sloeg op een plafond van parapluutjes, een plafond van duizenden zilverpapieren slierten, beschilderde „Meneer weet niet van ophouden!" (Foto Trouw)

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1968 | | pagina 25