Dr. J. P. Ton (tussen de twee hoofd
lozen in) houdt zich lang staande
in de ballengooitent. (Foto Trouw)
wanden, weggewerkte muren. Op die
witte wanden kon men met viltstiften
aan touwtjes naar hartelust schrijven,
tekenen en alles uiten wat men maar
wilde, hoewel de mensen die dit deden
het eigenlijk helemaal niet konden, en
de mensen die het wèl konden het niet
deden, omdat ze het dagelijks doen. De
muziek bestond uit een stealband, een
beatband, platen die aan elkaar ge
kletst werden door een diskjockey van
radio Luxemburg en een jazzbandje. De
fotografen schoten maar raak en voor
dat je wist dat je er op stond had je al
een foto van jezelf te pakken (gratis).
Je kon ook een foto-affiche van jezelf
laten maken voor 7,50 hetgeen er erg
goed uitzag.
De juffrouw van die vijf spelletjes was
gekleed in een veren stola en zat in
een heel klein hokje. Voor een kwartje
kon je kiezen uit blaasvoetbal, hoedje
wip, vlooienspel, mikado en boter-kaas-
en-eieren. Een zandlopertje gaf de tijds
duur aan.
Bij de ballengooitent kon je mikken op
de hoofden van zes bekende figuren in
de reclame, onder wie dr. J. P. Ton,
voorzitter van het Genootschap en drs.
J. L. Klein, directeur van het Genoot
schap. Twee hoofden omver betekende
een troostprijs, drie hoofden een hoofd
prijs.
De beatgirls van Helen Leclerq gaven,
begeleid door de stealband, een op
zwepende demonstratie weg en toonden
hun lenigheid en gevoel voor ritme. De
Franse kaas en wijn dienden om de
honger te stillen en de dorst te lessen.
De lichteffecten werden geprojecteerd
op de jongens van de beatband, die er
geen last van schenen te hebben, al
zou een normaal mens er gek van wor
den. De gokautomaat bestond uit een
meer dan levensgroot geschilderde
„dame", waar je een kwartje in moest
gooien, waardoor er twee schijven gin
gen draaien, die je kans gaven op een
zuurstok.
Verder kon men genieten van een com
plete modeshow, variërend van gewoon
tot chique, van mini tot maxi en maxi-
maxi, van hip tot ouderwets. Er liepen
twee meisjes rond die
kennelijk niet wisten wat
ze aan moesten trekken.
De één was beschilderd,
de ander droeg een koord
je. Dit mocht allemaal en
kon allemaal en het was
nog echt ook, behalve die
juffrouw die van boven
tot onder volgeplakt zat
met snoepjes; zij was niet
echt en was dan ook na
verloop van tijd helemaal
kaal geplukt, net zoals de
zaal na afloop van het
feest.
Madeleen en Margöt
Het werk van een klaar-in-een-
paar-seconden-fotograaf.
Een lange ketting met een hart eraan
om je nek, middel, hoofd of arm; een
geheel versierde toestand; een witte
wand met viltstiften aan touwtjes; vier
verschillende soorten muziekuitbarstin-
gen; klaar-in-een-paar-seconden-fotogra-
fen; een juffrouw met wie je vijf spelle
tjes kon doen; filmvoorstellingen; een
ballengooitent; de beatgirls van Helen
Leclerq; Franse kaas wijn; lichteffec
ten; een soort gokautomaat.
Confronteer hier drieduizend reclame
mensen mee en je hebt: Publigala II
of wel Diss-Miss-Play, het jaarfeest van
het Genootschap voor Reclame. Het
speelde zich af op 1 november '68 tus
sen negen uur 's avonds en vier uur
's ochtends in het Congres-centrum
van de RAI te Amsterdam.
Wij zijn daar een kijkje gaan nemen om
te zien hoe reclame bedrijvend Neder
land zich vermaakt op een feest dat
speciaal voor de mensen van dit vak
werd georganiseerd.
Ze hebben niet te klagen gehad over
alles wat hierboven opgenoemd werd.
Trouwens, daar willen we graag nog
even op terugkomen: Dat hart aan die
ketting had te maken met prijzen van
dagblad Trouw. Die geheel versierde
toestand sloeg op een plafond van
parapluutjes, een plafond van duizenden
zilverpapieren slierten, beschilderde
„Meneer weet niet van ophouden!"
(Foto Trouw)