BRIEF UIT DE WEST (1) Eerste indrukken uit Suriname van ons redactielid Cor Lange, die daar op 't ogenblik gelegerd is. Paramaribo is een echte Zuidamerikaanse stad, waar je allerlei rassen en nationaliteiten tegenkomt. Rijk woont hier naast arm, zwart naast blank. Heel veel huizen lijken niet veel meer dan krotten. Als je ze voor het eerst ziet, is het net of ze ieder moment kunnen instorten. Achteraf blijkt het echter, dat ze er al menig jaartje staan. Het uitgaansleven in Paramaribo is niet veel bijzon ders. Er zijn een paar bioscopen en vier a vijf ge legenheden, waar je 's avonds een pilsje kunt drinken. Het woord „restaurant" is hier beslist niet op zijn plaats; eerder doen ze denken aan ons woord „tent". Als je geen lid bent van de een of andere club, kun je hier 's avonds niet dansen. In Paramaribo zijn vrij veel beatbandjes. Sommige spelen vrij aardig, anderen waardeloos. Hier heb ik ook enige bandjes gezien die uitsluitend uit meisjes bestaan, een verschijnsel dat zich in Nederland niet voordoet. Het verkeer in Suriname lijkt vaak op de beruchte Een bruin leven aan boord, onderweg naar Suriname. gordiaanse knoop. De maximum snelheid is binnen de bebouwde kom 40 km p/u., buiten de bebouwde kom 65 km voor personenauto's en 50 km voor vracht auto's. De wet schrijft links als rijrichting voor, maar velen schijnen hier kennelijk het verschil tussen links en rechts niet te weten. Het gevaarlijkst rijden de zo genaamde „wilde busjes", waar je voor een rit slechts een klein bedrag behoeft te betalen, 's Avonds is het vooral gevaarlijk voor voetgangers, want wat het voeren van licht betreft, zijn de Surinamers experts in het ontduiken van de wet. Ezelkarretjes verhogen de veiligheid op de wegen ook niet. Ze worden meestal gebruikt voor het vervoer van hout, dat dan zo'n meter of twee buiten de wagen steekt, 's Avonds voeren ze als licht meestal een lantaarn met een kaars er in of een petroleumlampje, dat dan onder hun karretje hangt. Dit licht is meestal pas te zien als je er nog maar zo'n vier meter van af bent. Trottoirs zijn er niet, dus de voetgangers zijn ver plicht om op de rijbaan te lopen. De wegen in Para maribo zelf zijn heel behoorlijk. Buiten Paramaribo zijn er maar enkele wegen die redelijk tot goed be rijdbaar zijn. Dat zijn de wegen naar het stuwmeer in Affabakka; een bauxietweg, die dwars door het oerwoud loopt; de weg naar Moengo, die onderbro ken wordt door twee rivieren waarop een veer vaart; een asfaltweg, die doorgaat voor de beste weg in Ons Rotterdamse redactielid Cor Lange draagt sinds enige tijd 's konings wapenrok, in Suriname. Hij is daar chauffeur van een luitenant. Suriname en tenslotte de weg naar Uitkijk, ook een asfaltweg. Ik ben ook naar Albina geweest, een plaatsje aan de grens van Frans Guyana. Het laatste gedeelte van de weg tussen Moengo en Albina bestaat uit bauxiet en is zeer slecht berijdbaar. Het is een bijzonder leuke tocht, want je moet door verschillende dorpjes, waar altijd wel wat te zien is. Langs de wegen groeien sinaasappel- en bananenbomen, ook andere tropische vruchten groeien hier zomaar langs de wegen. Een grote bauxietfabriek staat in Paranan; alles wat je daar in de omtrek ziet heeft een roodachtige kleur. Bij het goederenvervoer spelen koralen en vliegtuigen een grote rol. Volgende keer hoop ik jullie iets te kunnen vertellen over het een of andere bandje en ook iets te schrijven over de inwoners van Suriname, zowel van de stad Paramaribo als van de kleinere dorpen. Veel groeten uit Suriname, Cor Lange Cor stuurde al heel wat foto's en dia's naar huis, onder andere dit gezicht op de Surinamerivier. De Volkswagen is de auto, waarin hij zijn baas rondrijdt. 23

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1968 | | pagina 25