BRIEF UIT DE WEST (1)
Eerste indrukken uit Suriname van ons redactielid
Cor Lange, die daar op 't ogenblik gelegerd is.
Paramaribo is een echte Zuidamerikaanse stad, waar
je allerlei rassen en nationaliteiten tegenkomt. Rijk
woont hier naast arm, zwart naast blank. Heel veel
huizen lijken niet veel meer dan krotten. Als je ze
voor het eerst ziet, is het net of ze ieder moment
kunnen instorten. Achteraf blijkt het echter, dat ze
er al menig jaartje staan.
Het uitgaansleven in Paramaribo is niet veel bijzon
ders. Er zijn een paar bioscopen en vier a vijf ge
legenheden, waar je 's avonds een pilsje kunt drinken.
Het woord „restaurant" is hier beslist niet op zijn
plaats; eerder doen ze denken aan ons woord „tent".
Als je geen lid bent van de een of andere club, kun
je hier 's avonds niet dansen.
In Paramaribo zijn vrij veel beatbandjes. Sommige
spelen vrij aardig, anderen waardeloos. Hier heb ik
ook enige bandjes gezien die uitsluitend uit meisjes
bestaan, een verschijnsel dat zich in Nederland niet
voordoet.
Het verkeer in Suriname lijkt vaak op de beruchte
Een bruin leven aan boord, onderweg naar Suriname.
gordiaanse knoop. De maximum snelheid is binnen
de bebouwde kom 40 km p/u., buiten de bebouwde
kom 65 km voor personenauto's en 50 km voor vracht
auto's. De wet schrijft links als rijrichting voor, maar
velen schijnen hier kennelijk het verschil tussen links
en rechts niet te weten. Het gevaarlijkst rijden de zo
genaamde „wilde busjes", waar je voor een rit slechts
een klein bedrag behoeft te betalen, 's Avonds is het
vooral gevaarlijk voor voetgangers, want wat het
voeren van licht betreft, zijn de Surinamers experts
in het ontduiken van de wet. Ezelkarretjes verhogen
de veiligheid op de wegen ook niet. Ze worden
meestal gebruikt voor het vervoer van hout, dat dan
zo'n meter of twee buiten de wagen steekt, 's Avonds
voeren ze als licht meestal een lantaarn met een
kaars er in of een petroleumlampje, dat dan onder
hun karretje hangt. Dit licht is meestal pas te zien
als je er nog maar zo'n vier meter van af bent.
Trottoirs zijn er niet, dus de voetgangers zijn ver
plicht om op de rijbaan te lopen. De wegen in Para
maribo zelf zijn heel behoorlijk. Buiten Paramaribo
zijn er maar enkele wegen die redelijk tot goed be
rijdbaar zijn. Dat zijn de wegen naar het stuwmeer
in Affabakka; een bauxietweg, die dwars door het
oerwoud loopt; de weg naar Moengo, die onderbro
ken wordt door twee rivieren waarop een veer vaart;
een asfaltweg, die doorgaat voor de beste weg in
Ons Rotterdamse redactielid Cor Lange draagt sinds enige tijd
's konings wapenrok, in Suriname. Hij is daar chauffeur van een
luitenant.
Suriname en tenslotte de weg naar Uitkijk, ook een
asfaltweg.
Ik ben ook naar Albina geweest, een plaatsje aan de
grens van Frans Guyana. Het laatste gedeelte van de
weg tussen Moengo en Albina bestaat uit bauxiet en
is zeer slecht berijdbaar. Het is een bijzonder leuke
tocht, want je moet door verschillende dorpjes, waar
altijd wel wat te zien is. Langs de wegen groeien
sinaasappel- en bananenbomen, ook andere tropische
vruchten groeien hier zomaar langs de wegen.
Een grote bauxietfabriek staat in Paranan; alles wat
je daar in de omtrek ziet heeft een roodachtige kleur.
Bij het goederenvervoer spelen koralen en vliegtuigen
een grote rol.
Volgende keer hoop ik jullie iets te kunnen vertellen
over het een of andere bandje en ook iets te schrijven
over de inwoners van Suriname, zowel van de stad
Paramaribo als van de kleinere dorpen.
Veel groeten uit Suriname, Cor Lange
Cor stuurde al heel wat foto's en dia's naar huis, onder andere dit
gezicht op de Surinamerivier. De Volkswagen is de auto, waarin hij
zijn baas rondrijdt.
23