De vfer ontdekkingen van Ramses: v.l.n.r.
Eelko Nobel, Sylvia Alberts, Thijs van Leer
en Marjol Flore.
Het eigenaardige, vindt hij zelf, is, dat als hij een
plan heeft, hij het altijd realiseert, ook al is er weinig
geid. Als Shaffy weet wat hij wil dan gaat het ook
meteen.
Hij vindt het heerlijk om in deze tijd te leven, alhoe
wel hij de twintiger jaren in Parijs ook heerlijk vindt
(alles kon toen), hij houdt van de Middeleeuwen
(Frangois Villon) en houdt meer van de Romeinse dan
van de Griekse cultuur.
Ramses Shaffy, een dynamische figuur, boordevol
energie en enthousiasme, gek op dubbele sherry's,
heeft gesproken op zijn eigen manier namelijk van de
hak op de tak springend. Dit zijn echter maar flarden
uit een anderhalf uur durend gesprek met hem, ge
houden in een gezellig kroegje in de Amsterdamse
binnenstad.
Na nog een paar verrukkelijke verhalen verteld te
hebben, nodigde Shaffy ons uit bij hem thuis nog
iets te komen drinken, welk aanbod we natuurlijk niet
hebben afgeslagen.
Tot slot nog iets over „Shaffy Chantate" dat in Felix
Meritis, Keizersgracht 324 in Amsterdam (telefoon
62565) wordt opgevoerd:
Felix Meritis, 's avonds acht uur, geweldig fijne bonte
zaal in Jugendstil-motieven met oosterse inslag.
Lekkere achtergrond muziek, tokkelinstrumenten
schrille fluitjes. In deze Oosterse moskee ver
flauwen de lichten even na half negen. Het geluid
van vogels komt van alle kanten en fladdert weg in
de ruimte. Ramses komt met zijn groep uit de ster
vormige ruimte, Shaffy's Chantate is begonnen. Louis
van Dijk, Jacques Scholz en John Engels realiseren
hun eerste noten, die een begin zijn van een gave
begeleiding, gedaan met echt vakplezier. Het viertal
dat Ramses vaak in zijn liedjes begeleidt, bestaat uit
hippe vogels en vogelinnen. Met spontane gedreven
heid en vol overgave worden de liedjes gebracht.
Tussendoor is er een geintje van 'n film, rijk aan
Rembrandtieke kleur en die uitheemse toestanden
doet ervaren. Dit filmpje is van Barbara Meter en
doet het erg goed als rotlacher.
Na een korte pauze Liesbeth List, die verschijnt in
een strak zwart, stemmig lang toiletje (alle kleding
van Ramses, groep en Liesbeth is ontworpen en ge
maakt door boutiqueur Henk Koster). Liesbeth List
brengt de ontroerende boodschapliedjes ten gehore
van Mikis Theodorakis. Deze Mauthausenliederen zijn
vertaald door Lennaert Nijgh en zorgen voor een vol
komen stille zaal. Hierna het optreden van de groep
met erg leuke liedjes, vooral „Stoepje", tekst/muziek
van Eelko Nobel en gezongen door Sylvia Alberts.
Ook het trio geeft tussendoor een muzikale show
weg. Het publiek begint zich hoe langer hoe meer te
roeren en de stemming komt er lekker in. Na een
tweede korte pauze Liesbeth met de nodige fijne
liedjes en het lachertje „Little silly Lilly".
Na lang geklap, en terecht, tijd om te luisteren naar
de stormachtige Ramses, die alles doet met een haast
onmenselijke inzet en zijn eigen liedjes gooit in het
publiek. Liedjes die het erg goed deden waren: „De
deftige Dames", „De gek" en „Wat deed jij in de
nacht dat je op iemand hebt gewacht" (met groep).
Om te eindigen met de door iedereen meegezongen
„Shaffy Chantate", ondersteund door gestamp en ge
klap. Het publiek staat op en vormt koortjes, het
einde lijkt op een happening. Suf geklapt verlaten we
de tempelzaal met een tevreden blik in de ogen.
Ik zou dan ook iedereen aan willen sporen om
dit unieke gebeuren te bezoeken, een reis Den
BoschAmsterdam of RotterdamAmsterdam is het
dubbel en dwars waard.
Over Amsterdammers zeur ik niet, die komen gewoon.
Shaffy Chantate is het einde.
Ad en Madeleen
21