•Hal oUeqcnba tapijtje
ONZE KINDERTON
In de zomervakantie van het vorig
jaar had Hans Borsboom op een
woensdagmiddag een Arabische mijn
heer geholpen die verdwaald was.
Hij bracht hem tot aan de ingang van
zijn hotel en daar had de vreemde
ling de portier naar Hans' adres
laten vragen. „Deze meneer is een
Sultan", zei de portier eerbiedig. „Hij
zegt, dat hij je als beloning een mooi
cadeau zal sturen."
Maandenlang wachtte Hans met span
ning, maar het leek wel of de Sultan
zijn belofte vergeten had.
Op zekere avond stond er echter een
donkergekleurde zeeman voor de
deur, die Hans wilde spreken. „Van
de Sultan van Marabuth ik heb mee
gekregen voor jou vliegende tapijtje",
zei hij. „Als jij gaan zitten erop en
zeggen „Abbah", jij kunnen vliegen
daarmee. Jij moeten sturen met de
punten. Salum Aleikum". Zonder ant
woord af te wachten, ging de zee
man weer weg.
Opgewonden liet Hans aan zijn
ouders en zusjes zien wat hij van de
Sultan gekregen had, maar toen hij
vertelde dat het een vliegend tapijtje
was, lachten ze hem uit. „Dat is na
tuurlijk een grapje van die zeeman",
zei zijn vader. Hans durfde niet te
proberen of het tapijtje misschien tóch
vliegen kon. Hij was bang dat ze
hem dan nog meer zouden uitlachen.
De volgende ochtend nam hij zijn ge
schenk mee naar school en hij ver-
telde op de speelplaats trots aan zijn
vriendjes dat hij een vliegend tapijtje
cadeau had gekregen. „Huh, opschep
per!", riepen de jongens. „Vlieg er
dan 'ns mee!"
Nu kon Hans niet meer terugkrab
belen. Hij legde het tapijtje op de
stenen, ging erop zitten, pakte de
voorste punten beet en mompelde:
„Abbah!"
Roetsj Verschrikt stoven de jon
gens opzij. Het tapijtje vloog! Het
scheerde rakelings over hun hoofden.
Hans klemde zich angstig vast. Hij
vloog recht op de muur van de speel
plaats afWat moest hij doen? O
ja, met de punten sturen, had de zee
man gezegd. Hij rukte de rechterpunt
omhoog. Net op tijd! Vlak bij de
muur maakte het tapijtje een scherpe
bocht en daarna landde het met een
plof midden tussen de verbaasde
jongens.
Nadat Hans een beetje was bijge
komen van de schrik, steeg hij weer
op. Al gauw kreeg hij handigheid in
het besturen. Hij maakte de sierlijkste
bochten en vloog zelfs een keer over
het dak van de school. Maar toen
werd hij overmoedig. Hij ging te
schuin, zodat hij van het tapijtje af
rolde, dat gelukkig niet hoog vloog,
en met een harde smak op de grond
terecht kwam!
Hans had een paar flinke blauwe
plekken, maar het ergste was, dat hij
door de schok het toverwoord was
kwijtgeraakt. Hoe hij ook piekerde,
hij kon zich maar niet herinneren
wat hij moest zeggen om het tapijtje
te laten vliegen. De andere jongens
wisten het ook niet, want Hans had
het woord steeds binnensmonds ge
preveld.
Het kleedje werd 's avonds bij Hans
thuis in de voorkamer gelegd. Op
een middag kwam tante Letta op
visite. Mies, de oudste zuster van
Hans, maakte een kopje koffie voor
haar klaar, maar er dreef een groot
vel in. Als tante Letta ergens een
hekel aan had, dan was het wel aan
vellen. „Ah bah!", riep ze met een
vies gezicht. Plotseling gebeurde er
iets wonderlijks Het tapijtje, waar
zij toevallig met haar stoel op zat,
verhief zich van de vloer. De stoel
tuimelde eraf, maar tante Letta bleef
languit op het kleedje liggen. Ze
greep angstig de punten vast. Rinkel-
dekinkeldwars door de ruiten
vloog het tapijtje de straat op. Het
schoot weg, hoog boven de daken en
was spoedig in de verte verdwe
nen
Dagenlang zocht de politie naar tante
Letta, maar zij was nergens te vinden.
Een maand later stond zij echter in
eens bij Hans voor de deur. Zij zag
er bruinverbrand uit. „Het tapijtje is
met mij naar het paleis van de Sultan
gevlogen", vertelde ze. „Ik heb drie
weken lang in het paleis mogen loge
ren. De Sultan zei dat hij het toch
maar beter had gevonden het tapijtje
in zijn eigen land te houden. Daarom
liet hij het terugkomen zodra het
weer een keer vloog. Maar hij heeft
voor jou een mooi horloge meegege
ven."
Hans was erg blij met dit geschenk
en in zijn hart vond hij het eigenlijk
ook wel prettig, dat het geheimzinnige
tapijtje weer weg was.
]im Keulemans
17
