é-en 7>zoom in een Ïzóóm
jeugdrubriek onder redactie van: jan van dungen,
rudie van eekert, hans jonkers, marie-anne slinger, peter steenbekkers,
greet de klerk, ad sinkeldam, els küper, dick van yperen, jos berlo, aart koopmans,
Nog even kon ik rusten: de divan werd
steeds harder, m'n keel droger en de
boord van het verplichte overhemd
knelde ontegenzeggelijk meer en meer.
Straks zou ik zelfs een halfzijden vest
aan moeten trekken en dat onder zoveel
hete lampen. Eigenlijk was je gek, dat je
jezelf zo tentoonstelde aan zoveel ang
stig hun adem inhoudende mensen. Het
is toch waanzin om drie ballen telkens
weer met elkaar in aanraking te laten
komen en te proberen, dat zo vaak mo
gelijk achter elkaar te doen, zelfs tot
vijfhonderd maal toe. Maar het was een
kunst die je telkens weer boeide en door
je eerzucht kon het je niet schelen of
dit soort wedstrijden een routinezaak
aan het worden was. Je voelde je telkens
weer als een mathematicus, die vol be
wondering naar stellingen keek, die af te
leiden waren uit een driehoek of een
trapezium.
Je voelde je groeien, als het weer lukte
een moeilijke stoot in een carambole om
te zetten.
Ik telde het tikken van mijn horloge en
gleed weg in een krater van loomheid.
Een loomheid, die ik niet verwacht had
nu mijn zenuwen op springen stonden
en mijn handen geluidloos trilden. Ik
sloot mijn ogen
De aarde was opgehouden te draaien
en een laken, immens groot en
fel groen, bedekte haar zoals het gras
eerst de modder dekte en een vlag
zich rond een doodkist trok, of zo
als de lucht zich rondom een li
chaam sluit. De mensen liepen rond
met gouden keuen, die robijnen toppen
hadden, en probeerden ballen met een
doorsnede van vier meter van hun plaats
te stoten. Tienduizenden waren gezamen
lijk onder commando van een opper-
biljartmeester bezig de aarde in haar
oorspronkelijke stand terug te brengen,
zodat zij weer uit zichzelf zou draaien.
Nergens een andere kleur dan verblin
dend groen, uitgezonderd die plaatsen
waar mensen door het laken hadden ge
stoken bij een moeilijke trekstoot. Deze
mensen werden onmiddellijk gedegra
deerd en moesten op hun rug een tekst
van zilveren letters aanbrengen, waarop
dit feit vermeld werd. Plotseling her
kende ik in een van de biljartballen me
zelf. Vier mensen waren bezig mij van
een bergtop af te stoten. Ik voelde me
zelf bewegen onder hun uiterste kracht
inspanningen. Langzaam kwam ik in be
weging en rolde, rolde steeds sneller
sneller
Weer hoorde ik mijn horloge tikken, het
hart van de tijd. Ik telde nu niet meer,
maar liet me traag van de divan glijden.
Ik had het gevoel dat ik van de onder-
zoektafel bij de dokter kwam. Ik had
mijn onderbewustzijn onderzocht. Ik was
mijn eigen dokter. Ik trok mijn vest aan,
pakte mijn foudraal met materiaal en liep
voorzichtig naar de deur, die me scheid
de van de angst. Angst had ik altijd. Zij
bezorgde me klamme handen en deed
me nerveus sigaret na sigaret opsteken.
Ik wilde vluchten, vluchten uit mijn droom
in de droom, vluchten uit onwerkelijk
heid in onwerkelijkheid, vluchten uit een
toekomstbeeld zonder toekomst. Zelfs
als ik droom, droom ik nog en weet
niet meer waar fantasie toe leidt: Ik ben
een grote biljartbal en zoek naar een
laken zo groot als de lucht waarin ik
vreedzaam kan leven en gezapig rollen
zonder geraakt te worden door mijn me-
deballen.
Dick
22
