Rotterdamse gepensioneerden bezochten Dolfinarium
Wiki heeft de sprong gewaagd en valt terug in het water. Op de achtergrond ziet u een groot deel van onze gepensioneerden.
Het jaarlijkse uitstapje van de Rotterdamse gepensio
neerden is weer achter de rug. Maandag 29 mei jl. om
vijf minuten over half acht reed de eerste bus de poort
van de brouwerij uit. Het zonnetje liet aanvankelijk nog
verstek gaan, maar het was en bleef droog. Via Gouda,
Utrecht, Amersfoort en Putten reden we naar Harder
wijk, waar een bezoek gebracht werd aan het Dolfina
rium. Al gauw had iedereen een plaatsje gevonden op
de tribunes van het pas overdekte Dolfinarium vanwaar
men een goed zicht had op het 2,80 meter diepe bassin.
Onder applaus kwam zeeleeuw Veronica binnen, die
In het restaurant bij het Dolfinarium genoten de 273 deelnemers van
koffie met gebak.
zich op een houten bankje zette en met de borstvinnen
meeklapte. Toen zij haar kunsten vertoond had was de
beurt aan Panda, de witzijden dolfijn. Dit soort dol
fijnen is erg roekeloos, vertelde een van de trainers, zij
ziet geen gevaar. Het zijn net kleine kinderen die zon
der uit te kijken de straat oversteken. De trainer gooide
een ronde rode plank in het water, die Panda keurig
terugbracht. Deze dieren worden veel gebruikt bij het
diepzee-onderzoek in Amerika. Zij zijn daar de bood
schappenjongens. Na Panda verscheen dolfijn Wiki, een
tuimelaar, die ongeveer vijf jaar oud is. Tuimelaars zijn
lang niet zo roekeloos als de witzijden dolfijnen. Als zij
bijvoorbeeld een sprong moeten maken bekijken ze eerst
of het wel gaan zal, zo niet, dan vertikken ze het. Bij
de witzijden dolfijn is dat anders. Die springt gewoon.
Het is dan ook voorgekomen in Harderwijk dat er één
op de kant terecht kwam na een sprong.
Wiki begon met een wandeling op zijn staart. Hij „liep"
op zijn staartvin over het water. Even later luidde hij,
net als Flipper van de tv, de bel die 2 meter boven het
water hing. Vervolgens wierp de trainer een bal in het
water, die Wiki al waterpolo-end terug bracht. Boven
het bassin hing een hoepel. Het midden was 2\A meter
boven het water. Een paar maal sprong Wiki er keurig
midden door, zonder de hoepel ook maar ergens te
raken. Daarna zwom Wiki naar de kant, opende zijn
bek en liet gewillig zijn tanden poetsen door de trainer.
Hiervoor moet de dolfijn ontzettend veel vertrouwen
hebben in de trainer. Het is totaal tegennatuurlijk voor
deze dieren. Zij willen namelijk alles zelf doen en om
dan een ander wat in z'n bek te laten rommelen, nee,
dat gaat niet zo gemakkelijk. Trouwens, de hele trai
ning vraagt onnoemelijk veel geduld van de trainer. En
de dolfijn moet er plezier in krijgen. Als het dier dat
niet heeft, doet het gewoon niets. Ook met voedsel zijn
ze dan niet zover te krijgen. De gemiddelde trainings-
tijd, geheel afhankelijk van de intelligentie van het dier,
is ongeveer twee jaar.
De laatste sprong die Wiki ons liet zien was vier meter
hoog. De trainer stond op een stellage en hield een vis
in zijn hand. Met één sprong had Wiki de vis. Daarna
hield de trainer een vis in zijn mond. Ook deze sprong
deed Wiki tot op de millimeter goed. In één keer had
hij de vis. Onder klaterend applaus verdween Wiki toen.
Onze Rotterdamse gepensioneerden verlieten eveneens
het Dolfinarium om in het er naast gelegen restaurant
een „hartversterkertje" te halen in de vorm van koffie
met gebak.
Op weg van het Dolfinarium
