Kunstschilder Henny Braams
wil geen „beroeps" zijn
In de conferentiekamer op de parterre van het kantoor
in Rotterdam hangt een driedimensionaal schilderij, 't Is
hoofdzakelijk blauw van kleur. Er zit een enkel rood
bruin stukje in. Het is voornamelijk,.opgebouwd" uit kurk
en grote spijkers. De schilder: Henny Braams, 31 jaar
oud, vader van drie zoons. Hij woont in een doodgewone
flat in Rotterdam-Schiebroek. De huiskamer is modern
en gezellig ingericht. De wanden zijn betimmerd. Aan de
muur waar de tafel tegen staat hangt een grote koperen
trompet en voor de schoorsteen staat een verrukkelijk
oud aandoend potkacheltje. Aan de muren hangen van
zelfsprekend zijn schilderijen.
Het schilderij dat bij ons in de conferentiekamer hangt
heeft geen naam. De heer Braams vindt het onzin om
een titel onder een abstract schilderij te zetten. Het hoeft
geen naam te hebben, iedereen mag zelf weten wat hij er
in wil zien. Voor hemzelf is het gewoon een fijn spel van
lijnen. Als hij een schilderij klaar heeft is voor hem het
plezier er af. Het kan hem eigenlijk niet zoveel schelen
wat er dan mee gebeurt. Het werken eraan is voor hem
het belangrijkste. ,,Als ik bezig ben", zegt hij, „kan ik er
gewoon niet mee ophouden." Hij doet het alleen in de
avonduren en in de weekends. Maar hij maakt verschrik-
Het schilderij dat in de Rotterdamse conferentiekamer een plaats heeft
gevonden
Schilder
Henny Braams
kelijk veel. In zijn atelier, een kamertje naast de huis
kamer, stonden heel wat schilderijen. Aan een daarvan
was hij een avond tevoren begonnen. Het was praktisch
al klaar. Op de vraag of hij ook tijden had dat hij niets
deed, antwoordde hij: „Natuurlijk, dat gebeurt ook!"
Zijn jonge, blonde vrouw zei hierop: „Nou, niet vaak
hoor."
Overdag is de heer Braams, die op de kunstacademie
reclame en schilderen gestudeerd heeft, reclame-ontwer
per. Hij wil persé niet voor zijn beroep kunstschilder
worden. „Want", zei hij, „dan moet je je in bepaalde kun
stenaarskringen gaan bewegen en dat wil ik niet. Daar
zijn zoveel mensen bij die voor kunstenaar door willen
gaan maar het niet zijn. Mensen, die jaren terug nog
geen potlood vast konden houden en nooit de techniek
geleerd hebben." Voor pop-art heeft hij dan ook geen
goed woord over. „Ze stampen maar wat in elkaar en dat
moet dan een kunstwerk heten. Maar dat is het absoluut
niet, dat kan iedereen!" Henny Braams is een kunstenaar.
Op zijn atelier hing een schets die hij van een van zijn
zoons had gemaakt. In twintig minuten tijd. Het was een
prachttekening. Op zijn ezel stond een doek met een af
beelding van een ander zoontje erop. Hij werkt dus niet
alleen abstract, maar ook naturalistisch. Zo is hij trou
wens ook begonnen. Maar het abstracte doet hij het
liefst. Hij vindt het heerlijk om „met lijnen en kleuren te
spelen". Bovendien maakt hij veel meer dan een „beroeps"
kunstenaar.
Ook maakt hij schilderijen die helemaal uit blik bestaan.
De techniek hiervan heeft hij in Zweden geleerd. Een
van die schilderijen heeft een plaats gevonden in een
grote Zweedse schoenenzaak.
Het kunnen schilderen is niet zijn enige begaafdheid. In
de vensterbank stond een plastiek van metaal, in een
open kastje een gipsbeeldje en aan de muur hing een
houtsnijwerkje.
De heer Braams werkt met allerlei soorten materialen.
Kurk, hout, spijkers, pluggen, kralen, zand, zink en noem
maar op. Zo zei hij: „Morgen zie ik bijvoorbeeld een stuk
touw en dan verwerk ik dat weer ergens in."
„Ik zou alleen", peinsde hij, „wel een huis willen hebben
met een grote zolder." Hij vertelde, dat hij weieens een
heel groot schilderij had gemaakt. Dat moest op de
grond liggen, anders kon hij het niet kwijt, en hij liep er
gewoon overheen. Maar dat kan, want zijn werk is ijzer-
sterk.
13
