Dan ?zle stentc
póptoenkiniïezen
„Zo, en nu moeten jullie gaan slapen,
hoor. Als je 't niet doet krijgen jullie een
pak slaag van me, begrepen?" Joke duwt
haar poppenkinderen onder de poppen-
dekens en kruipt dan zelf ook haar bedje
weer in. Eigenlijk is Jóke stout. Ze moest
zelf een pak slaag hebben, want ze ligt
al een hele poos in bed en slaapt nog
steeds niet. Een van de poppen heeft ze
meegenomen in haar bedje. Ze ligt nog
even rond te kijken maar nu heeft ze
toch wel slaap. En dan duurt het ook
niet lang meer of Joke is naar dromen
land vertrokken.
Maar kijk nu eens! De twee poppen in de
poppenwieg gaan rechtop zitten. „Lies-
je!", roept een van de twee zacht tegen de
pop die bij Joke in bed ligt. „Ze slaapt,
kruip er heel voorzichtig uit, dan gaan
wij spelen." Pop Lies kijkt naar Joke.
Warempel, ze is eindelijk ingeslapen. Met
een sprong wipt pop Lies Joke's bed uit.
De andere twee poppen, Mies met de
dikke krullen en Dries, het matroosje,
zijn intussen uit de wieg geklommen. En
dan gaat het poppenfeest beginnen. Dat
gebeurt iedere avond als iedereen slaapt.
Dan worden alle poppen in alle huizen
ineens levend. Lies en Mies kijken elkaar
aan. „Wat zullen we nu eens gaan doen?"
Ze denken na, maar nee, geen van drieën
weten ze iets te verzinnen. Dries klimt
in het raamkozijn. Buiten in de straat
branden de lantaarns en hoog aan de
hemel staat de maan die eventjes knip
oogt naar Dries. Dan heeft Dries opeens
een plannetje. Hij springt uit het raam
op de grond en roept: „Ik weet wat,
ik weet iets heel leuks!" Mies en Lies
schrikken er van en kijken angstig naar
Joke, die zich onrustig beweegt in haar
slaap. Maar gelukkig, ze wordt niet
wakker. „Dommerd", zeggen Mies en
Lies tegen Dries, „je zou haast alles in
de war schoppen. Je weet toch wel dat je
niet zo hard mag roepen!" Dries knikt
beschaamd. „Ja", zegt hij, „maar ik
kreeg ineens zo'n goed idee. Weet je nog
dat we aan de kabouters, die hier wei
eens komen, gevraagd hebben waar ze
vandaan kwamen?" Lies en Mies knik
ken. Of ze dat nog weten! „Ze wilden
het niet eens zeggen, die flauwerds", zegt
Mies. „Nee", zegt Lies. „Nee", zegt
Dries, „maar we weten wel dat ze van
die kant van de straat kwamen. En
26
weet je wat ik bedacht heb? Wij gaan ge
woon naar ze zoeken, ja?" Mies en Lies
krijgen pretlichtjes in hun glazen ogen.
Ja, dat is echt een leuk plan. Dan weten
ze het lekker toch! Alle drie klimmen ze
in de vensterbank en laten zich langs de
regenpijp naar beneden zakken. Ze moe
ten wel opschieten, anders halen ze het
niet voor het weer licht wordt. Ze geven
elkaar een hand en lopen de straat door.
Ze zijn al gauw bij het eind van de
straat en dan weten ze natuurlijk niet
waar ze heen moeten. Ze kunnen twee
kanten op. Ze blijven even staan. „O,
wacht eens", zegt Dries dan, „we moeten
natuurlijk die kant op, want daar begint
een stuk land en daarachter is het bos.
Daar zitten ze natuurlijk. Dat zegt Joke
ook altijd." Ze gaan weer verder. Na een
poosje zijn ze bij het land aangekomen.
Er staat prikkeldraad omheen. Maar dat
geeft niks, want Dries, Lies en Mies kun
nen daar zo onderdoor lopen. Nu zijn ze
in het land. Oei, wat is dat gras hoog.
Tot aan hun middel lopen de ondeugende
poppenkinderen van Joke er door.
't Gaat nu lang zo vlug niet meer als op
straat. Maar ze moeten doorzetten, ze
moeten weten waar de kabouters wonen.
Intussen hebben de drie stouterds niet in
de gaten dat het alweer een beetje licht
wordt, dat het niet lang meer zal duren
of de mensen worden wakker. Ze lopen
maar door.
Maar dan Ze kunnen niet verder.
Weet je waarom niet? Voor hen staan
kabouters, die hen heel boos aankijken.
Ze willen er omheen lopen, maar naast
hen staan ook boze kabouters. Angstig
kijken ze om, recht in de ogen van nog
meer kabouters. „En wat willen jullie
nu?", vraagt de grootste kabouter. „N
n naar huis", zeggen Lies en Mies
bang. Maar Dries is een brutale pop, hij
zegt: „Ga uit de weg jullie. Wij zijn jullie
huizen aan het zoeken en we zullen ze
vinden." De kabouters schieten in de
lach. „Haha, dan kun je lang zoeken.
Die zijn niet te vinden, hoor!" De groot
ste kabouter kijkt eens naar de lucht.
„Weten jullie niet dat de mensen al weer
bijna wakker worden en dat jullie dan
weer bij Joke moeten zijn? Misschien is ze
al wakker en wat dan?" Verschrikt kij
ken de drie poppenkinderen elkaar aan.
Hoe moet dat nu? Ze halen het nooit
meer, want het is een eind lopen. „Kom
maar mee", zegt de grootste kabouter
weer. „Deze keer zullen we helpen, maar
als er weer zoiets gebeurt! Dan zal je
eens zien wat we met jullie doen." Be
schaamd lopen Dries, Lies en Mies ach
ter de kabouter aan tot ze ineens voor
een kabouterhelikopter staan. „Klim er
in, dan zal ik jullie gauw even terug
brengen." Het duurt niet lang meer of
ze zijn bij het huis. De poppen stappen
uit en de kabouter vliegt weer weg, na
de poppenkinderen op het hart gedrukt
te hebben nóóit meer weg te lopen. Vlug
klimmen de poppen Joke's kamer in.
Liesje kruipt heel voorzichtig in Joke's
bed en Mies en Dries in de poppenwieg,
't Is allemaal net op tijd, want zodra de
poppen onder de dekens liggen, begint
Joke te kreunen en wordt wakker. Ze
blijft nog heel even liggen. Dan gaat ze
zitten en zegt tegen haar poppen: „Goe
demorgen kindertjes, hebben jullie lekker
geslapen?" Joke moest het eens weten!
Leny
