r
Het eigenaardige voer
tuig waar deze post
bode in 1962 gebruik
van maakte is een
„sneeuwfiets".
van vreemden zou hebben, integen
deel, hij mag zelfs als zeer voor de
wereld openstaand worden geken
merkt. Men moet echter de weg naar
zijn hart weten te vinden. De vrou
wen dragen hun klederdrachten niet
als bijdrage tot de bekoring van jaar
markten of om hun gasten een niet
aanwezige folklore voor te spiegelen;
deze klederdrachten zijn een stuk
van hen zelf, van hun onafhankelijk
heid, hun eerbied voor het uit het
verleden overgeblevene en vormen
een getuigenis van hun trouw aan de
traditionele volksaard.
Gevecht met de sneeuw
Sneeuw van drie tot vier meter dik
en meer is in onze bergen geen
chines, die bovendien een groot ver
mogen hebben.
Toch blijft het sneeuwvrij maken
van de wegen een zwaar werk, aan
gezien dit nu eenmaal onder alle
weersomstandigheden en zeer dik
wijls 's nachts moet plaatsvinden.
Geheel zonder pioniersarbeid gaat
dit dan ook niet.
De laatste ontwikkeling op dit gebied
is de sneeuwfreesmachine, die ook
natte, opgehoopte of vastgevroren
sneeuw de baas kan. Scherpe messen
dringen het witte element binnen.
Vernuftige voorzieningen maken de
afgesneden stukken sneeuw en ijs
kleiner. Sneldraaiende schoepen wer
pen het afgefreesde 'materiaal' in
bogen van twaalf tot vijftien meter
hoog weg.
evenwijdig met de spoorlijn, zodanig
dat de trein de snellere weg door een
tunnel neemt, terwijl de postauto
over de pas gaat en derhalve tege
moet komt aan de wens van die toe
rist, die minder haast heeft, maar
meer van het mooie landschap ge
nieten wil. Weer andere postauto
diensten verbinden twee spoorlijnen
met elkaar en staan dus niet uitslui
tend ten dienste van het toeristische,
maar ook van het doorgaande ver
keer.
Het belang van de postauto blijkt
echter ook uit het feit dat vele lijn
diensten onder moeilijke omstandig
heden ook in de winter worden on
derhouden.
De bergbewoner die niet voldoende
inkomsten heeft uit zijn schrale
grond, is aangewezen op een bijver
dienste in het dal. De post komt hem
door het verstrekken van zeer goed
kope abonnementen hierin tegemoet;
Een postslee uit 1890
gaat juist een lawine-
tunnei bij de Albuiapas
uit.
kt
zij maakt hem eigenlijk de reis naar
zijn arbeidsterrein pas mogelijk.
Brood, melk en gebruiksgoederen
voor de handwerkslieden vervoert
zij naar en van de Alpendalen tegen
de helft van de bagageprijs. Deze
maatregelen dragen er toe bij de ont
volking van deze dalen tegen te gaan.
Dit bergvolk heeft zijn gewone en
zijn feestdagen, maar ook zijn oude
gebruiken, die hun wortels in de
overlevering vinden. Hun betekenis
is niet voor iedereen zonder meer
zichtbaar; men moet temidden van
dit volk leven, de achtergronden van
zijn wezen kennen en zich terugden
ken in de tijd, waaruit deze gebrui
ken stammen.
De bergbewoner draagt het hart niet
op de tong, in het algemeen is hij
zeer zwijgzaam en houdt zijn gedach
ten voor zich. Niet dat hij een afkeer
In 1900 werd de post
vervoerd met de
postkoets. Hier ziet u
er een op de Flüelapas.
zeldzaamheid. In enkele afgelegen,
geografisch op het buitenland ge
oriënteerde dalen vormt de postauto
de enige verbinding met het overige
deel van Zwitserland. Naar deze da
len moet het verkeer in de winter
worden gehandhaafd, hoe moeilijk
dit ook is.
Dan begint de strijd tegen de sneeuw.
Dat is een harde noot om te kraken.
Vroeger probeerde men met primi
tieve houten sneeuwploegen, die door
paarden of motorvoertuigen werden
getrokken, vat op de sneeuwmassa's
te krijgen. Al spoedig echter konden
speciale voertuigen worden gebruikt.
Na een paar jaar van sneeuwruimen
met ploegen van zeer eenvoudige
aard werden sneeuwblazers en
speciale tractoren gefabriceerd. Na
vele pogingen ontstonden de tegen
woordige, moderne sneeuwruimma-
