Bij de grens tussen
Duitsland en
Zwitserland.
Haus, Europa's grootste bierhuis, waar het bier alleen
per liter wordt verkocht in stenen pullen. Een Beiers
bandje zorgde daar voor de muziek.
Van Mlinchen gingen we door Oostenrijk naar Joego
slavië, een arm en droog land. Onze route voerde ons
via Zagreb, de mooie stad Belgrado, de door een aard
beving getroffen plaats Skopje naar Griekenland. Onze
eerste stopplaats in dat land was Thessalonika. Nauwe
lijks stonden we stil, of honderden nieuwsgierige Grieken
stroomden naar de bus, die we geparkeerd hadden op
het strand, 's Avonds kwamen drie mannen, ieder met
een gitaar. Zij gingen bij de bus zitten en begonnen te
spelen. Spoedig kwamen enkele mensen dichterbij.
Later werd er gedanst, gezongen en gedronken van de
nationale Griekse dranken Oyzo en Plakka. De mensen
van Griekenland waren erg vriendelijk en bereid om alles
voor ons te doen. Het waren prettige dagen in Grieken
land: wij dwaalden dagenlang door oud-Athene met zijn
mooie Acropolis.
Toen wij Athene verlieten werden wij bezorgd over de
hoeveelheid olie die de bus begon te gebruiken, tot een
van de jongens op het idee kwam oude olie van de
garages te vragen, elke keer als wij benzine tankten. Per
dag werden liters olie gebruikt, maar Red Fred bleef
doorgaan, naar Patras en vervolgens naar Igoumenitsa.
Daar zetten wij de bus op de boot naar Korfoe, een
Grieks eiland, waar wij een van de angstigste momenten
van ons leven hebben doorgemaakt. Ons werd aangeraden
naar het Gouden Strand op dit eiland te gaan. Wij
kwamen boven op een berg terecht, waar een bordje
met de wegaanduiding naar het strand stond. Het strand
was daar van bovenaf te zien. Wij reden naar beneden,
maar hoe verder wij gingen, hoe slechter en nauwer de
weg werd. De bochten waren zo scherp, dat zij niet in
een keer te nemen waren. Ongeveer vijfhonderd meter
voor het eind ging het fout. De bus kon de bocht niet
halen. Daar stonden wij. De meisjes gingen veiligheids
halve de bus uit omdat deze niet meer dan een halve
meter van een diepe afgrond verwijderd was. Na veel
praten besloten wij terug te gaan. Eindelijk hadden wij
de bus gekeerd. Het hele eind moest gereden worden in
de eerste versnelling.
Vier dagen waren wij op Korfoe, zwemmend en zonne
badend. Toen ging het per boot naar Brindisi in Zuid-
Italië. Na een kleine onenigheid tussen een badmeester
en drie van ons werden wij naar het politiebureau in
Brindisi gebracht omdat we de badmeester in het water
gegooid hadden. Niet veel later echter werden er handen
gedrukt en was alles vergeten.
Wij reden vervolgens door de mooie streken van Zuid-
Italië naar Napels, Rome, Florence, Pisa, Genua en
San Remo. Daar merkten wij dat er een klein gaatje in
het blok van de motor zat, waardoor lekkage ontstond.
Na veel denken kwamen wij op het idee er een lucifer
in te stoppen. Het hielp. De motor lekte niet meer. Wij
hadden echter nog meer tegenslag. Voor vijf dagen
moesten we onze tocht onderbreken, want een van de
meisjes moest ten gevolge van een ongeluk met een
scooter het ziekenhuis in. Eindelijk konden wij weer
verder met onze patiënte aan boord.
We volgden de Franse Riviera en reden in Spanje via
Barcelona, Valencia, Alicante, Murcia, Malaga naar
Gibraltar.
In Murcia stopte een bus met een Spaanse band naast
ons, zij hadden de vier meisjes in de bus gezien. Midden
op de weg speelden zij een paar liedjes voor ons. Wij
vonden dit heel fijn en de aanwezige camera's maakten
overuren.
Na interessant Gibraltar ging het via de reusachtige
Sierra Nevada naar Granada. Onderweg hadden we weer
pech. Een ander lek. Deze keer de waterpomp. Weer
een lucifer, zeep en peper in de radiator en ook dit
probleem was opgelost. Na 10.000 km begon de motor
een beetje te kuchen en te sputteren, maar Red Fred
bleef doorgaan en Granada werd bereikt. Daar bezichtig
den we de Alahambra, een Arabisch kasteel met onge
looflijk mooie tuinen.
Van Granada trokken we via Madrid, Burgos en San
Sebastian naar Frankrijk. Half september arriveerden
wij in Amsterdam, waar ik mijn vrienden een bezoek
liet brengen aan de brouwerij. Ik kon weer in dienst
komen en mijn vrienden zouden weer teruggaan naar
Wiesbaden om de twee meisjes terug te brengen.
In Wiesbaden lieten zij zich overhalen een bierfestival
te bezoeken. Met meer dan twintig man, meest Ameri
kanen, vertrokken zij naar Mlinchen. Op de weg terug,
op de Autobahn, stopte Red Fred. Hij ging niet verder.
De Duitse wegenwacht werd geroepen, die constateerde,
dat de motor bezweken was. Er moest een takelwagen
aan te pas komen. Het slepen kostte 400 Mark, maar
geen van hen had zoveel geld. Na veel geharrewar nam
de garage de bus als betaling. Twee dagen werd Red
Fred nog gebruikt om in te wonen. Nu werken wij allen
weer, maar deze drie maanden zullen wij nooit vergeten.
Mijn plan is deze zomer terug te gaan naar Australië
via. Istanbul, Beirut, Teheran, Bagdad, Karachi, Delhi,
Calcutta, Dacca, Bangkok, Hong Kong, Manilla en dan
naar Sydney. Per vliegtuig, maar ik ben van plan overal
uit te stappen.
Red Fred en de
„bemanning", juist
over de Duits/
Oostenrijkse grens.
13