Bij de grens tussen Duitsland en Zwitserland. Haus, Europa's grootste bierhuis, waar het bier alleen per liter wordt verkocht in stenen pullen. Een Beiers bandje zorgde daar voor de muziek. Van Mlinchen gingen we door Oostenrijk naar Joego slavië, een arm en droog land. Onze route voerde ons via Zagreb, de mooie stad Belgrado, de door een aard beving getroffen plaats Skopje naar Griekenland. Onze eerste stopplaats in dat land was Thessalonika. Nauwe lijks stonden we stil, of honderden nieuwsgierige Grieken stroomden naar de bus, die we geparkeerd hadden op het strand, 's Avonds kwamen drie mannen, ieder met een gitaar. Zij gingen bij de bus zitten en begonnen te spelen. Spoedig kwamen enkele mensen dichterbij. Later werd er gedanst, gezongen en gedronken van de nationale Griekse dranken Oyzo en Plakka. De mensen van Griekenland waren erg vriendelijk en bereid om alles voor ons te doen. Het waren prettige dagen in Grieken land: wij dwaalden dagenlang door oud-Athene met zijn mooie Acropolis. Toen wij Athene verlieten werden wij bezorgd over de hoeveelheid olie die de bus begon te gebruiken, tot een van de jongens op het idee kwam oude olie van de garages te vragen, elke keer als wij benzine tankten. Per dag werden liters olie gebruikt, maar Red Fred bleef doorgaan, naar Patras en vervolgens naar Igoumenitsa. Daar zetten wij de bus op de boot naar Korfoe, een Grieks eiland, waar wij een van de angstigste momenten van ons leven hebben doorgemaakt. Ons werd aangeraden naar het Gouden Strand op dit eiland te gaan. Wij kwamen boven op een berg terecht, waar een bordje met de wegaanduiding naar het strand stond. Het strand was daar van bovenaf te zien. Wij reden naar beneden, maar hoe verder wij gingen, hoe slechter en nauwer de weg werd. De bochten waren zo scherp, dat zij niet in een keer te nemen waren. Ongeveer vijfhonderd meter voor het eind ging het fout. De bus kon de bocht niet halen. Daar stonden wij. De meisjes gingen veiligheids halve de bus uit omdat deze niet meer dan een halve meter van een diepe afgrond verwijderd was. Na veel praten besloten wij terug te gaan. Eindelijk hadden wij de bus gekeerd. Het hele eind moest gereden worden in de eerste versnelling. Vier dagen waren wij op Korfoe, zwemmend en zonne badend. Toen ging het per boot naar Brindisi in Zuid- Italië. Na een kleine onenigheid tussen een badmeester en drie van ons werden wij naar het politiebureau in Brindisi gebracht omdat we de badmeester in het water gegooid hadden. Niet veel later echter werden er handen gedrukt en was alles vergeten. Wij reden vervolgens door de mooie streken van Zuid- Italië naar Napels, Rome, Florence, Pisa, Genua en San Remo. Daar merkten wij dat er een klein gaatje in het blok van de motor zat, waardoor lekkage ontstond. Na veel denken kwamen wij op het idee er een lucifer in te stoppen. Het hielp. De motor lekte niet meer. Wij hadden echter nog meer tegenslag. Voor vijf dagen moesten we onze tocht onderbreken, want een van de meisjes moest ten gevolge van een ongeluk met een scooter het ziekenhuis in. Eindelijk konden wij weer verder met onze patiënte aan boord. We volgden de Franse Riviera en reden in Spanje via Barcelona, Valencia, Alicante, Murcia, Malaga naar Gibraltar. In Murcia stopte een bus met een Spaanse band naast ons, zij hadden de vier meisjes in de bus gezien. Midden op de weg speelden zij een paar liedjes voor ons. Wij vonden dit heel fijn en de aanwezige camera's maakten overuren. Na interessant Gibraltar ging het via de reusachtige Sierra Nevada naar Granada. Onderweg hadden we weer pech. Een ander lek. Deze keer de waterpomp. Weer een lucifer, zeep en peper in de radiator en ook dit probleem was opgelost. Na 10.000 km begon de motor een beetje te kuchen en te sputteren, maar Red Fred bleef doorgaan en Granada werd bereikt. Daar bezichtig den we de Alahambra, een Arabisch kasteel met onge looflijk mooie tuinen. Van Granada trokken we via Madrid, Burgos en San Sebastian naar Frankrijk. Half september arriveerden wij in Amsterdam, waar ik mijn vrienden een bezoek liet brengen aan de brouwerij. Ik kon weer in dienst komen en mijn vrienden zouden weer teruggaan naar Wiesbaden om de twee meisjes terug te brengen. In Wiesbaden lieten zij zich overhalen een bierfestival te bezoeken. Met meer dan twintig man, meest Ameri kanen, vertrokken zij naar Mlinchen. Op de weg terug, op de Autobahn, stopte Red Fred. Hij ging niet verder. De Duitse wegenwacht werd geroepen, die constateerde, dat de motor bezweken was. Er moest een takelwagen aan te pas komen. Het slepen kostte 400 Mark, maar geen van hen had zoveel geld. Na veel geharrewar nam de garage de bus als betaling. Twee dagen werd Red Fred nog gebruikt om in te wonen. Nu werken wij allen weer, maar deze drie maanden zullen wij nooit vergeten. Mijn plan is deze zomer terug te gaan naar Australië via. Istanbul, Beirut, Teheran, Bagdad, Karachi, Delhi, Calcutta, Dacca, Bangkok, Hong Kong, Manilla en dan naar Sydney. Per vliegtuig, maar ik ben van plan overal uit te stappen. Red Fred en de „bemanning", juist over de Duits/ Oostenrijkse grens. 13

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1966 | | pagina 15