icr bus door Europa In Wiesbaden (Duitsland) werden we uitgeleide gedaan door enkele vrienden. Gerhard Bakker met een van de meisjes bij de wereldklok in Salzburg. van de zes die mee zouden gaan: twee verpleegsters en ik. De hele familie zwaaide mij na. Daar stonden wij dan, met alle drie dezelfde gedachte in ons hoofd: wat voor een avontuur gaan wij tegemoet? Maar één ding was zeker, wij waren niet de enigen op de boot; er waren wel een paar honderd jonge mensen met hetzelfde doel: een tijdlang werkend in Europa door te brengen. Al spoedig hadden wij een grote vriendenkring en het duurde niet lang of wij kregen een naam voor de beruchte" feestjes die wij hielden. Wij hadden altijd feest, elke dag en elke avond. De evenaarsfuif, door ons allen voorbereid, duurde wel twee dagen lang. Maar niet alleen hebben wij veel gefuifd, wij hebben ook veel gezien. In de eerste haven die wij aandeden, Colombo, hebben wij een reisje gemaakt naar Kandy. Het is ongelooflijk, zo mooi als het land is met zijn tempels, zijn rijst- en rubberplantages, zijn kokosbomen. Maar er is veel armoede. De meeste huizen waren niet groter dan een klein schuurtje, bij de winkels lagen de waren open en bloot, terwijl overal grote vieze bromvliegen rondvlogen. De mensen gingen veelal heel armoedig gekleed, bede laars misten soms een van hun ledematen. Later werd ons verteld dat de meesten zich opzettelijk verminkt hebben om medelijden te wekken en zo aan de kost te komen. Aden was de volgende haven die wij aandeden. Hier konden wij al onze inkopen doen (belastingvrij). Deze keer waren er geen bedelaars, maar wel mannen die meisjes wilden kopen. Drie dagen later kwam het grootste succes van de hele reis: een georganiseerde trip naar Cairo. Om zes uur 's morgens stapten wij in de bus. In Cairo bezochten wij de pyramiden, de sfinx en het grote museum, waar wij onder andere koningen zoals Ramses zagen, helemaal gemummificeerd. Tanden, haren, vlees, alles was nog intact na de 2000 jaar die zij al dood zijn. Wij bezochten ook de Son et Lumière (een wereldberoemd spel van licht en gesproken tekst) en later de bazaars waar wij onder andere koperwerk en parfums zagen maken. De volgende morgen stapten wij in Port Saïd weer op de boot. Napels was onze volgende aanlegplaats. Daar namen wij een auto naar Pompei', eens een Romeins vakantieoord, dat werd getroffen door een uitbarsting van de Vesuvius. De mensen die door de lavastroom overvallen waren zagen we helemaal versteend liggen met de armen om elkaar heen, alsof zij bij elkaar bescherming hadden willen zoeken voor het vreselijke dat gebeurde. De tiende november arriveerden wij in een dichte mist in Southampton en ik nam afscheid van mijn vrienden, die in Engeland zouden blijven. Ik stapte in de wagen die ik gehuurd had en reed naar Londen om per vliegtuig naar Amsterdam te gaan. Om zeven uur 's avonds arri veerde ik op Schiphol. Het was koud en mistig. Mijn oma en enkele familieleden stonden mij op te wachten. De eerste paar dagen ben ik druk bezig geweest met het bezoeken van familieleden. Daarna ging ik er op uit om werk te zoeken. Ik solliciteerde bij Heineken en begon 19 november 1964 in Amsterdam te werken. In februari ontving ik een brief uit Engeland. Mijn vrienden zouden daar een reünie houden met de mensen die met ons op de boot waren. Ze vroegen of ik ook kon komen. Ik nam de maandag vrij en stapte vrijdag avond daarvoor op de trein naar Hoek van Holland. Vanuit Hoek van Holland ging ik per avondboot naar Harwich, waar mijn vrienden mij met een auto ophaal den. Die zaterdag lieten ze mij Londen zien. 's Avonds waren er op de reünie meer dan tachtig mensen, die wij stuk voor stuk kenden. Er werd veel gepraat en onder elkaar sprak men over de komende zomer. Vier meisjes Gibraltar. De schrijver van het verhaal met een van de rotsapen.

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1966 | | pagina 13