Alle foto's van het afscheidsfeest werden gemaakt door Frits
van Santen, Den Haag.
Een goed gelijkend portret (4x6 meter) van de heer Feith vormde een
waardige begeleiding" voor Vera Lynn's laatste song ,,From the time
you say goodbye".
Aan het eind van de twintiger jaren had Heineken's
Bierbrouwerij Maatschappij N.V. zich ontwikkeld tot
Nederlands grootste brouwerij-onderneming en tot
een middelgroot nationaal bedrijf met een uitstekende
reputatie. De directie bestond uit vier mannen, capabel,
energiek en bezield met de vaste wil vanuit de vesting
Nederland de wereld te veroveren. Zij werden terzijde
gestaan door een groep deskundige en even enthou
siaste medewerkers.
Hoewel er toen grote verschillen bestonden tussen som
mige werkwijzen en opvattingen in Amsterdam en Rot
terdam, was die sfeer van hard werken met een glaas
je bier op zijn tijd en met de lust om altijd wat nieuws
te verzinnen en te verbeteren in beide plaatsen aan
wezig en bepaald opvallend.
In dit milieu deed ik op 1 juni 1927 mijn intrede en ik
heb er nooit spijt van gehad. Aan vele initiatieven, die
toen in de windselen lagen, heb ik mogen meewerken
en ik heb met het klimmen der jaren en van de
verantwoordelijkheden op het gebeuren bij „Heineken"
mede mijn stempel kunnen en mogen drukken.
Als ik dat alles nog eens zou kunnen beleven; ik geloof
dat ik niet lang zou aarzelen!
Tot de heer Wittert:
Hartelijk dank voor de vriendschappelijke en waarde
rende woorden. Wij kennen elkaar al vanaf 1947 toen ge
na een korte maar belangrijke werkzaamheid op Java
door Stikker werd aangenomen en in Amsterdam in op
leiding kwam. Daarop volgden een aantal verantwoor
delijke en interessante jaren in Egypte en ik zal steeds
met het grootste genoegen blijven terugdenken aan mijn
bezoeken aan Cairo, aan onze goede samenwerking in
het belang van de „Pyramides", aan de gastvrijheid on
dervonden in huize Wittert en aan de toeristische ac
tiviteiten. Dit alles met onze dames en enkele goede
vrienden.
De heer Feith bedankt Vera Lynn voor haar optreden, waarmee zij
aller harten stal.
De heer Feith:
„Toen ik ruim 38 jaar geleden bij Heineken kwam, zag
ik er jonger uit dan nu. Maar ook de maatschappij
had een heel ander gezicht.
Wij kunnen ons thans moeilijk voorstellen, dat in die
tijd er nog maar weinig autotractie was en dat de trou
we brouwerspaarden het leeuwedeel van het werk
verrichtten.
Met uitzondering van een te verwaarlozen kwantum
in de brouwerij voor export gebrouwen flessenbier, wa
ren de brouwerijen te Amsterdam en te Rotterdam vol
ledig fustbierbrouwerijen. Wat in flessen bij de men
sen thuis kwam, was afkomstig van bottelaars en bier
agenten.
De export was qua omvang onbetekenend, misschien
3,5 pet van het totaal, en bepaald niet winstgevend.
Er was één buitenlandse brouwerij, de Brasserie Léo-
pold te Brussel, wat ons betreft zaliger nagedachtenis.
Er was geen winkelverkoop en er was geen eigen ju
ridische afdeling.
De boekhouding zat goed in elkaar en was voor die tijd
niet eens ouderwets, maar in vergelijking met de hol-
lerith en computer van nu, toch bijzonder primitief.
Inderdaad, het is thans moeilijk zich in te denken in de
situatie van Heineken een kleine veertig jaar geleden.
Maar toch!
Volgens ons gedenkboek was in 1909 de eerste C.A.O.
voor brouwerijpersoneel afgesloten, een van de eerste
in den lande. De arbeidstijd kwam op 54 uur per week
en de vakantie op 4 dagen per jaar. Bij deze C.A.O. werd
ook het recht van iedere arbeider op 4 liter vrij bier
afgeschaft, maar daartegenover werd een vergoeding
van 2,per week toegekend.
In 1923, ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van
de naamloze vennootschap, bracht de directie een pen
sioenregeling tot stand waardoor een behoorlijk oude-
dags-, weduwen- en wezenpensioen werd verzekerd.
Mede door deze maatregelen was de stemming in de
beide Heineken brouwerijen goed.
16
