zou worden? Had de pompbediende gezegd dat de reparatie afdoende was? Niemand die het weet.) In dit stadium verkeerde juffrouw Smith nog niet in ernstig gevaar. Ge zien haar snelheid (het onderzoek wees uit dat ze onder de toegestane 80 kilometer was gebleven) en de geringe verkeersdichtheid om haar heen, had ze zonder moeite haar wagen langzaam naar de kant van de weg en tot stilstand moeten kunnen brengen. Maar. Oorzaak no. 2. Voor deze situatie was de rijvaardigheid van juffrouw Smith ontoereikend. Op slag ver anderde zi] een ondergeschikte moei lijkheid in een ernstige crisis. Ze rukte aan het stuurwiel om de slingerende bewegingen van de wagen te corri geren en trapte hard op het rempedaal. Nu is het praktisch onmogelijk een wagen met een lekke band in een rechte baan over een korte afstand tot staan te brengen. De wagen week naar rechts en schoot de brede gras berm op. Wat een meevaller! Ze was nu veilig uit het verkeer, stond met de voorwielen in de goede richting en had naast de weg zo'n 800 meter ruimte om heel geleidelijk tot stilstand te komen door het rempedaal met tussenpozen voorzichtig in te trappen. Maar juffrouw Smith wist niet hoe ze met een lekke band rustig tot stil stand moest komen. Ze hield het rem pedaal helemaal ingetrapt en daarbij bevond ze zich nu op een gladde grasmat. Haar wagen zwaaide naar links en schoot schuin over de weg heen naar de middenberm. Ook in dat stadium hadden er nog geen doden behoeven te vallen. Oorzaak no. 3 kwam dreigend nader. De middenberm was te smal en had geen vangrail om de wagen van het tegenliggende verkeer te scheiden. Als hier geen sprake was geweest van onvoldoende verkeersbe- veiliging, dan zou de wagen langs de vangrail zijn gestuit en was hij gie rend, met verbogen bumper tot stil stand gekomen; de inzittenden zouden gewond, maar in leven zijn. (Vangrails op wegen met middenberm doen het aantal doden op drastische wijze dalen doordat frontale botsin gen worden voorkomen.) De combi natie van genoemde factoren bracht een dodelijk ongeval al heel nabij. Oorzaak no. 4. Juffrouw Jones en David Brown, de bestuurder van de andere wagen die bij de botsing was betrokken, zouden nu nog in leven zijn als zij veiligheidsgordels hadden gebruikt. De wagen van juffrouw Smith schoot door de middenberm en kwam in de baan van de wagen van Brown, die met zijn uit vier personen bestaand gezin van het strand naar huis terug keerde. Brown reed ongeveer 80 kilo meter. Juffrouw Smith, wier snelheid nu tot ongeveer 65 kilometer was gedaald, raakte hem onder een hoek in het midden van zijn voorbumper. Wat er toen gebeurde was te voorzien, ofschoon het weinig begrepen wordt, en uiterst verbluffend is. De wagens raakten elkaar viermaal achtereen. Met een beweging die lijkt op het stuiteren van een hamer op een aam beeld, botsten de wagens keer op keer was gevallen. Brown stierf 29 dagen later aan zijn verwondingen. Eén be veiliging had hem nog bijna het leven gered; hij zou op slag dood zijn geweest, ware het niet dat de diepe schotel van zijn stuurwiel (resultaat van een onderzoek door de Cornell- universiteit dat door de auto-industrie wordt toegepast) de kracht waarmee hij tegen de stuurkolom stootte had opgevangen. De bestuurder van de derde auto zou zijn gedood als zijn voorruit, waar juffrouw Jones tegen aan vloog, niet van bijzonder sterk, tegen elkaar en wel met zoveel geweld dat een bout van de wagen van juf frouw Smith vier duidelijk te onder scheiden deuken vlak bij elkaar in de bumper van de andere wagen stootte. (Ook de passagiers staan aan een dergelijke reeks kwetsuren ver oorzakende schokken bloot.) Op het ogenblik dat dit gebeurde, verhieven zich de achterwielen van beide wagens hoog van de grond. Een auto die ergens tegenop rijdt een boom, een muur of een andere wagen gaat altijd van voren naar beneden en van achteren omhoog. Deze be weging smeet de dames Smith en Jones door de voorruit van hun wagen en slingerde laatstgenoemde zelfs finaal over Browns wagen heen tegen de voorruit van een daarachter naderende, derde auto. De bestuurder van die wagen remde sterk af, doch vergeefs en schoot onder het juist opgeheven achtereind van Browns auto. Zo snel ging dit alles in zijn werk, dat juffrouw Jones al dood tegen de voorruit van de derde wagen lag vóór Browns wagen weer omlaag modern veiligheidsglas was geweest; het brak niet, maar versplinterde. Oorspronkelijk wilde niemand politie noch overlevenden geloven dat juffrouw Jones tegen die voorruit was gesmeten, totdat laboratorium proeven in Harvard hadden uitge maakt dat de op die ruit gevonden haren van haar waren. Van de vier oorzaken die tot dit ongeval leidden, springt er één het meest in het oog; het ontbreken van beveiliging in de auto's. Indien allen die bij het ongeval waren betrokken, veiligheidsgordels hadden gedragen, zouden twee van de drie doden nog in leven zijn en zou het aantal ge wonden minder dan de helft hebben bedragen. Dit bevestigde een merk waardige ervaring bij het Harvard- onderzoek opgedaan: nog nooit heeft de groep een ongeluk dat meer dan één dode eiste onderzocht, of het bleek dat het gebruik van veiligheidsgordels het aantal doden op zijn minst zou hebben gehalveerd. En toch is slechts een kleine minderheid van de auto's ermee uitgerust. 9

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1965 | | pagina 11