Adrie werkte zich in het zweet, om de badkuip met emmertjes zeewater te vullen, waardoor de adem haling van de dieren vergemakkelijkt werd en de huid en ogen niet verdroogden. 's Avonds gingen we, na gezellig nakaarten met een glaasje „Star", vergenoegd op de veldbedden. Van slapen kwam echter niet veel, daar het plonzen en het diep zuchten van de schildpadden ons steeds wekten. De zondag werd weer besteed met vissen, doch zon der succes. Besloten werd, om de dieren mee te nemen naar de brouwerij om ze daar te wegen en meten en ze te laten bewonderen. Ze werden dus in de bak van de auto gezet en voorzichtig naar huis gereden. Op de brouwerij op de weegschaal gezet bleek, dat Adrie's vangst 10 kg woog en die van mij 28 kg. Zondag nacht en de gehele maandag verbleven ze op mijn kantoortje, terwijl Adrie met engelengeduld hen af- sponsde en nathield. De afdeling Visserijen werd erbij gehaald voor foto's en registratie en ik stelde voor, de schildpadden te merken, alvorens ze weer vrij te laten. Men is namelijk sinds kort in Amerika bezig, de trek en gewoonten van de schildpadden te onderzoeken en we hopen, dat we nog eens van hen horen. Er werden roestvrijstalen plaatjes gemaakt, met Fish eries Dept. Freetown erop, die met schroefjes aan de onderkant van de schilden werden vastgemaakt, 's Avonds na werktijd werden de dieren weer inge laden en naar het strand gebracht. Ze herkenden hun element en krabbelden verwoed, om zo snel mogelijk weer in zee te komen. Dit was natuurlijk tegen de zin van een vissersvrouw, die ze graag wilde hebben. Ondanks dat het stroomde van de regen, bleven we in een kring staan, om ze te be schermen en hun weg naar hun vertrouwde zee veilig te houden. Onnodig te vermelden, dat de vrouw een en ander had te vertellen over die gekke witte mensen, die zoiets konden doen. De kustlijn van Sierra Leone is tamelijk grillig. Hier een opname van de baai bij Murraytown. Zodra ze in het water waren, verdwenen ze, na eerst lucht gehapt te hebben en spoedig zagen we hun schimmen verdwijnen. Dit was nu eigenlijk het mooiste moment voor mijn vrouw, mijn zoons, een vriend en mijzelf, toen we ze veilig en wel weer op hun weg wisten. Waar gaat die weg heen, langs de kusten van Afrika, of over de Atlantische Oceaan naar Zuid Amerika, of richting Indische Oceaan? We weten het niet. Adrie vertolkte ons aller gedachten, toen hij zei: „Ik ben blij, dat we ze vrij hebben gelaten, want ik had nooit met plezier of trots naar de schilden kun nen kijken, als ze aan de muur hadden gehangen als trofee." Daarvoor waren ze ons te sympathiek na de met zoveel spanning geleverde strijd. In stilte wensten we hun een goede reis. P. PHAFF Adrie had de grootste barracuda gewogen (20 pond!) en toen moest er gemeten worden: het dier was 1,26 m lang.

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1964 | | pagina 19