Adrie werkte zich in het zweet, om de badkuip met
emmertjes zeewater te vullen, waardoor de adem
haling van de dieren vergemakkelijkt werd en de
huid en ogen niet verdroogden.
's Avonds gingen we, na gezellig nakaarten met een
glaasje „Star", vergenoegd op de veldbedden. Van
slapen kwam echter niet veel, daar het plonzen en
het diep zuchten van de schildpadden ons steeds
wekten.
De zondag werd weer besteed met vissen, doch zon
der succes.
Besloten werd, om de dieren mee te nemen naar de
brouwerij om ze daar te wegen en meten en ze te
laten bewonderen. Ze werden dus in de bak van de
auto gezet en voorzichtig naar huis gereden. Op de
brouwerij op de weegschaal gezet bleek, dat Adrie's
vangst 10 kg woog en die van mij 28 kg. Zondag
nacht en de gehele maandag verbleven ze op mijn
kantoortje, terwijl Adrie met engelengeduld hen af-
sponsde en nathield.
De afdeling Visserijen werd erbij gehaald voor foto's
en registratie en ik stelde voor, de schildpadden te
merken, alvorens ze weer vrij te laten. Men is
namelijk sinds kort in Amerika bezig, de trek en
gewoonten van de schildpadden te onderzoeken en
we hopen, dat we nog eens van hen horen. Er
werden roestvrijstalen plaatjes gemaakt, met Fish
eries Dept. Freetown erop, die met schroefjes aan de
onderkant van de schilden werden vastgemaakt,
's Avonds na werktijd werden de dieren weer inge
laden en naar het strand gebracht. Ze herkenden
hun element en krabbelden verwoed, om zo snel
mogelijk weer in zee te komen. Dit was natuurlijk
tegen de zin van een vissersvrouw, die ze graag
wilde hebben. Ondanks dat het stroomde van de
regen, bleven we in een kring staan, om ze te be
schermen en hun weg naar hun vertrouwde zee
veilig te houden.
Onnodig te vermelden, dat de vrouw een en ander
had te vertellen over die gekke witte mensen, die
zoiets konden doen.
De kustlijn van Sierra
Leone is tamelijk grillig.
Hier een opname van
de baai bij Murraytown.
Zodra ze in het water waren, verdwenen ze, na
eerst lucht gehapt te hebben en spoedig zagen we
hun schimmen verdwijnen.
Dit was nu eigenlijk het mooiste moment voor mijn
vrouw, mijn zoons, een vriend en mijzelf, toen we ze
veilig en wel weer op hun weg wisten. Waar gaat die
weg heen, langs de kusten van Afrika, of over de
Atlantische Oceaan naar Zuid Amerika, of richting
Indische Oceaan?
We weten het niet.
Adrie vertolkte ons aller gedachten, toen hij zei:
„Ik ben blij, dat we ze vrij hebben gelaten, want ik
had nooit met plezier of trots naar de schilden kun
nen kijken, als ze aan de muur hadden gehangen
als trofee."
Daarvoor waren ze ons te sympathiek na de met
zoveel spanning geleverde strijd.
In stilte wensten we hun een goede reis.
P. PHAFF
Adrie had de grootste barracuda gewogen (20 pond!) en toen moest
er gemeten worden: het dier was 1,26 m lang.