INGEZONDEN (Van de heer G. E. Kleingeld te Rot terdam ontvingen wij onderstaande bijdrage.) Het is al geruime tijd geledendat een toenmalig redactielid van ons Verse Vat in interne kring eens aan dacht vroeg voor de gezellige en puntige zelfspot, die in het perso neelsblad van het Haagse hoofdkan toor van de Koninklijke/Shell placht voor de komen. Een zeldzaamheid in Holland, mogen we wel zeggen. Lange tenen zullen ook daar wel door de gangen lopen, maar ze zijn wellicht door de enigszins Angelsak sische inslag van de bezitters ver moedelijk wat korter dan de tenen in andere bedrijven. Ook het typische gevoel voor „understatement" dat een Engelsman kenmerkt, veroorzaakt mogelijk in de Carel van Bylandtlaan een wat lichtere toets dan elders in ons „zware" landje. Ook wij hebben het wel geprobeerd, maar het is in Vers van 't Vat ge bleven bij wat puntig proza en poëzie van de onvolprezen vdz, die op een ogenblik blijkbaar de weerklank niet harmonieus vond en zijn pen droog liet. Toen echter onlangs de Nederlandse Aardolie Maatschappij in haar blad Nammogram een persiflage over het personeelsblad en deszelfs redactie opnam, leek het een mooie gelegen heid u er van te laten méégenieten. Hier kan hoogstens op redactie teentjes worden gestaan en die zijn heel klein. Daar gaan we dan. De perikelen van een redactie Het uitgeven van een personeelsblad is, zoals de meesten van u al weten, een volkomen nutteloze bezigheid. Niet zo zeer voor de redacteuren. Zij zijn nijvere werkers, dag en nacht onverdroten op pad om stukjes te wrochten. Helaas verkeren bijna alle redac teuren van personeelsperiodieken in de veronderstelling dat hun proza wordt gelezen. Meestal geschiedt dat slechts door één persoon, namelijk de aartsvijand van de hoofdredacteur, die er een hele morgen aan besteedt om het blad uit te spellen. Hij doet dit slechts met één oogmerk: te kijken of ie hem ook kan vangen op een enorme fout. Is dat het geval, dan moet de hoofdredacteur op het matje komen bij de directie, waar hij een geduchte uitbrander in ontvangst mag nemen. Geheel ten onrechte denkt de redac teur dat in hogere regionen zijn blad wordt gelezen. De gedachte verzoent hem zelfs enigszins met de dreun die hij enkele ogenblikken tevoren op het moede hoofd kreeg. Met verdubbelde ijver gaat hij aan de slag. Slechts pensionering of een snelle overplaat sing kan de maatschappij van hem verlossen. Er zijn onverbeterlijke optimisten, die menen dat het personeelsblad een band schept tusssen de werknemer en het bedrijf. Ook dit is een evidente vergissing. Bij elk bedrijf zijn twee groepen werkers: aZij die zich nauw verbonden voe len met de onderneming; b. Zij die alleen verschijnen omdat dit wenselijk is uit financieel oogpunt. Het zal duidelijk zijn, dat voor de onder a genoemden geen personeels blad nodig is. De mensen van groep b interesseren zich niet voor welk personeelsblad dan ook tenzij men zou besluiten tussen de pagina's gang bare bankbiljetjes te leggen. In dat geval kan het echter aanbeveling verdienen het ingewikkelde samen stellen en drukken van het blad achterwege te laten en de bank biljetjes gewoon in blauwe envelopjes te doen. Er jubileert iemand. Laten we zeggen 40 jaar. De jubilaris wordt onthaald en jubelend toegesproken door col lega's, die de vorige dag nog probeer den hem te wippen. Na de huldiging is de jubilaris zo overdonderd, dat hij de aanwezigen slechts een serie bibberige gemeenplaatsen kan toe- stotteren. Diep in de nacht komt de jubilaris uitgefeest thuis en herinnert zich met schrik wat een onzin hij allemaal heeft gezegd. „Gelukkig, dat is voorbij," zucht de getergde man. Dit is een misrekening. Over enige tijd komt het personeelsblad uit en dan ziet de arme man al zijn narig heid nog eenmaal op papier terug. Een ijverige redacteur heeft alles voor decennia vastgelegd. Dan zijn er de personeelsbladen die door ambitieuze redacteuren steeds mooier worden gemaakt. Zo mooi, dat het personeel ze niet eens meer open durft te slaan. Dan zijn er bladen die zo slecht zijn gedrukt en zo rommelig zijn, dat de personeels leden denken het wekelijkse blaadje van de kruidenier te hebben ont vangen. Er bestaat één methode om uw blad aantrekkelijk te maken en de lezers te boeien. Schrijf dat de getrouwde meneer A van de afdeling XX juf frouw Miep stiekem in de gang zoent en dat meneer B 68 maatschappij ballpoints thuis heeft liggen. Men zal de postbode het blad uit de handen grissen. Ik neem echter aan dat het enige tijd kan duren voordat ieder een van de redactie is doordrongen van de noodzaak deze weg in te slaan. Laat u niet ontmoedigen. U kunt altijd rekenen op de morele steun van Simon Goddefroy Gistbeen 17

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1963 | | pagina 19