ANTWERPEN-ROTTERDAM
in een nacht en een dag
Wandelaar E. C. A. van der Hoff volbracht de 105 km lange
Vriendschapsmars
Onze Rotterdamse collega en wandelliefhebber E. C. A. van der Hoff (59) heeft
begin vorige maand een lang gekoesterde wens in vervulling zien gaan. Hij volbracht
van vrijdag 7 op zaterdag 8 juni jl. de 105 km lange „Vriendschapsmars" van Ant
werpen naar Rotterdam, waar hem en de overige deelnemers een glorieuze intocht
en. de zo fel begeerde medaille wachtte. De heer Van der Hoff, die als raswan
delaar toch wel het een en ander gewend is, heeft deze medaille niet cadeau gekregen.
Luistert u maar naar het relaas, dat hij ons van deze wandelmarathon deed.
„Om half tien 's avonds werd het sein
voor de afmars gegeven. De Antwerpse
Stadstrommelaars en Stadsklaroenblazers
begeleidden ons in een naar onze zin
veel te langzaam tempo tot aan de
rand van de stad. Eindelijk waren we
„los" en al gauw kwam er een tempo
van 7 tot 7Vs km per uur in. De eerste
rustpost was in Wuustwezel. Het was in
tussen twee uur na middernacht gewor
den en we hadden er de eerste 30 kilo
meter opzitten. Verder ging het weer,
van Wuustwezel naar Breda. Bij sommi
ge deelnemers kwam de vermoeidheid al
een woordje meespreken en bij anderen
deden de eerste blaren zich voelen. Ik
had daar gelukkig nog geen last van.
De volgende rust was in Zevenbergschen-
hoek. Maar eer we daar waren, kregen
we het nog zwaar te verduren. De dag
brak aan en de zon ging branden.
Hadden we daarvoor onder elkaar heel
wat pret gehad, nu werd er al minder en
minder gesproken en, maakte iemand nog
eens een leuke opmerking, dan werd er
alleen maar geglimlacht: de vermoeid
heid was onze gelederen binnengeslopen.
Eindelijk kwam Zevenbergschenhoek in
zicht en daar aangekomen ploften we al
len „in de rust". We kregen er, evenals
trouwens op alle rustposten, een prima
verzorging. Niemand zei er iets van als
je twee stoelen in beslag nam, één om
op te zitten en één om je benen op te
leggen. Als je om eten of drinken vroeg,
liepen de helpers zo vlug ze konden om
je te bedienen en je hoefde maar een kik
te geven of de voetverzorgers stonden
al naast je.
Verder trokken we weer, naar Rijsoord,
waar de laatste rust was. Bij de Moerdijk-
brug, na ongeveer 75 km, zagen we de
De beloning voor deze prestatie, een fraaie
medaille, vormt voor onze wandelliefhebber
een kostbaar bezit.
eerste uitvaller wegzakken, een zielig ge
zicht. En dan komt de bezemwagen, u
kunt zich niet voorstellen, wat er dan in
je omgaat. De hele troep lijdt eronder.
Maar je moet verder.
Het laatste gedeelte van de mars was het
zwaarste. Ik zal u nu alleen mijn eigen
ervaringen vertellen, want op de anderen
heb ik niet meer gelet. Ik wilde en zou
binnenkomen en dat moest gebeuren,
al zou ik op mijn knieën binnenkomen
Na ongeveer 80 km kreeeg ik een in
zinking: ik kon niet meer (dacht ik), mijn
voeten brandden en ineens was er die
ellendige kuitkramp. Wat er dan in je
omgaat, kan ik niet uitleggen, maar je
voelt je klein, trots je 59 jaren. Het hui
len staat je nader dan het lachen en je
wilt maar liggen (en toch loop je door!).
Ie ziet een paaltje, even naar de achter
hoede en als niemand kijkt, gauw even
zitten. Maar dat is slechts een paar se
conden, want dan staat er al een jonge
knul behulpzaam naast je: „Kom mijn
heer, zal ik u even steunen, dan gaat het
misschien wel weer". Het liefst zou je
dan zeggen, balorig van slaap en ver
moeidheid: „Joh, vlieg op!", maar je
kijkt hem aan, glimlacht en zegt: „Het
gaat wel weer". Al kreunend sta je op,
je merkt dat je kunt staan en dan doe je
maar weer, als een dronken man, je
eerste stappen. O, wat zijn die moeilijk,
maar na een paar minuten voel je het
ritme weer en zeg je tegen jezelf „Hé,
ik loop weer" (met veel pijn in voeten
en kuiten). Maar ja, het gaat, en dan is
al je energie er weer op gericht om bij
de troep te komen. Daar aangekomen
krijg je wat te horen omdat je even bent
achtergebleven. En toch doet dit alles je
goed, je voelt de kameraadschap, want
stuk voor stuk willen ze dat je de finish
haalt. Ze vertroetelen je even, maar veel
tijd is daar niet voor. De een stopt je
een zuurtje toe, de ander heeft een to
maat bewaard, de derde biedt je een
stuk appel aan en van weer een ander
mag je even iets drinken. Ja, dan voel
je je één! Ondanks het feit dat het
vreemden voor je zijn. Snel word je
even gemasseerd en dat doet je goed. De
kramp verdwijnt en je bent er voor het
ogenblik weer doorheen. Maar bij Zwijn-
drecht was het weer zo, wéér kramp en
nu in beide kuiten. Plof, je laat je vallen
langs de kant in het gras en daar lig je.
Als je niet oppast, ben je in drie tellen
De heer Van der Hoff, hier in actie tijdens een
van ziin wekelijkse wandeltochten, volbracht
op 59-jarige leeftijd de 105 km lange Vriend
schapsmars Antwerpen-Rotterdam. Hulde!
in slaap.... Na ongeveer tien minuten
geslapen te hebben, word ik gewekt met
de woorden: „Kom mijnheer Van der.
Hoff, wat krijgen we nu? Ik zou maar
opstaan, anders komt u er niet!" Ja, en
dan denk je eraan dat je „op stap moet",
je komt overeind en daar ga je weer.
Even je tempo te pakken krijgen en dan
maar proberen de troep in te halen.
Gloeiend heet was de zon in deze etappe
en later hoorde ik dat er nog twee uit
vallers waren.
Eindelijk ben je in Rijsoord. Rust, een
half uur. Wassen, een schoon shirt aan,
schone sokken, andere schoenen, lekker
hoor, je voelt je herboren. Grote hoe
veelheden drinken, want nu is het toch
haast gebeurd.
Opgewekt ga je weer op stap voor de
laatste 15 kilometers. Eindelijk zie je
Rotterdam, er gaat iets in je om, dat kan
ik niet uitleggen. Je lacht, je
huilt, je praat luid om maar te laten
De heer Van der Hoff ver
zocht ons nogmaals de vol
gende oproep te plaatsen:
„Waar blijven de Rotterdamse
wandelvrienden, die in ver
enigingsverband deze mooie
en gezonde sport willen be
oefenen?"
28
