Op 9 mei 1961 werd de eerste van de vier spoorwagons voor biertransport van de brouwerij 's-Hertogenbosch naar
ons filiaal in Den Haag in gebruik genomen.
Het betreft hier een platte, zogenaamde SLWO-wagon, die van de Nederlandse Spoorwegen gehuurd wordt.
Het ombouwen, schilderen en voorzien van dekzeilen heeft plaats op de brouwerij in 's-Hertogenbosch. De wagons
zullen uitsluitend gebruikt worden voor het vervoeren van flessebier; de te vervoeren tonnage per rit bedraagt 24 ton.
Het ligt in de bedoeling voorlopig vier wagons in te zetten, waarvan er steeds twee in Den Haag en twee in 's-Her-
togenbosch zullen zijn.
Als voordelen van deze wijze van transport kunnen genoemd worden: lagere vrachtkosten, het vermijden van de
steeds toenemende verkeerscongesties op onze wegen en langer beschikbare los- en laadtijden.
Als een donderslag bij heldere hemel
ontvingen wij dinsdagavond 25 april
het droeve bericht, dat Gerrit Elsman
was overleden tengevolge van een
noodlottige botsing met zijn Solex
tegen een vrachtauto op de Vijzel
gracht.
In de morgenuren nog opgewekt zijn
werkzaamheden als hulpportier ver
richtend, verliet hij om half één ons
Hoofdkantoor om nu eindelijk eens
„dat verduvelde gashandeltje" van
zijn Solex goed te laten maken. Wij
hebben hem helaas niet meer terug
gezien. Aanvankelijk veronderstelde
men na het ongeluk een hersenschud
ding, maar een bloeding in de hersenen
maakte, nadat operatief ingrijpen niet
meer mocht baten, 's avonds om zes
uur een einde aan dit leven.
Allen, die hem op onze Amsterdamse
brouwerij gekend hebben, en dat was
praktisch iedereen, want Elsman was
bijna 35 jaar in dienst van onze Maat
schappij, zullen met zeer veel wee
moed dit plotselinge verscheiden ge
denken.
Elsman was een figuur, die er echt
IN MEMORIAM
Gerrit Hendrik Elsman
helemaal bijhoorde; hoewel zijn werk
zaamheden van betrekkelijk eenvou
dige aard waren, deed hij deze met
opgewektheid, een grote bereidwillig
heid en altijd even vriendelijk en
voorkomend en hij deed ze goed.
Iedere morgen was hij ruim vóór half
negen al aan de slag en het was altijd
Elsman die als laatste het kantoor
verliet. Nu hij er niet meer is, reali
seren wij ons eerst werkelijk goed,
wat hij allemaal verzette en hoe de
vele kleine dingen die nu eenmaal op
een groot kantoor persé gedaan moe
ten worden, steeds door hem correct
werden uitgevoerd, waarbij hij zelden
iets vergat.
Op nog veel te jeugdige leeftijd heeft
hij van dit leven afscheid genomen
en misschien zal het een kleine troost
voor mevrouw Elsman kunnen zijn,
dat wij allen haar man zullen blijven
gedenken als „ons aller Elsman". Dat
dit inderdaad zo is, bleek duidelijk
uit de indrukwekkend grote belang
stelling bij zijn teraardebestelling op
„Zorgvlied".
vdT
5
