Het huis op de Hoogendijk.
Omgeven door familie en vrienden.
Mejuffrouw Buys op 25-jarige leeftijd.
diepingen en een kelder laten bouwen. Niet gesproken
over haar geheime ideaal: een winkel erbij te hebben.
Immers, de vergunning was er al, dus waarom niet
een winkel erbij beginnen? Haar op zakelijk gebied
meer conservatieve broer keerde zich echter tegen al
deze „revolutionaire" plannen en aangezien ook hij
een stem in het kapittel had, vond geen van deze
reorganisaties plaats.
„Weet u wat ik me ook nog herinner?" vraagt
mejuffrouw Buys ons ineens, terwijl zij aan het ver
tellen is, „dat in de tijd van mijn vader de machine
knecht het hoogste salaris kreeg; en dat was 12 gulden
per week. De anderen verdienden een gulden of acht,
negen per week!" Zij neemt de draad van het verhaal
weer op. Enkele jaren onderbrak zij haar aanwezig
heid in Zaandam, toen zij haar broer ging helpen,
die een hotel had in Hindelopen. „Ik heb er de graaf
en gravin van Limburg Stirum bediend in die tijd",
vertelde zij trots. „Maar het waren toch zware jaren".
Goed beschouwd bestond het hele leven van mejuf
frouw Buys uit zware jaren. Haar lot was, zoals zij
het zelf noemt, altijd de helpende hand in het leven
van anderen te zijn. Eigenlijk te veel van het goede;
zoveel dat er weinig tijd voor haar privé leven is
overgebleven. Goed, een beetje toneelspelen met de
beroemde Dirk Witte, en het bespelen van het kerk
orgel op zondag was er altijd wel bij. Maar zich aan
een werkelijk privé leven wijden heeft mejuffrouw
Buys zichzelf nooit gegund, omdat elk moment van
haar leven toch aaneengestrengeld was met haar
zakenleven. Niettemin kijkt zij tevreden terug op wat
achter haar ligt.
Op de receptie met hoofdvertegenwoordiger Te Riele.
7
