„Monumentenzorg"
Er gaan „bij ons" in Rotterdam al lang geruchten, dat
binnen niet al te lange tijd de lift in ons monumen
tale kantoorgebouw door een nieuwe zal worden
vervangen.
En nu kunt u zeggen dat ze zovéél vertellen en dat
je zovéél klokken hoort luiden zonder te weten waar
dat geklok vandaan komt (het geklok in de bier
glazen dan uitgezonderd), voor mij betekenen deze
geruchten pijn. Heb ik het ver mis, wanneer ik
veronderstel dat in alle gemoederen van alle be
wonderaars van dit unieke vervoermiddel pijn
scheuten optreden bij deze geruchten?
Je moet er gewoon niet aan denken: Dat er nog eens
een tijd komt dat er geen rijen vrolijke mensen op
de lift staan te wachten; dat je niet meer zo vlot
en veilig vervoerd zult worden in onze bronzen
engelje moet er gewoonweg niet aan denken.
Dit monument van standing in het trappehuis van
ons bierpaleis legt nog dag aan dag getuigenis af van
de waardigheid en de bedachtzaamheid van een voor
gaand geslacht.
Een geslacht, dat wist dat brouwzalen en gistkelders
niet in één dag werden gebouwd; een geslacht, dat
hardlopen in een gebouw als het onze in strijd vond
met het decorum en dat bovendien traplopen te ver
moeiend vond. Trouwens dat laatste vinden we nog
of nu het sprookje, dat bier je in je knieën gaat zitten,
waar is of niet.
Fraaie „grespul". Eigenaar
dig genoeg is er voor „gres"
geen Nederlands woord;
(Steingut, gres, stoneware).
In een bekend woordenboek
wordt grès vertaald door
„Keuls aardewerk" en heeft
men dus het meest beken
de woord tot soortnaam
verheven. Bij zeer grote
hitte gebakken, wordt in
het vuur als laatste be
werking zout gestrooid,
waardoor o.a. het gehele
voorwerp met een gladde
glazuurlaag overtrokken
wordtze zijn meestal van
een eenvoudige, losjes aan
gebrachte, kobaltversiering
voorzien. Zoals bij de pul
duidelijk blijkt, was men
het „staan" van de blauwe
verf vroeger minder mees
ter, zodat ter voor
koming van weglopen
het blauw der decoratie in een ietwat uitgediepte geul
werd aangebracht, waar het zich tijdens het vloeibaar
zijn vati het glazuur gedurende het stoken in de oven,
vrij kon bewegen en op die manier toch ook weer niet
zo gemakkelijk kon ontsnappen.
Eén van de grote voordelen van deze lift is, dat je
er geduld bij leert hebben. Je moet een tijdje op een
knopje drukken.
„Niet langer dan 5 seconden" zegt een bordje. En
maar tot vijf tellen, en maar op knoppen drukken.
Echt een leuke sport, vooral als je weet, dat je best
tot tien kunt tellen, maar dat dat bij deze lift lekker
niet hoeft. En dan die deuren. Die deuren zijn een
probleem, maar ze zijn geweldig sterk.
Nou ja, dat mag ook wel, want er is ook al heel wat
tijd aan verdokterd. Zoals er in ons leven aan zoveel
dingen zoveel gedokterd wordt. Heel het fijne
mechanisme van onze lift, het probleem van blok
kering en deblokkering, van in- en uitstappen schijnt
in de deuren te zijn ingeblikt. Openers helpen hier
niet, ten eerste omdat er geen kroonkurken opzitten,
maar bovenal, omdat alles wat je bij je hebt de last
voor de lift te zwaar maakt. Een portemonnaie met
veel zilvergeld bijvoorbeeld kan er de oorzaak van
zijn dat de lift het niet haalt.
Je kunt om op die deuren terug te komen
minutenlang in stille bewondering je staan af te
vragen welke geheimzinnige oerkrachten in deze
deuren hun spel en tegenspel uitoefenen.
Soms staan ze aarzelend stil, om dan, als de goede
krachten hebben overwonnen, met waardigheid dicht
te sluipen. Het bedieningspaneel vind ik persoonlijk
het mooiste.
Van de vijf etages het souterrain meegerekend
zijn er diverse onbereikbaar, niet door sneeuwval of
zo, maar door koperen sloten. Een indrukwekkend
gezicht. Het voorkomt dat je beslissing, als je voor
dit paneel staat, te moeilijk wordt. Je kunt haast niet
verongelukken.
Ach, het „blik" van de wanden rammelt wel wat en
de lift zelf stopt wel eens een slordig metertje te
hoog of te laag en de maximale belasting is vijf per
sonen, maar je mag nu eenmaal niet op alle blikken
en meters en personen zout leggen. Trouwens de
zesde persoon valt hier buiten de personele belasting.
Natuurlijk, als onverantwoordelijke lieden niet alle
aanwijzingen van alle bordjes en circulaires hebben
opgevolgd, doet de lift het gewoon niet meer. Dan
verschijnt het bordje „Buiten dienst".
Ja, en dan moppert er wel eens een enkeling, maar
dat is kinderachtig. Ik ga met vreugde lopen, als ik
de lift maar mag houden. Nogmaals, laten alle lifters
waakzaam zijn, dat dit monument ons niet te
onzaliger ure wordt ontrukt.
We moeten nóg voorzichtiger worden met het ge
bruik, nóg meer geduld leren. Mocht dan toch te
eniger tijd ons dit monument ontvallen, hetzij dat
het in elkaar, naar beneden of niet meer in de smaak
valt, dan zullen wij als vrienden zorgen dat dit
bouwsel een waardige plaats krijgt in een museum
of zo. We komen dan wel met een lijst rond „voor
alle gezindten".
En we zullen zorgen dat er een oorkonde bij komt
te liggen, waarin een bloemlezing zal zijn opgenomen
van de fraaiste opmerkingen, die over, in en vóór de
lift zijn gemaakt.
a. p. w.
13