rincipeó
VAKANTIEREISJE
AFSCHEID DE HEER L. C. SWEERTS
6
Ter geruststelling van de heer Ploeg en
zijn blauwe medestrijders zij hier uit
drukkelijk vermeld, dat het hierna vol
gende verhaal uit de volksmond is op
getekend, dat namen, ambten en be
roepen gefingeerd zijn en dat elke over
eenkomst met bestaande toestanden op
louter toeval berust. Wij willen voor
geen geld een paleisrevolutie in de
drankbestrijders wereld op ons geweten
hebben!
Maar er was dan toch een café, een net
café, waar de voorjaarsschoonmaak
heerste, hetgeen o.a. tot uiting kwam
in de persoon van een schilder, die
bovenop een ladder naarstig bezig was
het zwaar berookte café-plafond een
frisser tintje te geven.
Er trad een man binnen, een nette man,
die naar de toonbank toeliep en bij
voorbaat zijn lippen aflikkend een
Heineken's bestelde. Het was dus niet
alleen een nette man, maar ook een
man met karakter, althans iemand, die
onze psychologische advertenties goed
had gelezen.
De kastelein wrocht een glas bier, dat
onze naam alle eer aandeed en in het
„astublieft" waarmee hij het glas aan
de klant voorzette, klonk een gepaste
waardering voor de gezamenlijke creatie
van brouwerij en kastelein.
De klant tilde het fonkelende glas op
om er met kennelijke voorpret dwars
doorheen te kijken, maar hij keek even
te hoog en zag de nijvere schilder aan
het werk. Toen zette hij met een schrik-
gebaar zijn prachtige biertje weer op
de toonbank, draaide zich om en liep
de deur uit.
De schilder daalde met een milde glim
lach op zijn gelaat de ladder af en stak
een grage hand uit naar het nog steeds
blinkende pilsje, dat de weggelopen
klant had neergezet.
.,Ho, ho," zei de kastelein, die een eer
lijk man was, „afblijven! Dat is van die
meneer en die zal zo wel terugkomen!"
„Die meneer komt niet terug", zei de
schilder met de langzame nadruk van
de wetende.
„En waarom niet?" deed de kastelein
uitdagend.
..Hij is voorzitter van de geheelonthou
dersvereniging," zei de schilder, zijn
zachte, enigszins spottende blikken ver
delend tussen kastelein en het nog
steeds lokkende bier.
..En wat zou dat?" deed de kastelein
agressief. Hij was een man van liberale
opvattingen, die iedereen gunde zalig
te worden op zijn eigen manier.
De schilder nam het glas tóch maar en
zijn hoofd achterover buigend, zijn oog
gericht op het werk zijner handen aan
het plafond, liet hij het bier met gretige
teugen in zijn dorstige keel lopen.
,.Ik ben de secretaris," zei hij. vdz
Op 31 maart jl. is de heer L. C. Sweerts. Horecavertegcnwoordiger in de provincie Groningen,
na 30 dienstjaren met pensioen gegaan.
De agenten uit het rayon van de heer Sweerts hebben in een intieme bijeenkomst afscheid
genomen van de man met wie zij zovele jaren hebben samengewerkt.
Op bovenstaande foto ziet u het moment, waarop onze agent te Groningen, de heer Luit
de heer Sweerts de oorkonde overhandigt behorende bij het aangeboden afscheidscadeau.
Aan mevrouw Sweerts werden bloemen en een mand fruit aangeboden.
We wensen de heer en mevrouw Sweerts nog vele gelukkige jaren toe.
„Je zult niet willen gelovenzei
Harry, terwijl hij zijn glas bespiegelend
tegen het licht hield, „hoe een dood
gewoon glas bier iemands leven radi
caal kan veranderen
Harrv is een genoeglijk prater en het is
prettig zijn actieve geest op diens kron
kelpaden te volgen. Dus humde ik aan
moedigend.
„Tja!" ging hij voort, „we zien elkaar
zo zelden, anders was mijn avontuurtje
je niet onbekend gebleven. Verleden
jaar heb ik hard en niet onverdienstelijk
gewerkt en daarom besloot ik mezelf
op een reisje naar de Ville Lumière te
tracteren. Je moet er zo nu en dan eens
uit, dat verruimt je blik en stimuleert
je werklust, nietwaar! Natuurlijk begon
ik gehoorzaam het geijkte programma
af te werken; Are de Triomphe, Döme
des Invalides, Luxembourg, Tuilerieën,
Eiffeltoren, enfin, je kent het! Maar na
een paar dagen had je me elke ochtend
kunnen vinden op een terrasje aan de
Boulevard St. Michel, wachtend nou
ja op een allercharmantste „elle"!
Knap en sportief, met die ondefinieer
bare élégance die de Frangaise nu een
maal aangeboren schijnt. Ik werd er
gewoon stil van, diep onder de indruk,
en dat zegt nog al wat!
Niet dat ik óóit een woord tegen haar
had gezegd! Het idee alleen, om met
mijn hulpbehoevend Frans tegenover
zoiets liefs een mal figuur te slaan, deed
me het klamme zweet uitbreken. Nee,
het bleef bij uit de verte aanbidden,
onderwijl we onze café-filtre dronken.
Telkens probeerde ik me te vermannen,
een kerel te zijn; bouwde ik zorgvuldig
een draaglijk gesprek op en trachtte een
aanleiding te vinden om van wal te
steken. En als die zich soms voordeed,
durfde ik niet, waren zelfs de eenvou
digste woorden me ontschoten! Ja, een
lamlendige situatie, waardoor ik erg in
de put zat, want je hebt natuurlijk al
begrepen dat ik hopeloos verliefd was!
En toen, op een gezegende ochtend,
hoorde ik haar ineens de gargon een
glas Heineken's bier bestellen! Let wel,
kerel, Heineken's, uit ons eigen natte
landje, en met feilloze, zuiver vader
landse uitspraak!
Natuurlijk haastte ik me om duidelijk
hoorbaar eenzelfde beproefd recept te
bestellen! Ze keek me onderzoekend
aan, ik keek bescheiden terug enfin,
het ijs was gebroken en als landgenoten
kwamen we in gesprek
Harrv keek mijmerend uit over de wijde
velden achter z'n woning.
„En het vervolg?" viste ik nieuws
gierig, maar zweeg haastig toen Harry's
knappe jonge vrouw naar ons toekwam.
„Wil ik een glas bier voor jullie in
schenken?" vroeg ze glimlachend.
Een verlokkend voorstel, dat we beiden
van harte toejuichten!
Toen ze op haar kokette drie-inch hak
jes naar het villaatje terugstapte grin
nikte Harrv met een hoofdbeweging.
„Het vervolg? Daar gaat het! Bier voor
ons halen!" P B.
