Amerikaanse impressies regeringsdakota, dr. de Graaff en de adjudant van de Prins, de heer Geertsema. Het is altijd leuk om ergens ver van huis Hol landers te ontmoeten en natuurlijk waren we al gauw aan de praat over onze reiservaringen. Even later voegde zich ook de Prins bij het gezelschap. Hij toonde zich hoogst verbaasd om zelfs op het kruidnageleneiland van Zanzibar óók nog een land genoot te vinden. Maar de reden van mijn bezoekje was gauw duidelijk. Het is er warm en er zijn geen brouwerijen en dus is een goed importbier er altijd welkom! De Prins vertelde enthou siast over zijn reis naar Afrika en bleek ook goed op de hoogte te zijn van de exportsuccessen van onze brouwerij. Na een har telijk afscheid en „goede reis en happy landings", startte de Hollandse Dakota met Prins Bernhard aan de stuurknuppel. Langzaam en zeker steeg hij in de trillende tropenlucht. Aan boord waren twee dozen van ons bier. Die hadden wij er maar ingezet want Afrika is een dorstig land! Terug op het vaste land wachtte mij nog een ander avontuur. Nee, ik zal niet proberen U bang te maken over de Mau Mau in Kenya. Niet dat het leven daar op het ogenblik nu zo gezel lig is, want die kleine groep van zwarte rakkers maken Kenya erg onveilig. Praktisch iedereen heeft altijd een revolver bij zich, ook de dames en dat is niet overbodig, maar wel lastig. Soms gaat zo'n revolver op een onverwacht ogenblik af en dat wil nog wel eens wat onaangenaamheden veroorzaken. De verkoopleider voor ons bier in Nairobi lag een week in het ziekenhuis omdat er door een ongelukje met een revolver een kogel in zijn knie was gekomen. Maar als je een revolver hebt, dan voel je je toch wel veel prettiger in de duisternis van de tropennacht die toch al zo griezelig is door de vele onbekende geluiden van dieren en planten. Als de wind even door een bananenboom speelt zou je zweren, dat er zich een ongewenste vreemdeling door de haag heen werkt. En we weten allemaal, dat je bij dergelijke spannende omstandigheden veel meer spo ken ziet dan er werkelijk zijn. Maar ook dat went vrij spoedig. Kenya is overigens een prachtig bergachtig land met duizenden bloemen. Bovendien is het een van de wildrijkste gebieden van \frika en op een Zondagmiddag werd ik mee uitgenomen om ons geluk eens te beproeven. We zouden proberen foto's van wild te maken. U zult begrijpen hoe enthousiast ik was toen ik na 6 km al een kudde giraffen zag die heel nieuwsgierig bleven staan kijken en zich zó gedwee lieten fotograferen, dat ik et in mijn opgewondenheid een heel filmpje aan spendeerde. Mijn gids kalmeerde mij met de opmerking, dat ik wat zuiniger moest zijn, want dat dit nog niets was en ik dus ook nog films moest hebben voor de antilopen, apen, hyena's, buffels, zebra's, leeuwen enz. En hij kreeg groot gelijk. Mijn gastheer vertelde veel van de gewoonten van al die dieren. Dat giraffen gemak kelijk te fotograferen zijn omdat ze zo nieuwsgierig zijn. Maar ook, dat deze langpoten haast nooit worden aangevallen, omdat ze zulke geweldige harde klappen uitdelen. De leeuwen verto nen zich zelden vóór zonsondergang. Ze zijn lui en jagen alleen als het niet anders kan, maar stellen zich ook tevreden met wat het luipaard overlaat. Die luipaarden zijn niet lui, die vallen alles aan, als ze de kans schoon zien. Ik zag een leeuwin met twee welpen rustig peuzelen aan een zebra. Nog geen 50 meter verder liepen de „overlevenden" rustig te grazen. Ze wisten maar al te goed, dat deze dame niet lastig meer zou zijn.Er is geen heldenmoed voor nodig om foto's te maken. Een auto interes seert hen niet, want die ruikt niet naar een lekker hapje. Maar het is niet geraden om uit te stappen. Het was een buitenkansje om de kampioen Waterbok van het seizoen te zien. Dat zit n.l. zo: wij zagen deze zeldzame kudde van grote reeachtige dieren en al gauw bemerkten wij, dat er maar één mannetje (met horens) bij was. Dat was de grote held, want in het voorjaar wordt er onder de mannen geweldig gevochten. De kampioen krijgt alle wijfjes (voor dat seizoen) en alle andere mannetjes vormen een afzonderlijke „vrijgezellenkudde". Onze heer water bok was dus de gelukkige voor dat jaar en het was hem aan te zien: groot en koninklijk stond hij ons aan te staren tot wij hem te dicht benaderden en hij het sein voor vertrek gaf. De wijfjes bleven nog even staan kijken Toen we in de schemering naar huis reden, zagen we in de buitenwijken van de stad een paar jakhalzen. Die gingen eens neuzen of er nog wat te vinden was bij de huizen. Vuilnisbak- kcnschooiers zijn het. Maar gelukkig volkomen ongevaarlijk. Die Zondagmiddag is onvergetelijk en als ik thuis de lantaren plaatjes van de kleurenfoto's projecteer, dan ben ik in eens weer in Afrika met de negers, de koffieboontpjes, de dieren en de geluiden en de grootse pracht van dit onmetelijk rijke we relddeel. Dat ik het een beetje griezelig voncl toen mijn gastheer de revolvers op tafel legde, de luiken sloot en de alarm-installa tie „op scherp" zette, ben ik allang weer vergeten. Dat radio Londen vertelde over wind en motregen, kon ons niet deren, want ook in deze kleine vesting in Afrika was ons bier weer reuze best. PLOOY Wanneer men op een zon nige Zondagmiddag in New York eens geen afspraken heeft dan kan ik U advise ren een bezoek te brengen aan het hoofdkwartier van de Verenigde Naties. „The Headquarters of the United Nations" zoals hier gezegd wordt, is gelegen tussen de 42ste en 48ste straat en wordt aan de oost- en west zijde begrensd door de East River en de First Avenue. Dit ongeveer 7 hectaren grote gebied is tot interna tionaal grondgebied ver klaard en het is niet het slechtste stukje van New York dat ook nog een beetje van ons is. Wanneer men via een natuurstenen trap het grote terras voor het hoofdgebouw betreedt heeft men een prachtig uitzicht over de East River en hoewel het hier een centrum is van toeristisch bezoek zal men moeten toegeven dat dit internationale stukje grond één van de weinige rustige plekken in New York is. Het 39 verdiepingen hoge secretariaatsgebouw steekt met zijn hoekige doch zeer harmonieuze lijnen scherp af tegen het in zwierige stijl opgetrokken gebouw dat hier „The Assembly Building" heet en dus het gebouw is waar de vergaderzalen gevestigd zijn van de algemene vergadering, de veiligheidsraad, de economische en sociale raad enz. enz. Het gebouw van het secretariaat is ondanks zijn eenvoudige strakke vormgeving een mooi gebouw. De oost- en westgevel zijn geheel opgetrokken uit glas en aluminium. Het glas is blauw-groen en dit geeft niet alleen de gevel een mooie kleur maar het heeft het grote voordeel dat deze soort glas de warmte absorbeert en de invloed van de zonnestraling afweert, wat nodig is om de air-eonditioning goed te laten funetioneren. De air-conditioning is ook van een bijzondere constructie, in iedere kamer kan men nml. een „eigen" temperatuur ontwikkelen, de verschillen kunnen tot 12 graden oplopen. Dit is ook wel nodig want in dit gebouw werken mensen uit alle landen van de wereld die uit de aard der zaak aan geheel verschillende temperatu ren gewend zijn. De noord- en zuidgevel zijn opgetrokken uit fraai grijs marmer uit de staat Vermont. De bezoeker die zich door allercharmantste vrouwelijke gidsen iaat rondleiden komt echter niet in het secretariaatsgebouw, daar zijn nml. alleen kantoren gevestigd waar hard werkende mensen niet gestoord willen worden. Het pronkstuk is het lagere sierlijke Assembly gebomv dat is opgetrok ken uit marmer en kalksteen en dat we betreden via één der zeven hoge zilver-nikkelen deuren. Maar daarover een volgende maal. Ti 10

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1955 | | pagina 10