nze Hillman had ons zonder mankeren
Franse grens gebracht en we bereidden ons
voor om deze laatste douanebarrière te
nemen en snel door te rijden naar Parijs,
waar wij 's avonds 9 uur nog een afspraak
hadden.
De douane bleek echter geheel andere
plannen met ons te hebben. Nadat men, al
visiterend, had ontdekt dat wij een normaal
filmcamera wilden in
voeren in la douce
France kwamen de GRENSINCIDENT
tongen los. Regeling
zus, verordening zo,
voorschrift dit, bevel dat.... U komt er
met de camera niet in. 't Is erg spijtig, maar
gaat U even terug naar de Franse ambas
sade in Den Haag. of nog eenvoudiger
stort hier direct 2500,— cautie en U komt
erdoor!
Daar zaten wij met de ons toegewezen
reisdeviezen en 50.— Hollands geld. En
cle minuten werden kwartieren, en de
kwartieren werden uren en de hoofden
bleven „nee", of liever „non" schudden.
De waard van het
muiieren ingevuld
grenscafé schonk
een vurig glaasje
wijn en beklaagde ons zeer. Bij wijze van de
monstratie legde hij af en toe diepe rim
pels in zijn groezelig voorhoofd om ons
te laten merken hoe er werd nagedacht. Wij
i begrepen, dat als iemand ons kon redden,
hij het moest zijn. „Monsieur
Bernard", als een geweerschot
knalde deze naam van zijn lippen
en voldaan over zijn vondst vulde
hij onze kelken opnieuw met
Frankrijks roem.
Monsieur Bernard had zijn
office aan de overzijde van de
straat en had iets te maken met
inklaren van goederen voor zo
ver wij de woordenvloed, die de
kastelein na zijn eerste atoom-
kreet over ons heen deed vloeien,
konden begrijpen.
Wij naar Monsieur Bernard, die
met dromerige hondenogen de
nieuwe grensbewoners opnam en
met een half oor het droevige
cameraverhaal aanhoorde. Al
thans ten dele aanhoorde, want
we waren nog niet aan onze dra
matische financiële climax toe,
of hij schudde op de gebruike
lijke internationale wijze „non".
Maar nu waren wij niet zo snel
meer af te wijzen, met deze laat
ste kans voor ons achter zijn
afgeleefd bureautje lieten wij ons geheel
gaan, aangevuurd door de prettige werking
van de vin rouge!
„Monsieur Bernard, wij komen van de Hei-
neken's Brouwerij en we moeten naar Pa
rijs. Vannacht komen er twee camions over
de grens en die moeten we morgen opvan
gen voor het maken van een filmopname."
„Ah... mon cher monsieur, dat is heel wat
anders, pour la brasserie Heineken! Maar
dat gaat natuurlijk."
De kreet Heineken
werd doorgeschreeuwd
naar het achterkan
toor en na veel for
te hebben werd de
camera verzegeld. In Parijs zou de douane
dit zegel weer plechtig verbreken.
Er werden ongeveer duizend handdruk
ken met mijnheer Bernard gewisseld en we
mochten Frankrijk binnenrijden op de
naam van Heineken. 't Was middernacht
toen we aanbelden bij onze afspraak, Jan
(Paris vous parle) Brusse. Gelukkig wist hij
nog een goed adresje waar men zelfs op dit
uur begreep wat Franse kaas wil zeggen en
waar een fles rosé maar 180 francs kostte.
Ti.
Ytzen Brusse filmt de
flessenparade naar
de etiketteermachine
vanaf de pasteuri-
seermachine.
De tapperij in
filmlicht.
De camera draaitde
meelwagen wordt
langzaam in bewe-
ging gebracht.