intensief met de Italiaanse wijnen heeft
beziggehouden als sommige kenners
van deze wijn in Nederland, enig inzicht
krijgt in kwaliteitsaanduidingen en on
derscheid van soorten.
Beginnen we dan met vast te stellen dat
er Chianti is, die volgens de gebruikelijke
vinificatiemethode wordt gewonnen, in
het algemeen de Chianti die oud kan
worden en aan de andere kant de lichte
fruitige vrolijke Chianti, die voor de ex
port meestal op de fiasco wordt gebot
teld en die bereid is volgens een heel
speciale methode die „governo" wordt
genoemd. Hieraan is een aardige lief
desgeschiedenis verbonden:
Een Italiaanse staatsman, de barone
Bertino Ricasoli, die in 1861 Cavour op
volgde als premier van Italië, was niet
wat je noemt een erg mooie man. Omdat
hij erg vast in zijn principes was, werd hij
Barone di Ferro (de ijzeren baron) ge
noemd. Op de een of andere manier was
deze man er in geslaagd een bijzonder
mooie vrouw te trouwen en kwam daar
mee op een feest. Het schijnt dat een
jongeman aldaar wat te veel aandacht
aan deze schoonheid heeft besteed, wat
de jaloezie opwekte van de barone di
Ferro. Hij heeft dan ook onmiddellijk af
scheid genomen en is met zijn vrouw
samen linea recta naar een afgelegen
kasteel gereden in Brolio, waar hij zijn
echtgenote heeft gehuisvest tussen de
sombere kale muren in de onvruchtbare
heuvels.
Het schijnt, dat hij tijdens verveling daar
er in slaagde een aloude vinificatieme
thode uit Toscane (de provincie waarin
Chianti ligt) weer tot nieuw leven te
brengen.
Deze ,,governo"-methode bestaat daar
in, dat vijftig tot tachtig procent blauwe
druiven de Sangiovese worden ver
mengd met Malvasia, Trebbiano en Ca-
naiolo Nero. Bepaalde verhoudingen
zijn niet voorgeschreven, maar in het al
gemeen wordt tien tot dertig procent van
de drie laatstgenoemde druivesoorten
in de Chianti vermengd. De Malvasia en
de Trebbiano zijn witte druiven, die aan
de rode wijn uit de Sangiovese-druif een
frisse smaak verlenen. Dit effect wordt
nog versterkt, doordat men enkele da
gen vóór de oogst tien procent van de
beste druiven plukt en deze in de zon
laat indrogen. Deze tien procent wordt in
december aan de inmiddels uitgegiste
overige wijn toegevoegd, welke opnieuw
begint te leven waardoor de rest van de
suikers wordt vergist.
MASS,
ILUCCA PISTOIA
FIRENZE
AREZZO#
"siena»
•GROSSETO!
Folklore en traditie worden uitgebeeld in de
rijkbewerkte legfusten, waarin de Chianti
twee of drie jaar rust.
Vooral van Franse zijde is er in het ver
leden nogal wat kritiek geweest op deze
methode, waaraan men een beetje
schouderophalend voorbijging.
Heden ten dage erkennen gerenom
meerde wijndeskundigen (en zeker zij,
die de verkoop van wijn „primeur"
proberen te bevorderen) dat de „gover-
no"-methode zo gek nog niet is. Men
vervroegt namelijk de fermentation ma-
lolactique. Dit is de appel-melkzuregis-
ting ook wel tweede gisting genoemd
die normalerwijze in mei volgend op
de oogst plaatsvindt.
De wijn, die op deze wijze werd gewon
nen, moet men bij voorkeur jong, dat wil
zeggen binnen vier a vijf jaar drinken.
Zijn gewaardeerde eigenschappen zijn,
en daarom heeft men ook zoveel moeite
gedaan om dit te bewerkstelligen, dat de
wijn fris, fruitig en zelfs een tikkeltje pé-
tillant is. De Chianti, die een langer leven
beschoren is, zal men op de normale
wijze bereiden en niet eerder dan twee
jaar na de oogst op fles brengen. Voor
de gereglementeerde toevoeging ,,Ri-
serva" is zelfs een fustrijping van drie
jaar voorgeschreven. Naast het reeds
aangeduide gebied Chianti Classico
bestaan er nog zes produktiegebieden,
die met name voor de kwaliteitscontrole
worden genoemd, te weten
Montalbano
Rufina
Colli Fiorentini (heuvels rond Florence)
Colli Senesi (heuvels rond Siena)
(Colli Aretini (heuvels rond Arezzo)
(Colline Pisane (heuvels rond Pisa)
De Chianti van de Colli Aretini wordt ge
woonlijk erg jong gedronken, liefst bin
nen een jaar. De Chianti van de Colline
Pisane staat bij de Italianen niet hoog
aangeschreven. Daarentegen worden
de Chianti Rufina en die van de Colli
Fiorentini hoog gewaardeerd. De Nipoz-
zano, die ook uit dit gebied komt, kan erg
oud worden en brengt hoge prijzen op.
Tot nog toe spreken wij steeds over rode
Chianti en het is een uitgemaakte zaak,
dat Chianti rood is. Er is ook witte wijn op
fiaschi in de handel gebracht, afkomstig
uit dit gebied, die men witte Chianti wilde
noemen. Het is duidelijk, dat een goede
naam zeker verkoopt en als zodanig ge
makkelijk zijn weg over de wereld zou
vinden. Er bestaat echter geen witte
Chianti. Hoogstens zou men kunnen
spreken over een „bianco di Chianti"
wat iets heel anders is, want het betekent
gewoon een witte wijn uit Chianti. De
Denominazione Chianti Bianco bestaat
niet, wat en wie het ook beweert.
Toevalligerwijze vond ik in Civilta del
Bere, vakblad voor de wijnhandel in
19
Eén van de heuvels in Toscane, waarover in dit artikel wordt geschreven.
