No. 16
HET D','ZAALLICHT
Februari 1943
Frans ch en en Engelsenen. Daar
in de landen, waar genoemde
heeren thuis behoorden, het
schermen met het geweer niet
bekend was, althans niet op
de wijze, zooals dit wapen
in Holland als wedstrijdwa
pen werd benut, werd n de
mannen, die zich voor den
wedstrijd hadden opgegeven,
door den Hollaidschen onder
wijzer en den booswicht,
waarover het straks zal gaan,
gelest. Er was plm.6 ipaanden
om voor te bereiden, doch
reeds na drie ervan zeiden
de heeren: Nu weten we het wel.
zr is natuurlijk om deze geste
braaf gelachen, doch wie het
laatst lachten, dat waren zij,
die bewezen, dat bij een voor
bereiding, hoe kort dan ook,
mits goed begrepen, men door
"zelfstudie" heel wat bereiken
kan.
Als prijzen waren be
schikbaar gesteld: een ver-
guldzilveren en een zilveren
medaille door den officiers-
sc&ermbond in Holland}, een
prachtige zilveren beker van
Chineesch maaksel en met dra-
kenversiering en een paar
kleine kunstvoorwerpen. Die
beker nu was als derden prijs
gegeven door den Nederlandschen
gezant, die den medailles den
voorrang gegeven had. Die be
ker v/as het, die de begeerte
had opgewekt van hem, die, ge
zien de reeds behaalde resul
taten, de meeste kans had op
dei eersten prijs. Die beker
moest en zou mee naar Hol
land en zelfs de belofte van
den Commandant dat hij voor
een onderscheiding zou wor
den voorgedragen, indien hij
als eerste eindigde, kon hem
niet van zijn hebzuchtige ge
dachten afbrangen. De beker,
de beker, de beker en niet
anders! De duivel had hem
stevig te pakken...
Eindelijk brak de dag
van den wedstrijd aqn. De
jury werd gevormd door Duit-
sche, mransche en Hngelsehe of
ficieren, gecompleteerd door den
Hollaadschen commandant, terwijl
de ho Hands che onderwijzer als
Hoofdsecondant zou fungeeren.
Alle inschrijvers kwamen op,
zoodat het in de sportzaal een
waar nabel was. De "sportsman-
met-de-beste-kansen" had intus-
schen een listig plan uitgebroed.
Hij wist de nummering der scher
mers en rekende: als^ik van num
mer-zooveel win en ik verlies
van nummer-zooveel, dan kom ik
tegen nummer-zooveel en die kan
ik gemakkelijk hebben, dus kan
de derde prijs mij niet ontgaan!
De duivel lachte in
zijn vuistje, maar het inter
nationale reglement zorgde voor
de afstraffing van de intrige,
net maakte, dat, toen hij van
nipmer-zooveel verloren had, hij
niet tegen de nummer-zooveel
kwam waarvan hij moest winnen,
ja, die zelfs in 't geheel niet
ontmoette, zoodoende kwamen de
andere nummer-zooveels er heele-
maal niet meer op aan. Hij wist
er zelfs geen touw meer aan
vast te knoopen en schermde,
hopeloos, verdronken in de poel
zijner eigen zonden, verder on
der booze en verbaase blikken
van allen, die er geen snars
van snapten.
Als vijfde prijswinnaar
kwam hij aan. no.1 werd een ja
panner, No.2 een Duitscher, No.3
een Franschman enz. Die nam dus
de drakenbeker mee naar Toulon
of Brest, wat nooit gebeurd zou
wanneer een nollander zijn
plicht had gedaan en indachtig"
zou zijn geweest aan het woord
"Sportiviteit" in plaats van
listig te rekenen in verband
met zijn hebzucht.
riij heeft zich over
het gebeurde zoodanig geschaamd,
dat hij bij de Atjeh-episodes
die 's avonds werden opgevoerd,
gaarne in werkelijkheid één
der denkbeeldige gevallenen
zou zijn geweest...
P.R.
