No .15
nEx DWAALLICHT
Januari 1943
Onvervulbare verlangens
PANDEN
Ikzelf ben nooit eén groot
danseur geweest. Het kan zijn,
dat mijn beenen er te lang voor
waren, of het grondvlak van mijn
schoenen te groot, maar ik stel
me toch in ieder geval voor, dat
Terp^JfSchore altijd eenigszins
medelijdend moet hebben gegrin
nikt, wanneer zij mij aan den
slag zag. En kennende mijn on
volmaaktheid op dit gebied, ben
ik dan ook nooit wat men noemt
een dolle dansliefhebber geweest.
Maar ik lustte vroeger ook geen
spek, en nu
Jack Paine is - althans
voor ons - uit den aether wegge
vaagd en ook Henri Hall wordt
overstemd door het alom bekende
tuielurelu. Maar Theo Uden Mas-
man is er nog en zoo kan het ge
beuren, dat ik, als heelemaal-
geen-dansliefhebber, toch op een
onbewaakte Zondagmiddag plotse-
loos mijn echtgenoote omvat en
met haar op het onweerstaanbaar
rythme van "Dag, schatteboutje"
of de Baron, die niet thuis is,
door de kamer schuffel, totdat
ik haar in mijn beperkte leids
manskunst de hardheid van een
tafelpunt laat voelen of een
vaas ergens afzwiep en dan is
het uit!
Maar ik kan mij indenken,
dat bij andere, nóg jongere
menschen, dat dansverlangen nog
veel acuter is en dat die het
als een gruwel beschouwen, dat
de mooie parketvloer van de Scherm
zaal daar maar constant werkeloos
ligt
Een paar weken geleden zijn
de wijze mannen van de Sportclub
- U zult begrijpen dat ik daar
het Bestuur mee bedoel - bij el
kaar geweest om één en ander te
bespreken. Er waren stemmen op
gegaan om onder auspiciën van
St.Glandestinus een dansmiddag
te houden om aan de langzamerhand
op barsten staande foxtrott-
neigingen een uitweg te verschaf
fen. Het heeft niet mogen zijn.
Ziehier het bestuursbesluit:
HET BESTUUR van de Sport
club H.B.M.,
OVERWEGENDE, dat de naaste
omgeving van Ommen geenszins een
lustoord genoemd kan worden;
dat Amersfoort/Leusden even
min een verblijfplaats is waar
uitbundige vreugde heerscht;
dat Scheveningen vroeger
een aardige plaats was, maar~dat
er op ft oogenblik niets aan is;
HEEFT BESLOTEN, nauwkeurig
toe te zien op de naleving van de
wetten en verordeningen, waaraan
het vereenigingsleven van deze
dagen gebonden is en de leden te
verzoeken, hun danslust voorloo-
pig nog te willen bedwingen.
Ik heb met bloedend hart,
doch met volle overtuiging, dit
besluit gesteund. En er waren vele
dingen om mijn gemoed tot troost -
zij het dan ook schrale troost -
te strekken. Er is nu eenmaal zoo
veel, dat wij gaarne zouden willen,
doch dat zonder levensgevaar voor-
loopig nog niet mogelijk is. Ik zou
ook wel v/eer eens na een clubavond
s nachts om half drie een pannekoek
je willen eten aan de beruchte auto
matiek op de Ceintuurbaan^ ik had
dit jaar ook liever een kerst-schiet-
kaartavond gehad met een prijzen-
tafel, doorbuigende van wild, gevo
gelte, worst en paling; ik had óók
graag het bier een beetje sterker
en sommige bepalingen een beetje
zwakker, maar al die dingen zijn
nu eenmaal op 't oogenblik onmoge
lijk. Daarin hebben wij ons te
schikken. Ook in de dansloosheid.
Mijn beenen, die aL niet
■meer voetballen kunnen, haken naar
andere genoegens en ik had mijn vu
rige hoop o.a. op het dansen gevestigd.
Maar iedereen zal het met mij eens
zijn, dat wij van onze bestuursleden
geen persoonlijke risico's mogen ver
langen, die niet overzien kunnen
worden.
En daarom zet ik voorloopig
mijn training maar op het slijtende
tapijt van de huiskamer voort, mijn
training voor de groote dans-marathon
op de eerstvolgende clubavond na den
oorlogl
vdz
