No. 7
HET DWAALLICHT
Mei 1942
BELEVENISSEN VAN EEN
AMATEUR - OORLOGS - TUINDER
Ik wou er niet aan, ik hou
niet van gebondenheid,m'n vrijheid
is m'n leven.Maar nadat Mr:H.voor
de 2e maal ons nog eens de kans op
hongerlijden had voorgespiegeld en
ik een liefhebber ben van 'n aard
appeltje en bruine boonen met
SPEKVET III,begon ik 'm toch te
knijpen en heb me maar opgegeven
voor 'n tuin. En toen kwam de
brief,"Kragtv/ijk No17".Zaterdags
meteen betalen en pootgoed halen
en stonden we in de rij,amateurs
en vakmenschen,met menschen die
het meer gedaan hadden en beginne
lingen, allen met koffers en zakke
gewapend om de buit in ontvangst
te nemen. S'Avonds meteen landje
verkennen en vast wat ploeteren,
wat 'n kluiten, wat 'n kluiten.
Niet te laat naar huis. Zondag
zou de groote slag beginnen.
Zondagmorgen om 9 uur op het pad,
aangekomen direct contact met
mede-landeigenaren en aan goeden
en slechten raad geen gebrek.
De een zei: "Je kunt die aardappe
len er zoo wel in stoppen,tusschen
de kluiten in,dat doen de boeren
ook wel." De ander zei: "Die
grond meneer, 't is een schande,
zooiets af te leveren, die moeten
we heelemaal weer omspitten."
Ik dacht,de een wil dat zoodje om
spit ten, de ander wil de boel er
zoo in stoppen,laat ik den midden
weg nemen;laat ik het ergste kluit
je een klap op z'n kop geven en
dan pooten maar. Eerst meten en
dan maar meteen met de schop,
maar dat ging niet,ik moest een
pootstok zien te krijgen anders
werd het niets,want toen het eer
ste aardappeltje er in zou gaan
met de schop,kwam er 'n plag naar
boven, die niet leuk meer was.
Maar ja, een pootstok had ik
niet, dan m'n stok met "No:17" uit
den grond en daar mee prikken.
Maar dat was geen houvast, daar
zat geen handvat aan en ging dus
ook niet. Gelukkig had een ervarer
buurman verderop,een pracht van
'n pootstok en daar begonnen we,
kuiltje,aardappeltjekuiltje,
aardappeltje
Ik prikken en m'n vrouw stopte
ze er in. Op ongeveer de helft was
ik krom,had geen rug meer en begon
eenigszins op "Opa,achter de gerani
ums van St.Jacob" te lijken. Maar
aan het eind,was ik er schijnbaar
door,ik had m'n rug weer terug.
De aardappel-sport lag me weer als
andere sport, ik ben 'n man van de
lange afstand.
Na een poosje, midden in de
pooterij,kwam een andere buurman
kijken,'n eenige kerel, gevat, over
al op rijmen en met 'n gezicht van
Slim Summerville van de oude
Amerikaansche films, van vroeger.
U heeft 'n rooie kop,maar schiet
aardig op, en zal na dit zweeten,
Uw eigen aardappeltjes eten, zoo
sprak m'n buurman en ging weer naar
"z'n eigen kluiten-veldje. Ik had
net weer een nieuw rijtje gepoot,
toen m'n vrouw zei: "Zeg,hebben we
dit rijtje al niet zoo even gezet"?
Ik zeg: "Ben je mal,dat kan toch
niet." "Ja, maar door dat kletsen
van Slim (want zoo hebben v/e
hem al gedoopt)hebben v/e ons vast
vergist". Enfin,voor alle zekerheid
'begin ik het laatste aardappeltje
weer op te graven en jawel hoor,
daar komen er twee voor den dag,
hadden we die rij dubbel gepoot en
begon ik dat heele rijtje weer op
te graven en of de duvel er mee
speelde, af en toe waren allebei de
aardappeltjes haast niet meer te
vinden.
Het is verder voor elkaar en
klaar gekomen en zijn we begonnen
om de rest van het veld klein te
maken voor de bruine boonen, maar
wat 'n scherven, witte,bruine,
groenewit- met blauwe scherven en
vele soorten gekleurd glas, het leek
wel iets voor het oudheidkundig
museum en verwachtte ik ieder oogen-
blik de welbekende pot met goudstuk
ken te zullen vinden.
M'n vrouw was vertrokken om
voor de pot te zorgen, want we had
den een reuze honger gekregen van
dat harde werken en je krijgt dei in
druk, wat je van den winter overhou
den moet dat kom je nu tekort, dus
die heele bedoening blijft lood om
oud ijzer, want ik eet vandaag
eens zooveel als anders.
Maar het is nu te laat. Sr is al
zooveel aan gedaan, dat v/e er nog
