6
In de vlammen van het haardvuur Xostten mijn gedachten zich op.
Plotseling schoot er een groote vlam uit den haard5 tijd om achteruit
te springen was er niet. Steeds grocter werd de vlammenzee, ondraag
lijk de hitte. Alleen een sprong door vlam-en-al kon me redden.
De sprong in de-ijzige diepte achter het vuur gelukte en met
een gevoel van "Gered!" was ik opeens op weg naar de schermzaal. Ik
constateerde, dat ik geen enkele brandwonde had opgeloopen en wilde
juist de poort indraaien, toen Hessink me plotseling tegenhield.
"Jij ook hier?" wilde ik juist zeggen, doch de woorden bestier
ven me op de lippen... Met woest rollende oogen keek Hessink mij aan
en hij scheen klaar te staan om mij te bespringen.
"Das Alte strürztïl" schreeuwde hij plotseling uit en om kracht
bij zijn woorden te-zetten, wees hij naar de groote, sterke fabrieks
schoorsteen, die met donderend geraas ineenstortte.
Het angstzweet brak mij uit.
Ineens verschenen allein de Amsterdamsche schermwereld bekende
figuren. Als gekken grijnsden zij mij aan om dan plotseling met dui-
yolsche gezichten als op een afgesproken teeken een kring om mij te
-yormen en mij nauwer en nauwer in te fluiten.
Met doffe, -onmenschelijke stemmen-spreekkoorden zij toenx
"Das Alte stürztl!.... Das Alte stürzt!Ieerst langzaam, woord
voor woord accentueerend, dan sneller -en sneller, steeds weer dichter
op mij aandringende.
Cmhoog ziende, merkte ik bijtijds, dat lange Jansen mij wilde
grijpen en als een soort van Schaffelaar dook ik naar beneden, tus-
schen de verschillende beenen door, buiten de kring.
Ik dreigde te stikken van benauwdheid, rukte mijn boord van
mijn hals en zette het op een loopen. Maar toen ik even achterom^keek,
merkte ik, dat de heele stoet mij achtervolgde en, hoewel ik sprintte,
een Osendarp waardig, mjji vervolgers schenen wel te zweven en zonder
krachtsinspanning haalden zij me langzaam maar zeker in. Lang zou ik
dit niet kunnen uithouden, drong het tot me door.
Ik meende geluk te hebben, toen het verkeerslicht achter me
juist op rood wipte, doch "en masse" sprongen mijn belagers over de
tramdraden naar de andere kant. En meteen greep hun kring weer als
een tang om me heen! ---
"Das Alte stürztlII" schreeuwde Hessink weer en onmiddellijk
werd het als een rauwe kreet door het heele koor herhaald.
Mijn haren schoten overeind; nergens zag ik een uitweg. Tot
dat ik eenige clubgenooten in de verte ontwaarde. Dit gaf mij kracht
om met horten en stoeten uit te roepen "Wat moeten jullie van mij?!"
De helsche lach, die daarop volgde, deed mij sidderend ineen
krimpen.
Maar een doodsche stilte viel in, toen iemand aan Hartog vroegs
"Waar bleven jullie met het I.B.-degen-toumnoi?"
Afwezig antwoordde Hartogs"Ik weet het niet, meneer kan het
beter gezien hebben." en hij wees op één onzer bestuursleden, die,
onder luid sirenegeloei, op een brandweerwagen gezeten, verantwoorde
lij kheidshalve zoo juist varen gearriveerd.
Onder wijl ging de eerste spreker voort: "Waar bleven jullie,
waar bleven de ouderen, waarom den jongeren niet een kans gegeven?
Waar bleven zij, die steeds de oude roem van H.B.M. droegen?"
Wij zwegen, maar brullend herhaalde de massa ipi onze plaatss
'Das Alte stürzt!!.. Das Alte stürztl!"
Schuchter waagde ik eindelijk te zoggen, dat enkele ouderen
verhinderd waren en dat de jongeren niet waren opgesteld, doch als
antwoord hierop zwaaide men woest net eenige levensgroote boete
kwitanties voor het hiet-opkomen tijdens competitie-wedstrijden.
Wijdoogen, die mij intusschen terzijde was gekomen en een
oplossing trachtte te vinden, keek mij mismoedig aan. "Zouden zij
dan toch gelijk hebben?" dacht ik, Zou de beschuldiging dan toch
waar zijn? Zouden de dreigende woorden, die mij nog steeds in de ooren
echo-den dan toch ook van toepassing zijn op de roemruchte schorm-
afdeeling van de Sportclub H.B.M.
Maar daar verscheen plotseling onze Maestro Sjerp ten tooneele
In zijn volle lengte richtte hij zich op en, terwijl het gejoel der
anderen als hf 0 booverslag vers tornde, dreunde zijn stem als Wodau '"n
g.s wolken 3 - - -
"Da 3 A 1 t g stürst - 01 c b 1 i
De massa kromp ineen hij dit laarste woord, doch vóór i.k 0; -
