Wij worden heel andere mensen
in een heel andere wereld
I"\ r gebeurt in de wereld van vandaag zoveel, dat wij nauwelijks merken, dat wij hele
li nieuwe mensen aan het worden zijn in een hele nieuwe wereld. Een nieuwe wereld,
die met veel pijn bezig is geboren te worden.
Geen enkel deel in onze moderne maatschappij, is nog gelijk aan dat van 25 jaar geleden.
De eindvorm van al die delen, die samen de maatschappij, de wereld zijn, is nog niet
gevonden als die vorm al ooit gevonden wordt.
We zijn erachter gekomen, dat een oorlog geen enkel probleem of conflict opruimt, hoe
spannend de situatie Cuba, Indië-China, Berlijn, Laos, etc. op een gegeven moment
ook is. Op het kritieke ogenblik wordt er gepraat.
We zijn er ook achter gekomen, dat de economie van een land niet volledig kan worden
overgelaten aan de vrije krachten van vraag en aanbod. Vrijwel elke regering voert een
economische politiek en hoeveel daarop ook aan te merken is, één ding schijnt zeker
te zijn: een crisis, zoals de ouderen in de jaren dertig hebben gekend, zal, naar wij
hopen want niets in dit leven is zeker niet meer voorkomen. De angst of er
morgen nog wel brood op de plank zal staan is geweken. We zijn er eveneens achter
gekomen, dat rassendiscriminatie de wereld geen stap vooruit helpt en dat volkeren die
nog onder primitieve omstandigheden leven evenveel recht op bestaanszekerheid hebben
als de volkeren in onze westerse landen.
ZONDER OPTIMISME GEEN VOORUITGANG
»at betekent allemaal niet, dat we de oplossing van die zeer verschillende problemen
hebben gevonden, maar we denken er tenminste over na en we proberen tot een
oplossing te komen. We falen vaak en dat geeft teleurstelling en veroorzaakt
misschien ook wel eens défaitisme, maar toch, de wereld gaat langzaam maar zeker voor
uit, ondanks alle spanningen, ondanks alle conflicten, ondanks koude oorlog.
Een ongerechtvaardigd optimisme?
Laten we het hierover eens zijnals er geen optimisme bestaat is er ook geen vooruit
gang, want niets werkt zo verlammend als pessimisme en cynisme. Lees het boek Smeu
lende Wereld van Anton Zischka maar eens. Het is pas verschenen en het is een goed
geschreven reportage van wat er in Afrika en Azië aan de hand is. Men zal eruit kunnen
lezen hoe er ondanks alles, enorme fouten, grensconflicten, communistische infiltraties
en al wat dies meer zij, opbouw is, het aanboren van nieuwe mogelijkheden voor een
beter bestaan. In het licht van deze mogelijkheden moeten wij ook het nieuwe associatie
verdrag zien, dat eind december is gesloten tussen de landen van de Europese Economi
sche Gemeenschap en achttien onafhankelijke Afrikaanse staten. Deze landen waren, toen
het Verdrag van Rome werd getekend, nog koloniën en deze koloniën werden met de
EEG verbonden door een associatieverdrag. Toen ze onafhankelijk werden verwierven zij
uiteraard ook het recht om uit te maken of ze nog wel met die EEG geassocieerd wilden
blijven. In jonge landen gaan de golven van de emotie weieens hoog en men neemt dan
al gauw een term als neo-kolonialisme in de mond. Deze landen begrepen echter dat
wanneer ze werkelijk onafhankelijk wilden worden ze ook economisch bestaansrecht
dienden te hebben. Van een mooie vlag en een volkslied alleen kan men nu eenmaal
niet eten. Nu is de EEG niet alleen een economische eenwording, zij heeft ook een
politiek beginsel. Deze Afrikaanse staten verklaarden nu dat beginsel van het Europa
van de Zes te delen en zich te willen associëren.
OP DE BEEN HELPEN
Hl at betekent dat nu
Dit betekent dat deze Afrikaanse landen vele van hun tropische landbouwprodukten
zonder invoerrechten op de markt der EEG-landen kunnen brengen. Maar wat nog
belangrijker isde Zes hebben zich verplicht deze staten bij te staan in hun economische
opbouw. Daartoe is een bedrag van 730 miljoen dollar gekomen, dat de zes landen van
de EEG bijeen zullen brengen. Dat is dus omstreeks 2*/2 miljard guldenTe besteden
in vijf jaar, te verstrekken door de Europese Investeringsbank, een orgaan van de
Europese gemeenschappen.
3
