Het voetballen ging niet door in Doorn, maar
A. van B.
Ik heb een meisje zien overrijden
.wat wel doorging was de gezellige mid
dag en avond, waarvan ik u hier een klein
overzicht geef.
De voetbalwedstrijd die een Amstelelftal
tegen SVMD (de mariniers) uit Doorn
zou spelen, was al een keer uitgesteld en
kon op 12 januari j.I. weer niet doorgaan,
o.a. wegens de gesteldheid van het terrein.
Toch zijn de spelers met een bus naar
Doorn gegaan en om vijf uur konden ze
verwelkomd worden door korporaal Ten
Kate, de leider van deze dag. In de man-
schappenkantine, die met slingers en ge
kleurde lampjes was versierd, dronken we
koffie en in plaats van de wedstrijd kwam
nu een film over de opleiding tot marinier.
Een zeer interessante en mooie kleurenfilm,
die ons tot het einde boeide.
Nadat we een aperitief hadden gedron
ken deden we de rijsttafel alle eer aan.
De heren Ten Kate en Struiksma wissel
den een aandenken aan deze dag uit.'
Terug in de feestzaal dansten we op de
tonen van The Fighting Cats, er werd
bingo gespeeld en gelachen om Ab Krab,
de humorist.
Dit alles werd ons gratis aangeboden en
het verheugde ons dan ook, dat we een
tegenprestatie konden leverenten bate van
een mariniersfonds werden allerlei artikelen
verkocht, zoals glazen, lepeltjes, asbakken.
Uiteindelijk kwam dan weer het moment
van afscheid nemen en wij dankten allen
hartelijk die verantwoordelijk waren voor
deze avond.
Op de terugweg weigerde de voorruitver-
warming en onze chauffeur L. (we moch
ten Leen zeggen) Korenwinder kon dus
praktisch niets zien. Steeds moest hij pro
beren de voorruit schoon te houden, maar
in de buurt van Utrecht kon hij een anti-
vriesmiddeltje kopen, zodat het euvel gro
tendeels verholpen kon worden. Zo kwa
men wij veilig in Amsterdam. Bravo Leen.
bedankt.
Onderstaande open brief troffen wij aan in het huisorgaan van de Wheeling Machine
Products Company in West-Virginia. Wij hebben hem voor u vertaald, omdat we hem
niet alleen in Stimulans, maar m nog veel meer tijdschriften en bladen gedrukt zouden
willen zien, omdat we het een brief vinden die iedere man achter het stuur zou moeten
lezen en herlezen.
(Uit: Stimulans, huisorgaan van N. Samson N.V., Alphen aan de Rijn)
t
Ik heb een klein meisje zien overrijden.
Ik zag haar vader naar haar toe rennen
en ik zag hoe hij haar tegen zich aan
drukte, terwijl zij krampte in haar doods
strijd. Ik zag de ineenstorting van alle
hoopvolle verwachtingen, van alle plannen
die voor dit kleine meisje waren gemaakt,
en ik zag de verbijsterde wanhoop op het
gezicht van de vader. Alles wat ik doen
kon was bidden.
Bidden, dat dit nooit meer zou gebeuren.
Vandaag is mijn dochtertje zes jaar oud
voor het eerst naar school gegaan, droef
geestig nagekeken door Joep, haar spaniel,
die al zijn twijfel uitjankte aan het nut
van naar school gaan. Vanavond hebben
we samen over de school gepraat. Ze heeft
me verteld over het meisje dat voor haar
zit, een meisje met blonde krulletjes, over
de jongen die alsmaar gezichten trok, over
de juffrouw die écht waar alles ziet,
ook al staat ze met haar rug naar de klas,
over de bomen op de speelplaats en over
het grote meisje dat zegt dat Sinterklaas
niet bestaat.
We hebben gepraat over een heleboel din
gen onvoorstelbaar gewichtige, onbe
langrijke dingen.
Nu, terwijl ik dit schrijf, slaapt ze. Ze
slaapt, zo diep als alleen kinderen slapen
kunnen, met haar lievelingspop in haar ar
men. Als die pop stuk gaat, als ze zich in
haar vingers snijdt of haar knieën kapot
valt, dan kan ik haar helpen en troosten.
Maar die straat. als ze die straat over
steekt, dan is ze in uw handen. Hoe graag
ik ook zou willen, ik kan niet altijd bij
haar zijn, en daarom vraag ik u die dit
leest: help mij op haar te passen. Alstu
blieft, rijd voorzichtig, rijd langzaam in de
buurt van scholen en bij kruispunten. En
probeer er alstublieft aan te denken, dat
kinderen soms vanachter een geparkeerde
auto komen hollen. Laat mij mijn dochter
tje houden.
Mijn diepe dank, voor alles wat u voor
haar wilt doen.
Met vriendelijke groeten: een vader
18
