Een fleurig stukje Nederlanddoor Charles Ruys
Over Frankrijk kan je urenlang redetwisten. De een zegt: „Wat een heerlijk, gezellig
land, wat een oase". De ander: „Wat een miezerig land, dat Frankrijk, 't Is een aaneen
schakeling van vervallen steden en verveloze dorpen". En als u 't mij vraagt (toegegeven,
dat doet u helemaal niet, maar ik zeg het toch) dan antwoord ik: „Ze hebben allebei
gelijk". Nu zegt u waarschijnlijk: „Wat wil die man, hij praat met alle winden mee" en
ook dat kan ik niet tegenspreken. Flet is niet anders. Je kunt ieder land en dus ook
Frankrijk door velerlei brillen bekijken. Deze keer zou ik het even willen zien door
de brillen van onze renners in de Tour de l'Avenir, ge weet wel, die wielerwedstrijd
over veertien etappes voor landenploegen, waarin de Nederlandse ploeg zo'n geweldige
beurt maakte. Ik mag met enig recht over de ervaringen van de onzen spreken, omdat
ik er als chaujfeur-tolk-manus-van-alles bij was.
it jaar begon deze zware wedstrijd te Hugens, Lex van Kreuningen, Miel Ver-
|l Bordeaux, de stad die zijn naam gaf
aan allerlei wijnen, goede en slechte,
naar het mij voorkomt, 't Was heet in
Bordeaux en voor zover de verzorger het
toeliet pakten onze renners af en toe
een lekker koel biertje. Lekker fris. Bo
vendien wisten ze precies wat ze aan bier
hadden, van wijn moesten ze niets heb
ben. Wisten ze veel wat die Fransen daar
allemaal instopten.
Overigens hadden we wel plezier, daar
in Bordeaux. Uit alle landen waar de
wielersport een belangrijke rol speelt
kwamen langzaam maar zeker de ploegen
opgedaagd en het was dus handenschud
den geblazen; allerlei oude kennissen en
nieuwe eenden in de wielerbijt.
De „oranjeclub" bestond uit ploegleider
Jef Janssen, de renners Jan Janssen (geen
familie van de baas), Henk Nijdam, Jan
deed geen bek open, kennelijk geremd
door de zalftoon der dames. Hij ver
dween in de keuken waar zijn mand staat.
Mijn vrouw die zichtbaar onder de in
druk was van het relaas, kocht een paar
boekwerkjes, waarna de dames verdwe
nen.
Ik zat in de huiskamer, bezig mijn doen
en laten van die dag aan een rapport toe
te vertrouwen, toen mijn vrouw binnen
snelde. Aan haar oogopslag kon ik zien
dat zij niet voor grappen te vinden was.
Zij vroeg mij wat ik nu weer had uitge
haald. Het vlees voor de Kerstmaaltijd
was verdwenen.
Gezamenlijk renden wij naar de keuken,
gewend als wij zijn moeilijkheden samen
op te lossen.
Het vlees was inderdaad verdwenen!
Al spoedig was het raadsel opgelost: on
ze hond had het opgegeten. Met de oren
in de nek zat hij in zijn mand.
Merkwaardig, zou hij het gesprek met de
dames begrepen hebben?
Ik verzeker u, dat wij hem genoeg te
eten geven.
E. van Kan
straete, Leo Knops, Kees de Jongh en
Raf Gijsel, soigneur Piet Liebregts, me
canicien Jan Willemsen en ondergeteken
de. T)e buitenlanders keken met eerbied
naar de Nederlanders, want ze wisten
wel dat dit een stelletje ijzervreters was.
En ze hebben het geweten, de wegrenners
uit al die andere landen. Vanaf de aller
eerste dag speelde ons team de eerste
viool, wat des te gemakkelijker kon om
dat zij die dit de rest van het jaar doen
de vrouwen en verloofdes noodge
dwongen in Nederland waren gebleven.
Iedereen die een beetje met sport op de
hoogte is weet natuurlijk allang dat Jan
Janssen drie etappes won, Jan Hugens
twee, Leo Knops en Lex van Kreuningen
ieder één. Ziezo, dat waren er dus samen
zeven, oftewel precies vijftig procent,
want er waren veertien etappes in totaal.
Al die andere naties moesten dus tevre
den zijn met de andere helft. Met z'n
allen
LANDENKLASSEMENT
Tussen alle bedrijven door won ons team
met groot vertoon van macht het lan-
denklassement, Jan Janssen, Henk Nij
dam en Jan Hugens reden om de beurt
in de gele leiderstrui, kortom, het werd
een knalsucces waar sportjournalisten uit
alle windrichtingen in vele talen grote
verhalen over schreven. Ginds, op de
klimmende en dalende Franse wegen,
werd een brok good-will voor Neder
land bij elkaar gereden, waar de knapste
ambassadeurs en andere diplomaten „U
met een hoofdletter" tegen zeggen, als
zij eerlijk zijn tenminste!
Intussen vraagt de lezer zich waarschijn
lijk af wat dit fietsgedoe in Het Spongat
te maken heeft. Dat zullen we snel uit
de doeken doen. Ziet ge, Amstel kwam
er ook aan te pas, op het juiste moment
en op de juiste manier.
Ondanks alle successen zaten onze ren
ners toch wel eens in de put. Dan waren
zij zo ongeveer aan het eind, dan was de
6
