Het mOOÏe handje door Martie Verdenius
Herinnert u zich het nog?
Bij de ooms en tantes, bij de mevrouw
van hiernaast, bij de meneer van de post,
bij oma en de juffrouw van de kleuter
klas
„Zo, krijg ik een handje van je?"
En wat gaf uPrecies, het mooie
handje.
„Wat een beleefd kind!" riepen de ooms
en tantes, de mevrouw van hiernaast, de
meneer van de post, oma en de juffrouw
van de kleuterklas uit.
Zouden ze dat nu ook nog zo uitbundig
roepen, als ze ons in het verkeer zagen?
Ik ben er niet geheel zeker van.
Ik heb haast, u hebt haast, we hebben
allemaal haast. En dan is er van die
ehnou ja, d'r is geen beter woord
voorrotzakken langs de weg, die 's
effetjes proberen je dwars te zitten. Maar
dan zijn ze nog niet gelukkig! Er is altijd
baas boven baas. Wat moet je dan nog
met je mooie handje. Een dreigende vuist
kunnen ze krijgen!
Naast de rotzakken heb je de sufferds, de
koekebakkers in het verkeer, de weife
laars op de zebrapaden.
Dan heb je het mooie handje nodig om op
je voorhoofd te wijzen.
Degeen, waar het voor bedoeld is, braakt
dan enkele verwensingen uit, die ook niet
voor de poes zijn.
U hoort het niet, maar het blijft in de
lucht hangen als een boze wolk.
Ons hele wegverkeer heeft een zoldering
van boze wolken. Alle haatgedachten, ver
vloekingen en hoonmimiek van voetgan
ger naar brommer, van brommer naar
auto, van auto naar auto, vanieder
een naar iedereen, houden de geboorte
van onnodige ongelukken in zich.
En alleen om die reden wilden het Ver
bond voor Veilig Verkeer en ik het
mooie handje terug. Met het gebaar van
„gaat u eerst", met de hoffelijkheid van
„de weg is voor ons allemaal". Door de
boze-wolkzoldering flitsen dan warme
vonkjes.
Sentimentele onzin, dacht u
Lieve mensen, als het dierbaarste wat je
hebt, dood wordt thuis gebracht of mis
schien alleen maar een beetje verminkt...
Dan kun je alleen nog maar een berus
tend gebaar maken met het mooie handje.
Huisdansonkest
Er zijn plannen om een huisdansorkestje op
te richten. Er zijn mensen in ons bedrijf
met wie in een handomdraai zo'n orkestje
te vormen is. Het is alleen de vraagwil
len zij eens over de oprichting en de voor
waarden komen praten?
Daarom roepen wij ieder die een muziek
instrument kan bespelen op zich te melden
bij de heer Struiksma (telefoon 410) ten
einde deze zaak eens te bespreken. Er is
voor zo'n huisorkestje ruim emplooi zodat
men niet behoeft te vrezen dat het een
eindeloos gerepeteer zal worden met een
maal per jaar een uitvoering.
\VAv \f i4~rdvttjt'-*-'.
Een dreigende vuist kunnen ze krijgen
Dankbetuiging
Maanden geleden is de heer B. Smink op
bijzonder aardige wijze uitgeluid toen hij
met pensioen ging. Het enige wat hem nog
te doen stond was al zijn collega's en vrien
den te bedanken voor de kameraadschap
die hij in ruim 39 jaar heeft mogen on
dervinden. Dus schreef hij een briefje aan
Het Spongat. Elke keer dacht hijnu zal
die dankbetuiging er wel in staan. Bleek
dat niet het geval te zijn, dan wachtte hij
maar weer geduldig. Tot zijn dochter een
keer Het Spongat opbelde en vroeg waar
om haar vader zo lang op zijn dankbetui
ging moest wachten. Het raadsel was toen
gauw opgelost, want op de redactie was
niets ontvangen. Daarom maken we ons nu
pas tot tolk van de heer Smink en ver
trouwen dat alle oud-collega's dit zullen
lezen.
3
