veel caramboles te maken als zij volgens
hun opgegeven gemiddelde hadden moeten
doen. Het gevolg was dat moest worden
berekend hoe groot het percentage bedroeg.
Speelt iemand met een gemiddelde van
één (d.w.z. dat hij in veertig beurten veer
tig caramboles maakt) en hij heeft volgens
de tellijst in dertig beuren dertig carambo
les gemaakt dan heeft hij vijfenzeventig
procent gehaald en in dit geval precies zijn
gemiddelde gespeeld. Maar bij de meeste
spelers kwam dat niet zo mooi uit en daar
om was er een rekenmachine aanwezig,
waarop mevrouw Van Ark de percentages
berekende.
Deze manier van uitwerken heeft goede
diensten bewezen en toen mejuffrouw
Henny Jager af en aan liep om de tellijsten
bij de tafel der organisatoren af te leveren
was reeds enkele ogenblikken na de in
levering bekend hoe het met deze partij
in werkelijkheid stond.
De eerste partijen begonnen even na elf
uur en de laatste werd twaalf uur daarna
beëindigd. Er waren toen 232 wedstrijden
gespeeld en 11.310 caramboles gemaakt
(waarvan 1.760 in de finale).
Had ieder volgens zijn gemiddelde gespeeld
dan zouden er 13.233 caramboles, dus
1.923 meer gemaakt zijn, ofwel ruim acht
caramboles per speler.
Om de rond het middaguur optredende
honger te stillen hoefden de door de Gro
ningers meegebrachte koeken niet aange
sproken te worden, want in een bovenzaal
waren van twaalf tot twee uur broodjes en
koffie te krijgen.
PRAATMARATON
Dwingt een biljartmaraton van twaalf uur
reeds bewondering af, de praatmaraton is
eigenlijk rondweg verbijsterend te noemen.
Het zegt wel iets van het uithoudingsver
mogen van sommige dames als men weet
dat zij bij de garderobe elkaar ontmoetten,
in gesprek raakten en 's avonds bij het op
halen van de mantels nog in gesprek wa
ren. Er zijn ook dames geweest, wier woor
denstroom nauwelijks deze naam verdient:
zij zaten alleen en zeiden zo nu en dan
eens een paar woorden; maar de opletten
de toeschouwer kreeg niet de indruk dat
dit gebeurde uit spreekdwang dan wel om
iets vriendelijks te zeggen tegen iemand
die toevallig in hun buurt zat. Maar de
meeste vrouwen zaten in groepjes, waar
het, naarmate de dag vorderde, natuurlijk
voortdurend luidruchtiger toeging.
Uur na uur verstreek en het werd steeds
duidelijker wie er aan de finale zouden
meedoen
Deze fotografelijk vastgelegde man moest
tijdens ons biljarttoernooi worden gedis
kwalificeerd. En terecht. Niet alleen hield
hij zijn keu met slechts één hand vast, hij
stootte ook nog met de achterkant, hetgeen
een jammerlijk gebrek aan biljartkennis
verried. Met verenigde interfiliale krachten
is hij op straat gezet.
Tegen zus uur was er in de poule der
sterken nog één partij te spelen. Zouden
de organisatoren robots zijn geweest, dan
was die partij inderdaad doorgegaan, met
het gevolg dat de maaltijd een klein uur
had moeten worden uitgesteld. Nu even
wel werd aan de hand van de gemaakte
berekeningen vastgesteld, dat deze partij,
gezien de uitkomst van de reeds gespeelde
wedstrijden in die poule, absoluut geen
invloed meer kon uitoefenen op de samen
stelling van de finalistenlijst.
Er werd daarom, in overleg met de betrok
kenen besloten die partij niet te laten door
gaan. Het is jammer dat een van hen later
boos is geworden en zich heeft terugge
trokken uit de kring van biljartende col
lega's. Jammer, omdat hij een goede speler
is, die heus wel kan begrijpen dat deze
beslissing op goede gronden is genomen
en beslist niet omdat de leiding hem zijn
partij misgunde.
In een feestelijke omgeving werd ge
dineerd. Nadat de heer Beekman de fina
listen had bekendgemaakt, sprak de heer
Kranenberg (die de hele dag had meege
speeld) de aanwezigen toe. Hij wees op
het grote gevaar waaraan de wereld zo kort
geleden was ontsnapt en was dankbaar dat
wij, in plaats van in een oorlog te zijn
verwikkeld, nu met elkaar konden biljar
ten. Dat is heel belangrijk, belangrijker
dan het ontevreden blijven staren op de
prestaties of posities van collega's.
Wij zijn een gemeenschap, waarin de een
het nu eenmaal beter doet dan de ander,
maar op een dag als deze moeten wij dit
2
