VIS!
|l
I
I
DE INWENDIGE MENS
mestpier geprikt worden. Na vele tekens,
dat ieder gereed was, kwam het commando
„Hengels boven water" en na enige secon
den: „Start", waarop zo'n zestigtal snoeren
met mestpieren te water gierde. De strijd
was begonnen.
Enkele minuten later weerklonk reeds de
kreet: „Vis!" Dit betekende, dat de eerste
baars in de lucht zweefde, spoedig gevolgd
door no. 2. De controleurs kwamen in actie
met de maatlatten. De baarzen werden ge
meten en bleken 9 en 11 cm lang te zijn.
Op een groot vel papier werden alle ge
gevens genoteerd, die bij deze evenementen
van groot belang waren. Na de controle
werden de visjes weer te water gelaten als
zijnde ondermaats (beneden de 22 cm).
Luide kreten weerklonken, toen één der
deelnemers zowaar een snoekbaars met de
mestpier verschalkte en kort daarna een
voorn uit het water sloeg. Maar deze vis
sen telden voor de wedstrijd niet mee, of
schoon later bleek, dat de snoekbaars inder
daad een prijs zou opleveren.
Vreemd genoeg schijnt toch niet alleen vis
met een worm te vangen te zijn. Gloei
lampen lusten vermoedelijk ook pieren ge
zien het onvergetelijke ogenblik, waarop
een onzer een dergelijk Philips-product aan
zijn haak zag bengelen. Maar voor extreme
vangsten was geen prijs beschikbaar.
Er zou achtmaal een halfuur gevist worden,
d.w.z. dat achtmaal een nieuwe stek voor
elke deelnemer moest worden uitgezet. De
6
De heren Ruitenheek en Grave; in het
midden de vis.
heren, die daarmee belast waren, hebben
zich uitstekend van hun taak gekweten.
Jammer dat menige hengelaar wel eens een
rietkraag voor zijn neus aantrof, maar ja,
dat mocht voor de loze vissertjes geen be
letsel zijn.
Tijdens het derde halfuur werd koffie met
een koek rondgedeeld en het was prettig
te weten, dat voor de ravitaillering iemand
uitgezocht was, die zelf op dieet leeft.
Niemand is dan ook die dag iets tekort
gekomen.
Na het verstrijken van de eerste helft van
de wedstrijd werd een lunchpauze gehou
den in Café Mol aan het Ursemse kanaal,
waar ieder bij het binnenkomen twee be-
legde broodjes werd overhandigd. De
waard had zijn handen vol om dit illustere
gezelschap snel van koffie te voorzien.
Gretig gingen de broodjes naar binnen
want nog steeds maakt de buitenlucht ma
gen hongerig en vissen is ongemerkt een
\ermoeiende bezigheid. Dit te oordelen
naar de vele verhalen, dat vissers des
avonds na het eten van vermoeienis in
slaap vallen.
Toen de broodjes opgegeten waren ontving
ieder van mr. Egberts persoonlijk een flesje
met ons product, dat zich uiteraard goed
liet smaken. Door de caféhouder, de heer
Mol, was zeer sympathiek een prijs be
schikbaar gesteld voor de vanger van de
Controleur Grande en visser Leijdsman.