Amstel kocht klooien in Enschede M AMSTE AMSTEL In Enschedé werden, als sluitstuk van de ontgroeningstijd, de groenen als klooien (een Twents woord) in het openbaar als slaven verkocht aan de meestbiedenden. Van de veertig aangevoerde klooien kocht ik er acht voor Amstel. Alle veertig werden met Amstelvlaggetjes getooid en op het schavot geplaatst en zo aan een duizendkoppige massa tentoonge steld (ook de zaterdagse weekmarkt werd gehouden). De acht klooien, die mij van 11 tot 4 uur ter beschikking stonden, tooide ik met een Even poseren voordat de klooienmars begint Miss-Holland-plaat op de borst en één op de rug en zo, op de wijze van een sand wichman, liepen ze door de binnenstad en op het marktterreinze gingen zelfs door het winkelbedrijf van V D en de Hema. Om 1 uur kregen ze een zakje patat en een knakworstje en om 2 uur deelden ze op de markt duizend Amstelvlaggetjes aan kinderen uit. 's Avonds om 8 uur was er een door fak kels verlichte protestmars en deze was meer een Amstelreclame dan een protestoptocht: de spandoeken met leuzen waren beplakt met Amstel reclame, zo ook de ruggen van de overige klooien; ver der wat ieder die meeliep of alles wat meereed getooid en beplakt met onze reclame. Zo uitgedost ging men tot 11 uur door de stad, eerst naar de woning van de bur gemeester en vervolgens naar de wethouder van onderwijs. De reacties over de middag waren uitstekend, maar die van 's avonds overtroffen alles, hetgeen een grote vol doening was. N. Nyenhuis. Canny en haar bij! Wanneer u ooit in de Amerikaanse staat Kansas komt, moet u maar eens naar Carry Nation vragen. Deze dame deed aan drank bestrijding op haar eigen, zeer speciale ma nier. Op zondag 20 januari 1901 kreeg ze blijk baar een geniale inval, want op maandag d.a.v. stak zij een bijl bij zich en repte zich in Winchita (nu de grootste stad van Kan sas) naar een bar, niet om er vreedzaam iets te nuttigen,) maar om de boel kort en klein te slaan met haar bijl. Daarmee zette zij haar overtuiging kracht bij, dat het nu maar eens uit moest zijn met die saloons. Wie in de eenvoud des gemoeds zou den ken, dat 54-jarige mevrouw Carry A. Nation, geb. Moore in een dwangbuis werd gestoken, totdat zij op erewoord zou heb ben beloofd nooit meer een bijl te zullen aanraken anders dan voor het hakken van kachelhoutjes, vergist zich. Wel werd zij gearresteerd, maar blijkbaar weer spoedig vrijgelaten. Haar lust tot het versplinteren van café-inventarissen overwon spoedig de indruk die de sheriff op haar gemaakt had, want zij ging onverstoorbaar door: tien jaar lang heeft zij haar activiteiten voortgezet. Circa dertigmaal werd zij in die tijd gearresteerd, een imposant record voor een vrouw op haar leeftijd. Vanzelfsprekend werd zij spoedig beroemd (bij de geheelonthouders) en berucht (bij de caféhouders)ongetwijfeld zal de plaat selijke handelaar in bijlen haar steeds be leefd gegroet hebben. Toch heeft zij nooit volgelingen gehad of zich aan het hoofd gesteld van een ploeg- je onthouders. Behalve propagandageschrif ten schreef zij in 1904 The Use and Need of the Life of Carry A. Nation (Het nut en de noodzaak van het leven van C.A.N.). Haar tweede man had zich inmiddels van haar laten scheiden op grond van moedwil lige verlating en op 9 juni 1911 legde Carry Nation het bijltje er voorgoed bij neer, 65 jaar oud. Wanneer u ooit in Kansas komt, moet u beslist eens vragen naar het nut en de noodzaak van mevrouw Nation, maar ver mijd daarbij stokoude mannen, want die kunnen weieens saloonbezitters in ruste zijn. 14

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Amstel - Het Spongat | 1961 | | pagina 16