Amstel kocht klooien in Enschede
M
AMSTE
AMSTEL
In Enschedé werden, als sluitstuk van de
ontgroeningstijd, de groenen als klooien
(een Twents woord) in het openbaar als
slaven verkocht aan de meestbiedenden.
Van de veertig aangevoerde klooien kocht
ik er acht voor Amstel.
Alle veertig werden met Amstelvlaggetjes
getooid en op het schavot geplaatst en zo
aan een duizendkoppige massa tentoonge
steld (ook de zaterdagse weekmarkt werd
gehouden).
De acht klooien, die mij van 11 tot 4 uur
ter beschikking stonden, tooide ik met een
Even poseren voordat de klooienmars begint
Miss-Holland-plaat op de borst en één op
de rug en zo, op de wijze van een sand
wichman, liepen ze door de binnenstad en
op het marktterreinze gingen zelfs door
het winkelbedrijf van V D en de Hema.
Om 1 uur kregen ze een zakje patat en
een knakworstje en om 2 uur deelden ze
op de markt duizend Amstelvlaggetjes aan
kinderen uit.
's Avonds om 8 uur was er een door fak
kels verlichte protestmars en deze was meer
een Amstelreclame dan een protestoptocht:
de spandoeken met leuzen
waren beplakt met Amstel
reclame, zo ook de ruggen
van de overige klooien; ver
der wat ieder die meeliep of
alles wat meereed getooid en
beplakt met onze reclame.
Zo uitgedost ging men tot
11 uur door de stad, eerst
naar de woning van de bur
gemeester en vervolgens naar
de wethouder van onderwijs.
De reacties over de middag
waren uitstekend, maar die
van 's avonds overtroffen
alles, hetgeen een grote vol
doening was. N. Nyenhuis.
Canny en haar bij!
Wanneer u ooit in de Amerikaanse staat
Kansas komt, moet u maar eens naar Carry
Nation vragen. Deze dame deed aan drank
bestrijding op haar eigen, zeer speciale ma
nier.
Op zondag 20 januari 1901 kreeg ze blijk
baar een geniale inval, want op maandag
d.a.v. stak zij een bijl bij zich en repte zich
in Winchita (nu de grootste stad van Kan
sas) naar een bar, niet om er vreedzaam
iets te nuttigen,) maar om de boel kort en
klein te slaan met haar bijl. Daarmee zette
zij haar overtuiging kracht bij, dat het nu
maar eens uit moest zijn met die saloons.
Wie in de eenvoud des gemoeds zou den
ken, dat 54-jarige mevrouw Carry A.
Nation, geb. Moore in een dwangbuis werd
gestoken, totdat zij op erewoord zou heb
ben beloofd nooit meer een bijl te zullen
aanraken anders dan voor het hakken van
kachelhoutjes, vergist zich. Wel werd zij
gearresteerd, maar blijkbaar weer spoedig
vrijgelaten. Haar lust tot het versplinteren
van café-inventarissen overwon spoedig
de indruk die de sheriff op haar gemaakt
had, want zij ging onverstoorbaar door:
tien jaar lang heeft zij haar activiteiten
voortgezet. Circa dertigmaal werd zij in die
tijd gearresteerd, een imposant record voor
een vrouw op haar leeftijd.
Vanzelfsprekend werd zij spoedig beroemd
(bij de geheelonthouders) en berucht (bij
de caféhouders)ongetwijfeld zal de plaat
selijke handelaar in bijlen haar steeds be
leefd gegroet hebben.
Toch heeft zij nooit volgelingen gehad of
zich aan het hoofd gesteld van een ploeg-
je onthouders. Behalve propagandageschrif
ten schreef zij in 1904 The Use and Need
of the Life of Carry A. Nation (Het nut
en de noodzaak van het leven van C.A.N.).
Haar tweede man had zich inmiddels van
haar laten scheiden op grond van moedwil
lige verlating en op 9 juni 1911 legde
Carry Nation het bijltje er voorgoed bij
neer, 65 jaar oud.
Wanneer u ooit in Kansas komt, moet u
beslist eens vragen naar het nut en de
noodzaak van mevrouw Nation, maar ver
mijd daarbij stokoude mannen, want die
kunnen weieens saloonbezitters in ruste zijn.
14