»%itm
Een typische Tarahumara met één van de weinige paarden uit de Sierra. Voor geen goud
zou hij het dier zelf berijden.
logszuchtig, maar in de loop der jaren
werd hij vreedzamer en in deze tijd is hij
op zijn manier een eerzaam burger, die
zeer gehecht is aan godsdienstige ceremo
nieën. Dit laatste maakt een bezoek aan
deze stam zo interessant. Alle Tarahumaras
zijn zonder uitzondering katholiek en daar
om zijn Kerstmis en Pasen de grootste fees
ten van het jaar.
Op vrijdag voor Kerstmis komen de In-
dianenfamilies van heinde en ver naar de
her en der verspreide kerken. Zij slapen in
het open veld naast enorme stapels bran
dend hout. Het kan erg koud zijn en er
valt vaak sneeuw op de hoge berghellin
gen, waar zij wonen, 's Zaterdags gaat
iedereen iedereen begroeten, want de leden
van de stam ontmoeten elkaar slechts op
de feestdagen. Zaterdagnacht Kerst
nacht. Overal om de kerk branden de grote
kampvuren en tegen middernacht bewegen
donkere schaduwen zich naar het verval
len kerkje tussen de bergen. In de kerk
verraadt alleen een zacht geschuifel het
binnenkomen van de tientallen Indianen.
Rechts hurken de vrouwen neer, de zuige
lingen in een doek op de rug gebonden.
Links staan de mannen met een grote wol
len deken geheel om het lichaam gesla
gen. De mis begint, de priester preekt in
hun eigen taal. De mis gaat verder en dan
wordt plotseling de stilte verbroken door
een oorverdovend geknetter, gepaard gaan
de met zware klappenvlak voor de kerk
deur wordt vuurwerk afgestoken ter ere
van het KerstkindDe plechtigheid
is afgelopen, buiten verzamelen de mannen
zich in een grote groep en begeven zich al
dansend naar het huis van de burgemees
ter, die geen Indiaan is en tevens een klein
winkeltje drijft in het dorp, dat hooguit
tien huisjes telt. Urenlang wordt op de
binnenplaats gedanst, even uitblazen, war
me koeken worden door de burgemeesters
vrouw uitgedeeld en dan beginnen de trom
mels weer, begeleid door de violen. Beide
instrumenten worden door de Indianen met
grote vaardigheid gemaakt. Met uiterst wei
nig gereedschap snijdt hij de stukken hout
en zet ze in elkaar.
De melodieën die gespeeld worden zijn
eentonig, maar hebben iets fascinerends,
misschien komt dit ook wel omdat de voe
ten onophoudelijk op de harde grond stam
pen en de vlammen grillig oplaaien. Dan
weer stilte, slechts de vlammen van de
grote houtvuren naast de slapende kerk-
12
