De femilie van WinnetouV door M. Eyck Op zekere dag, toen ik in een Mexicaans stadje langs de grote Panamerikaanse weg lo geerde, ontmoette ik een oude heer. Ik raakte in gesprek met hem en al vlug bleek, dat hij zich zeer voor de Mexicaanse Indianenstammen interesseerde. Hij had zelfs besloten om zijn laatste levensjaren te wijden aan de verbetering van het lot van deze primitieve mensen en ondanks zijn 12 jaren trok hij elke dag de woestijn in om de Indianen in hun schamele hutten te bezoeken en behulpzaam te zijn. Hij liep nu met het plan rond om enkele weken naar een andere Indianenstam te reizen, welke in het noorden van Mexico woonde. De leden van deze stam werden T arahumaras genoemd en de „Hermano" het Spaanse woord voor Broeder, een naam die de Indianen hem hadden gegeven was van plan om met Kerstmis de feestvreugde van de T'arahumaras te gaan filmen. Maar eigenlijk was de Hermano wat te oud om zo een grote reis te maken en tegen het avond uur kwam de vraag: ,,Heb je zin om met me mee te gaan? Je zou me goed kunnen helpen met chaufferen en het opstellen van de filmcamera's en andere klusjes kunnen doen, waarvoor ik te oud ben geworden." Over dit aanbod hoefde ik niet lang na te denken en weldra was ik onderweg naar het 1.200 km verder gelegen land van de T'arahumaras. Allen kennen wij de Verenigde Staten als een van de modernste landen van de we reld, maar even over de zuidelijke gren zen van dit onmetelijke land, in de bergen van de Tarahumara-Indianen, begint de twintigste eeuw slechts heel schuchter door te dringen. Deze stam leeft in de Sierra Madre in het noordelijkste deel van Mexi co en de leden zijn verre familieleden van de ons allen bekende, legendarische Win- netou, de Apache. Zij bezitten nog veel van zijn karaktertrekken, zoals zijn zwijgzaam heid, en zijn vermogen om de ergste pij nen, zonder met de ogen te knipperen, te verdragen. Winnetou zat meestal te paard, maar de Tarahumara loopt. Tot 150 km per dag legt hij af over de bergen en rotsen van zijn land, zijn hele hebben en houden mee dragend in een rode zakdoek. Waarom hij zulke afstanden loopt? Dat weet hij niet. Een onweerstaanbare drang dwingt hem om zich om de zoveel tijd te verplaatsen, zoekend naar iets dat hij niet kent. Hij en zijn familie moeten echter ook eten en daarom worden de reizen weieens enkele maanden onderbroken om in zijn levenson derhoud te kunnen voorzien. Het is een geluk, dat in de Sierra onmetelijke dennen bossen staan die weliswaar aan de stam toebehoren, maar beheerd worden door de Mexicaanse regering. Wat een Tarahumara niet kan doen met een bijl is niet de moeite van het leren waard. Met enkele slagen velt hij de hoogste bomen, kapt er de schors af, hakt de stam in gelijke stukken van iets meer dan een meter, welke dan rechthoekig worden afgewerkt, zodat de spoorwegen de balken kunnen gebruiken als dwarsliggers. De hoge stapels balken die men overal langs de landwegen ziet liggen, worden door oude vrachtwagens weggehaald en gebracht naar een klein sta tion, waar enkele keren per week een boe mel de hele productie komt weghalen. Wanneer deze trein vertrekt is onbekend, evenals het tijdstip van aankomst. Vroeger was de Tarahumara wreed en oor- Twee Tarahumara kinderen. Op de ach tergrond een hut, welke wordt gebruikt als het gezin niet „wandelt" (op reis is). 11

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Amstel - Het Spongat | 1961 | | pagina 13