„Het onder b genoemde, schat. En als je
nog steeds niet weet wat ik ben, kijk het
daar dan in na. Dan kan je gelijk zien
hoe lang het geleden is, dat ik voor het
laatst naar het buitenland ben geweest".
Tom liep zonder een woord te zeggen naar
de magnolia waar mijn schoen lag. Hij
raapte hem op en schoof hem aan mijn
voet.
„Kom", zei hij en greep mijn hand, „ga
mee'
„Waar naar toe? Naar het buitenland?"
Ik stond half op.
„Nee, we gaan samen thee inschenken".
Ik zonk terug. „O", zei ik, „nee, thee in
schenken zou jij doen."
Tom zuchtte. „Hoe wil jij nou met mij
naar het buitenland als je nog niet eens
met me wilt thee inschenken. Daar komt
toch niks van terecht".
„Van samen thee inschenken, nee, daar
komt zeker niks van terecht. Zeg Tom, jij
maakt toch geen toespelingen op een bui
tenlandse reis in de zeer nabije toekomst?"
„Ja, dat doe ik wel en als je voor je man
nou eens gauw thee inschenkt, zoals een
liefhebbende vrouw betaamt, dan zal ik er
meer over vertellen".
„Het is wel verleidelijk, maar ik walg
van de gedachte, dat ik omkoopbaar zou
zijn. 'n Klein beetje suiker voor mij, Tom".
Tom zuchtte weer. Hij liep naar de serre
en begon met kopjes te rinkelen. Toen
schreeuwde hij„Waar is die thee dan,
die ik zo nodig moest inschenken?"
„Wat schreeuw je toch. Je weet toch wel,
dat je eerst thee moet zetten als je ze wilt
inschenken". Ik sloot de ogen en luister
de gespannen naar de uitlatingen van Tom,
die op zulke momenten altijd het op
schrijven waard zijn. Alleenik kom
er nooit toe. En dus vergeet ik ze steeds.
En dus zijn ze steeds weer nieuw voor me.
En dus geniet ik er steeds weer van.
„Je hebt een loopje met me genomen",
sputterde Tom.
„Dat is zwak uitgedrukt en bovendien on
natuurlijk. Zeg maar gerust, dat je be
donderd bent. En omdat je van goede wil
bent geweest, zal ik ook de mijne tonen
en thee gaan zetten." Ik stond op en liep
naar de serre, maar zag gelukkig in een
flits het boek dat Tom me nagooide, zo
dat ik het kon ontwijken.
Tom van mij leest veel. Dat heeft een na
deel: hij heeft daardoor veel boeken om
mee te gooien. En een ander nadeel heb ik
al eerder vermeldik kan niet merken, dat
hij erop vooruitgaat. U wel?
De W.
mmm
TWAALF GELETTERDE RUGGEN
Op de sintelbaan aan het Olympiaplein te Amsterdam keerden twaalf leerlingen van de
vijfde klas der R.K. Kweekschool Magister Vocat op 13 juli de fotograaf eendrachtig de
rug toe. Maar dat moest wel, want op hun rug hadden zij ieder 'n letter van de woorden
Amstel bieren bevestigd, een ongevraagde, maar daarom juist zo gewaardeerde reclame
voor ons produkt op de sportdagen van hun school. Waarom ze het gedaan hadden? Zo
maar, zeiden de jongens, omdat we het leuk vonden.
15