Deze maand
De sentimentele weet van alles de
waarde en van niets de prijs; de cyni
cus kent de prijs van alles en van niets
de waarde.
zijn in de tapkelder nieuwe kranen ge
ïnstalleerd voor het vullen van de vaten;
met een snelheid van een liter per seconde
stroomt het bier in de fusten. Een dertiger
is dus in een halve minuut gevuld. Op de
bottelarij is een uitpakmachine geplaatst,
die in één greep vierentwintig flesjes uit
de kist haalt en in de spoelmachine plaatst.
De nieuwe filterkelder draaide deze maand
voor het eerst compleet. Drie gebeurtenis
sen, die aantonen, dat de moderniserings
plannen worden uitgevoerd. En er ge
beurt nog veel meer, alles met één doel:
grotere productie op betere en snellere
wijze te bereiken.
De zomerdrukte kan op deze wijze ieder
jaar met meer gerustheid tegemoet worden
gezien en als de zon niet alleen op Ibiza,
aan de Rivièra en in Palermo, maar ook bij
ons zijn best doet, weten we tenminste, dat
al die verbeteringen niet voor niets zijn
aangebracht.
Deze maand zijn ook harde slagen geval
len buiten het bedrijf en gelukkig niet
ernstig. Maar wij hadden er wel mee te
maken, want de bewuste slagen werden
uitgedeeld met... Amstelhamers en ze
kwamen terecht op de spijkers waarmee de
sluitplanken op de oude RAI werden vast
genageld. Tientallen vertegenwoordigers
van dagbladen, periodieken, pers- en foto
persbureaus, van de radio en film waren
op 31 januari in onze ontvangkelder bij
eengekomen om vandaar uit te starten voor
de Pers-RAl-Rally, mede georganiseerd
door de Amstel Brouwerij. Het idee was
van de heer H. Felderhof, de bekende
medewerker van de NCRV en het doel
was: op spectaculaire wijze het oude RAI-
gebouw te sluiten. Het is op doorwrochte
wijze gerealiseerd. Op drie controleposten
van deze rally werd een plank, drie spij
kers en een hamer (waarop de woorden
Pers-RAI-Rally Amstelstad 1961 waren ge
drukt) uitgereikt. Bij het doel bleken vele
deelnemers slagvaardiger met de pen en
de tong te zijn dan met de hamer. De
zegswijze: hij slaat de spijker op de kop
ging evenwel vaak genoeg op om de spij
kers muurvast in het hout te drijven.
Wij niet, dachten wij, toen wij kortgelede^""^
lazen hoe een redacteur in 1896, dus pre
cies vijfenzestig jaar geleden, het door alle
schrijvers zo gevreesde „neen" aan een
dame mededeelde. De personen waren:
Stephen Crane, redacteur; mejuffrouw Belle
Walker, de schrijfster, wier stuk geweigerd
moest worden. Hetgeen als volgt ging:
Geachte mejuffrouw,
Eerlijk gezegd vind ik niet, dat uw
schets bijzonder goed is, maar zelfs
als u mij de eer aandoet deze mijn
opvatting naar waarde te schatten,
moet die opmerking u niet ontmoe
digen want ik kan me nog herinne
ren dat ik net zo slecht schreef als
u nu. Verder zijn er vele mensen,
die nu verre onze meerdere zijn, die
eenmaal even slecht schreven als ik
nu en ongetwijfeld even slecht als u.
Hoogachtend,
Stephen Crane
Wij niet, dachten wij. Wij behoeven zulke
brieven nooit te schrijven, afgezien of wf^
het zo mooi zouden kunnen. Want w».
behoeven nooit stukjes te weigeren. Nooit
en te nimmer. Van wie ook.
(Wie lacht daar?)
Oscar Wilde?
