Het Verhaal van een Foto
In 1903 werd de voetbalvereniging Achil
les te Zutfen opgericht. Een jaar later trad
een veertienjarige jongen toe, die in het
tweede elftal werd opgesteld. Hij heette
Schukking en was behanger van beroep.
Hij trapte zijn balletje uitstekend mee en
reeds in 1906 kwam hij in het eerste elftal.
Op een donderdagavond was er door voor
zitter Joh. Jansen een vergadering van dit
elftal belegd, waarop een serieus onder
werp ter sprake kwam, dat evenwel weinig
met de sport te maken had. Nee, men
moest eens goed afspreken hoe het zondag
ochtend zou gaan in het atelier van de
fotograaf. Denk erom, zei de voorzitter,
dat je er goed bijstaat, niet in elkaar en
zo worden jullie opgesteld. En jij, Schuk
king, zou jij een schild kunnen maken om
onze medailles aan te bevestigen, want die
komen ook op de foto, met onze bal, met
de vermelding dat we kampioen zijn van
het seizoen 1906/7
De vergadering duurde niet langom tien
uur moet ieder weer thuis zijn, decre
teerde de voorzitter. En zo gebeurde het.
Om half elf was het elftal die zondag bij de
fotograaf. Men stelde zich op en met ern
stige gezichten, kampioenen waardig, werd
naar het vogeltje gekeken. Tot driemaal toe,
toen kwam de fotograaf vanachter zijn
toestel en onder zijn doek vandaan.
Voorzitter Jansen kon tevreden zijn. Hij
was de enige die zich op zijn zondags had
gekleed, compleet met strohoedrechts
van hem staat Schukking, op dat ogenblik
totaal vergeten dat hij zo'n mooi schild
had gemaakt, compleet met lint. Hij wist
toen ook nog niet, dat hij jaren later lange
tijd voor de Amstel Brouwerij zou wer
ken. Hij wist evenmin, dat hij in 1959,
drieënvijftig jaar later zou moeten zeggen:
nog drie van de twaalf zijn nu nog in
leven. Behalve Schukking is dat de man
die aan de andere kant van de voorzitter
staat en de man die met sokophouders
rechts vooraan zit. De joodse vriend die
geheel rechts staat heeft de tweede wereld
oorlog niet overleefd...
Maar toen dacht men niet aan alle vrese
lijke dingen die konden gebeuren. Op last
van de voorzitter wandelde ieder naar huis
fietsen mocht niet. Thuis gekomen mocht
men ook geen warm eten gebruiken, maar
wel brood met een glas melk. 's Middags
kwam men op het veld en hier kreeg ieder
een glas water en een suikerklontje na. En A:
nu voetballen... Spelen op het eigen veld,
dat de spelers iedere zondagochtend, zodra
het licht was, gezamenlijk gingen kalken...
Een bijzonder verhaal? Niet bijster. Het
bijzondere is, dat de heer Schukking zich
al deze details nog zo goed weet te her
inneren. Als er gepensioneerden onder onze
lezers zijn, die het ook allemaal nog zo
goed weten, dan nodigen wij ze dringend
uit ook eens naar ons toe te komen met
zo'n oude foto. Daar zit altijd een verhaal
achter, dat wij nu nog graag willen lezen.
12
